Tα έργα τέχνης ζουν μέσα στην απέραντη μοναξιά,κι η κριτική είναι το χειρότερο μέσο για να τα ζυγώσεις. Μονάχα η αγάπη μπορεί να τα "συλλάβει", να τ'αγκαλιάσει, να σταθεί δίκαιη απέναντί τους.Να πιστεύετε,πάνω απ'όλα,ό,τι σας λέει το δικό σας αίσθημα,στο πείσμα όλων αυτών των αναλύσεων,των συζητήσεων, των ειαγωγών.
Κι άδικο ακόμα αν είχατε,η φυσική ανάπτυξη του εσωτερικού σας κόσμου θα σας οδηγήσει σιγά σιγά με τον καιρό,προς άλλες γνωστικές κατακτήσεις.
Αφήστε τις κρίσεις σας να ακολουθήσουν τη δικη τους σιωπηλή,αδιατάραχτη εξέλιξη,
που (όπως κάθε πρόοδος) πρέπει να έρχεται από τα βάθη του Είναι σας, και δε μπορεί να ανεχτεί ούτε πίεση,ούτε βιάση. Αυτό είναι όλο. Αφήστε κάθε εντυπωση, κάθε σπόρο συναισθήματος να ωριμάζει μέσα σας,στο σκοτάδι,στο χώρο του ανείπωτου, του υποσυνείδητου, όπου δεν φτάνει η νόησή σας, και με βαθιά ταπεινοσύνη και υπομονή,προσμείνετε την ώρα που θα γεννηθεί καινούργιο φεγγοβόλημα. αυτό και μόνο , θα πει "ζω την τέχνη" είτε απλός πιστός της είσαι,είτε δημιουργός.
Καλλιτέχνης θα πει, να μη μετράς,να μη λογαριάζεις,να ψηλώνεις όπως το δέντρο, που δε βιάζει το χυμό του,που αδείλιαστο αψηφάει τις ανοιξιάτικες μπόρες, χωρίς να φοβάται μη δεν έρθει καλοκαίρι. Το καλοκαίρι έρχεται. Ερχεται, όμως μονάχα γι'αυτούς που ξέρουν να προσμένουν, ξένοιαστοι και γαλήνιοι σα να είχανε μπροστά τους την αιωνιότητα. Υπομονή! Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό!
Πριν από 9 χρόνια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου