Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

ΚΕΙΜΕΝΟ Σ. ΤΣΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ-ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΘΛΙΒΕΡΟ!

Τα τελευταία 10 χρόνια, η χώρα δεν παρήγε τίποτα, πέρα από λαϊκά σταρ και παικταράδες. Ο Ντέμης κι η Βανδή ήταν η απάντησή μας στο ζεύγος Μπέκαμ και Βικτόρια. Sakis, ο Έλλην Ρίκι Μάρτιν, NIVO σε ρόλο λευκού μαγκίτη, Snoop Doggy Dog από τα προάστια. Fabulous Βίσση, Μαντόνα a la grec. Σόου ολκής, τις νύχτες στις μπουζουκλερί το πόπολο καρδιοχτυπούσε για τη στιγμή που θα πιάσει κι αυτό το μικρόφωνο, «δικό σας» φώναζε η φίρμα, πάμε όλοι μαζί, «έλα να μάθεις πώς είν’ η ζωή κι όλα τα ωραία μέχρι το πρωί». Αρκούσε ένα αόρατο πρόσταγμα για τα αγόρια να σηκώσουν τον γιακά από τον Hilfiger ή τον Ralph Lauren και να μεταμορφωθούν σε αλάνια-πρίγκιπες του βαλκανικού μας Μπελέρ. Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις την κομμώ τρια από την account manager, τη νοσοκόμα από τη μεγαλοεργολάβαινα ή τη γιατρέσσα, όλες τους ντυ μένες Burberry πατόκορφα. Ένα εθνικό καρό μπαλ μασκέ, σαν το βιντεοκλίπ της Νατάσσας Θεοδωρί δου, αυτό που είχε γυρίσει έξω από τα «Harrod’s».
Ήμασταν ο περιούσιος λαός της Ευρώπης. Η συνεισφορά μας στην ΟΝΕ, εκτός από πλαστά στατιστικά στοιχεία κι επιδοτήσεις που γίνονταν χαρτοπετσετάκια, ήταν οι δέκα τρόποι για να τσακίσεις την πιστωτική σου κάρτα κι ο φρέντο καπουτσίνο. Γάλα και παγάκια, δηλαδή, μέσα στον ζεστό εκχύλισμα, να χαρώ greek πατέντα! Επαρχιώτισσες φορτωμένες Galliano, όλοι Μύκονο, 3, 2, 1, «Βαρελάδικο». Χωριάτικη σαλάτα στα 10 ευρώ, ντοματίνια ιταλικά, φέτα δανέζικη, λάδι σικελιάνικο, δε γαμείς, η ζωή είναι πολύ μικρή, για να είναι θλιβερή. Δεν παρήγαμε τίποτα. Ψαροταβέρνες έψηναν φαγκριά Σενεγάλης, σαμπανιέρες στην άμμο, ο lounge ήχος του παριζιάνικου hotel «Costes» αντι λαλούσε στην Ξάνθη και τα Ψακούδια. Κατανάλωση μοχίτο σε τσανάκα, αντιστρόφως ανάλογη με την εθνική παραγωγή ζαχαρότευτλου. Ήμασταν η Κούβα της Μεσογείου, χωρίς τη μιζέρια του Φιντέλ Κάστρο. Ερωτιάρες λευκές μουλάτες στολισμένες με στρας t-shirt στάμπα των Rolling Stones τσάκι ζαν μέση στα κλαμπ φλερτάροντας με ψωμωμένα ντερβισόπαιδα που φορούσαν φωσφοριζέ πουκά μισα με σήμα Takeshi Kurosawa. Ούζο power και εκλεκτικός γιαπωνέζικος μαξιμαλισμός.
Πολιτικοί με προγούλια ρέμβαζαν στα πριβέ και κοιτούσαν τον λαό τους με λατρεία. Εκείνη τη διόρισαν σε ΔΕΚΟ, εκείνον τον είχαν αναλάβει εργολαβία από τον στρατό, βοηθώντας τον, αντί να πάει σε μονάδα στον Έβρο, να γίνει ταϊστής πουλιών στο φυλάκιο Λυκαβηττού. Μετά τον βάφτισαν σταζέρ. Με το καλό, θα γινόταν και μόνιμος δημόσιος υπάλληλος. Ήταν ωραία στον Παράδεισο.
Στις παραλίες τα κορίτσια διάβαζαν ζώδια, συνταγές για τέλειο ριζότο φράουλα και μάσκες ομορφιάς με το αγγούρι στη μάπα, εννοείται πάντα εισαγόμενο. Ας πούμε, Ισπανίας. Ο Σημίτης ήταν ξενέρωτος, πολύ τεχνοκράτης, βρε παιδί μου, με τον Καραμανλή μπορούσες να παίξεις ένα τάβλι ή μια μπιρίμπα. Σε ενέπνεαν και αυτός και η καλή του: σύζυγος, μητέρα διδύμων, νηπιαγωγός, γιατρός, κάτοχος ντοκτορά, φιγουρίνι σκέτο, καλέ, πώς τα προλαβαίνει; Τα αγόρια ξεκοκάλιζαν τα παραλειπόμενα των αθλητικών εφημερίδων. Πήραμε το Euro 2004 με τη μαγκιά μας, ταπώσαμε τα γερμανικά Πάντσερ και τους φλωρούμπες Σουηδούς δίχως σύστημα, χωρίς καμιά υποδομή, μόνο με τη λεβεντιά μας, ρεεε, τον γίγαντα Καραγκούνη και τη μέθοδο «γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια». Γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πέθαινε, δεν την έσκιαζε φοβέρα καμιά.
Ο Θέμος αναδείχτηκε σε πρότυπο επιτυχημένου πενηντάρη άντρα, εκπρόσωπος της γενιάς του πάρ’ τα όλα, του σεξιστικού άρρωστου χιούμορ και του κυνισμού, αλλά, come on, ήταν περικυκλωμένος από καλλίγραμμες γλάστρες, σχολίαζε βιντεάκια της κυρίας Λουκά, μετέδιδε σε αποκλειστικότητα τσόντες με τον Ζαχόπουλο, τον συνέλαβαν σε κάποια σύνορα με αδήλωτο χρήμα, μη σκας, όλοι έτσι κάνουν. Lakis Gavalas, σπα, νύχι-νύχι artists, style editor, features beauty editor, studio pilates, αυτοφωράκηδες, μποντιμπιλντεράδες σεκιούριτι, θυμάσαι τον πιπερωτή; Εκείνη τη θέση εργασίας στα ρέστο-μπαρ, όπου κομψευόμενος νέος σαν να είχε δραπετεύσει από διαφήμιση του Armani περιφερόταν στα τραπέζια ρωτώντας αν η κυρία θέλει πιπέρι Ινδίας ή ναπολιτάνικη παρμεζάνα στο πιάτο της. Λες και η κουλή δεν είχε χέρια για να τη βάλει μόνη της.
Απόλυτες Ελληνίδες σταρ, μάνατζερ της χρονιάς, διαχειριστές ανθρώπινων πόρων, ρηξικέλευθες λύσεις ακόμα και για το μεταναστευτικό. Είχαμε τους Αφρικανούς για να πουλούν μαϊμού Gucci στα φτωχαδάκια, που δεν τους περίσσευε για authentic, αλλά θέλαν κι αυτά να πάρουν μερτικό από την εικόνα. Τις Βουλγάρες για να ξεσκατίζουν τη γιαγιά, τα Ουκρανά για να βγαίνουν τα γούστα στις καβάτζες του κάμπου, τα Αλβανά και τα Πακιστάνια για τα μπετά στα ημιυπαίθρια. Βάλε το αυθαίρετο, βάζω τη διακόσμηση, ιδέες και λύσεις. Μυκονιάτικο deep blue στο Άργος Ορεστικό, α λα Γκαουντί στο Νευροκόπι, country life στην Εικοσιφοινίσσα. Οι πατριώτες μπορούσαν να ζήσουν και να ονειρευτούν όπως οι αναγνώστριες της «Vogue», να ακολουθήσουν τις συμβουλές του «Wallpaper*». Plasma οθόνες στο σαλόνι μετέδιδαν ασπρόμαυρες ταινίες του Ξανθόπουλου. That was then, this is now, ήταν το μότο. Ζούσαμε τη ζωή στο μάξιμουμ, δεν υπήρχαν όρια, δε μετρούσε ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Τα τσιτάτα της διαφήμισης, τα αστείρευτα αποθέματά μας σε θετική ενέργεια και η σωστή χωροθέτηση των σιντριβανιών με τους κανόνες του φενγκ σούι εγγυώνταν το ατέρμονο της ελληνικής ευδαιμονίας.
Μπαλωμένοι δρόμοι, χιλιοφαγωμένα οδοστρώματα, κλάιν μάιν, δε μασάμε. Η απάντησή μας στο λακκουβιασμένο και παρατημένο εθνικό δίκτυο ήταν τα 4Χ4 με τα και-γαμώ αμορτισέρ, «μία δεν καταλαβαίνει ο κώλος μου, ρε, φάση Καλιφόρνια λέμεεε». Και ποστάρισμα! Τρελό ποστάρισμα! About last night: ανέβαζαν τις φωτογραφίες της χθεσινής νύχτας στα ψηφιακά ευδαιμονικά τους λευκώματα κι όλοι είχαν να κάνουν ένα comment, να μοιραστούν μια φάση, ένα χαβαλέ, ένα «δεν παίζει», «δεν υπάρχεις», ένα «γκαγκάν».
Οι πιο ψαγμένοι, αντί για Μύκονο, έφευγαν Βαρκελώνη κι επέστρεφαν με μαλλί τζίβα. Γιατί παράλληλα με το εθνικό κιτς του βλαχώδους και βλακώδους mainstream, η πατρίδα απέκτησε και εναλλακτική κουλτούρα. Ακαλλιέργητα alternative τυπάκια και ανορθόγραφοι graffiti artists αντιπαρέβαλλαν μοντέλο ζωής προχώ με ισλανδικές γραμματοσειρές και νορβηγικό μίνιμαλ τέκνο. Για κάθε έναν δημόσιο υπάλληλο αντιστοιχούσε κι ένας dj, για κάθε συγγραφέα τύπου Παυλίνας Νάσιουτζικ που αναζητούσε τον έρωτα στα Βόρεια Προάστια, αναλογούσε και μια ανερχόμενη ηθοποιός πειραματικού σχήματος, που παρέλασε στην τελετή έναρξης πίσω από τη Μπιοργκ. All was full of love.
Ήμασταν μια χώρα που ζούσε σε παροιμιώδεις φαντασιακούς ρυθμούς. Και ξαφνικά, στοπ. Ανώμαλη προσγείωση. ΔΝΤ. Φέρτε τα λεφτά πίσω. Τι έγινε; Χιούστον, Κεφαλάρι, Πανόραμα, Λάρισα, we have a problem. Η κίνκι συμβασιούχος των ρεπορτάζ του Star Channel από την Πάρο (η νέα Μύκονος) μεταμορφώθηκε σε μελαγχολική άνεργη. Στο μπαρ του τρέντι μπάρμαν πατάει μόνο ο ΣΔΟΕ. Του γιαμπανά αγρότη τις επιδοτήσεις αυτό το αρχίδι ο Όλι Ρεν τώρα του τις ζητάει πίσω. Ελλάς, ρεεε, μας ζηλεύουνε, συνωμοτούν εναντίον μας, δε μας πάνε μία, γιατί 10 χρόνια τώρα βγάζουμε τα καλύτερα talent shows, τα πιο ντιριντάχτα next top models, γιατί στα τραγούδια μας οι αετοί πεθαίνουν στον αέρα ελεύθεροι και δυνατοί, ενώ στα δικά τους άκου ξενερωσιά: «They’re afraid of what they see. That’s the price that you all pay, our valued destiny comes to nothing, I can’t tell you where you’re going, I guess there is just no way of knowing».
New Order, ΔΝΤ, οι φάλαγγες της μαύρης νύχτας, οι πραιτοριανοί της νέας τάξης, οι δυνάμεις της καινούργιας Κατοχής, όπως τις αποκαλούν ο Λαζόπουλος και η Λιάνα. Λαέ, κουράγιο, μη σκύβεις το κεφάλι, η νέα τάξη θέλει… θέλει τι; Επι στροφή στον Στάλιν; Αγροτικά κολχόζ στα Τρίκαλα και γκούλαγκ στο Νευροκόπι, όπου μόνο ο σύντροφος Μπογιόπουλος δικαιούται να αποφασίσει για πενθήμερη άδεια των κρατούμενων αστών που κερδοσκόπησαν εις βάρος του λαού; Γιατί και για τη Λιάνα και για τον Λάκη ο λαός είναι πάντα αθώος, ο λαός παρασύρεται από τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα. Ω Θεέ, μήπως εκτός από τα ανυπόφορα κλισέ του lifestyle, τα κλισέ για το προλεταριάτο και την πλουτοκρατία είναι πιο πολύ για τα μπάζα;
Τα τιμημένα γηρατειά, κάγκελο. Κοιτάζουν βουβά, απορούν, εξίστανται, είναι ανήμπορα να εξηγήσουν πώς ο γιος βγήκε χλιδάμπουρας, η νύφη μερακλού shopacholic και το εγγόνι φορώντας κουκούλα βγαίνει στους δρόμους και τα σπάει. «Κάψτε τα όλα, κάψτε τα όλα», ούρλιαζε η υστερική φωνή, 4 νεκροί στη Marfin, σε αυτόν τον τόπο το κάψιμο ήταν, είναι και θα είναι το εθνικό μας σπορ. Στις μέρες της ευδαιμονίας καίγανε λεφτά και φιάλες ουίσκι. Στις μέρες της νέας σκλαβιάς καίνε ανθρώπους. «Να απεργούσαν, να ήταν μαζί μας, συμπαραστάτες στον ιερό και όσιο αγώνα μας, θέλουν να μας καταντήσουν Αργεντινή, αυτός είναι ο στόχος τους». Περίεργο! Σε αυτή τη χώρα πάντα δεν ήμασταν με τον Μαραντόνα; Οι μαντάμες που έβγαιναν στα κοσμικά δεν κόπιαραν τον κότσο, τη φιλανθρωπία και το total look της Εβίτα Περόν; Ο Τσίπρας δεν κανόνιζε να φέρει πετρέλαιο τον περσινό χειμώνα από τον παραδίπλα σύντροφο Ούγκο Τσάβες; Το steak δεν το θέλαμε καλοψημένο στην πέτρα α λα λατινοαμερικάνικα;
Το καλοκαίρι έρχεται βασανιστικά αργά। Αν ήταν σαν πέρσι, τέτοιες ώρες θα προσευχόμασταν για τον Αλκαίο στη Eurovision, θα κλείναμε τσάρτερ για να θαυμάσουμε τις γκολάρες στη Νότια Αφρική, θα ξεροσταλιάζαμε μπροστά στα περίπτερα με τα αθλητικά πρωτοσέλιδα που θα υμνούσαν τα λιοντάρια, τους γενναίους, τα Ελληνόπουλα που πάντα βρίσκουν την άκρη. Φέτος μάλλον όχι. Κά νουμε την αυτοκριτική μας; Δεν υπάρχει λόγος. Οι Έλληνες έχουν πάντα δίκιο, το σύμπαν φταίει που συνωμοτεί για να τους καταστρέψει, κι ας ο Κοέλιο τα τελευταία χρόνια μας δίδαξε το αντίθετο.

ΚΑΛΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΝΑ ΕΧΕΤΕ!!!!!!!!!

ΜΕΙΝΕ...ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΑΠΟΨΕ!

Μείνε...Μόνο για απόψε!Αφησε πάνω μου τα χνάρια σου।Ζύμωσε την ψυχή μου...Μείνε...Μόνο για απόψε!Ζωγράφισε με χρώματα το κορμί μου...Έργα ζωής να φτιάξεις πάνω του!Μείνε...Μόνο για απόψε!Βάλε ολάκαιρη ζωή σε ένα βράδυ!Γέλα μου! Φίλα με και αγκαλιασέ με!Μείνε...Μόνο για απόψε!Μια ολόκληρη ζωή σε ένα βράδυ!Κι όταν θα έρθει το πρωί!Θα έχω ζήσει!!!!!!!!!Ολόκληρη ζωή!!!!Ζωή γεμάτη!!!!!!
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ!!!!!!

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

ΤΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΚΩΔΠΗΛΑΤΟΔΡΟΜΙΟ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΟΙΞΕ!

Το Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο Εθνικού Πάρκου Σχινιά Μαραθώνα ανοίγει για όλους!

Το Κωπηλατοδρόμιο του Εθνικού Πάρκου Σχινιά Μαραθώνα δημιουργήθηκε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Από τότε, λειτουργεί ως τόπος προπόνησης και διοργάνωσης αγώνων κωπηλασίας, και κανόε-καγιάκ. Και είμαστε πολύ περήφανοι ως Έλληνες πολίτες που, στις 13 Ιουνίου 2010, παραδίδεται στο κοινό ως ένας χώρος άθλησης και ξεκούρασης για όλους! Πρόκειται για μία πρωτοβουλία της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού, η οποία πραγματοποιείται με τη συνεργασία της Γενικής Γραμματείας Ολυμπιακής Αξιοποίησης.Με χαρά και ενθουσιασμό σας παρουσιάζουμε το Κωπηλατοδρόμιο επειδή είναι πραγματικά πολύ σπουδαίο να υπάρχει ένας τέτοιος χώρος σε απόσταση αναπνοής από την Αθήνα. Στο κωπηλατοδρόμιο μπορείτε να χαρείτε τη βόλτα σας κάθε σαββατοκύριακο. Μπορείτε να παρακολουθήσετε αγώνες κωπηλασίας και κανόε-καγιάκ, να γίνετε μέλη της Ακαδημίας και να ξεκινήσετε μαθήματα! Μπορείτε επίσης να περπατήσετε, να καθίσετε, να διαβάσετε και να απολαύσετε την ηρεμία σε έναν χώρο προσεγμένο, ασφαλή και καθαρό. Ο ομαλός δρομίσκος γύρω από τον κεντρικό στίβο επιτρέπει ακόμα και σε οικογένειες με μικρά παιδιά καθώς και σε άτομα με μειωμένη κινητικότητα να χαρούν τη βόλτα τους.Στο Κωπηλατοδρόμιο μπορείτε να:
Περπατήσετε ή να τρέξετε.
Κάνετε βόλτα με ποδήλατο.
Παρακολουθήσετε τα πουλιά.
Ξεκινήσετε μαθήματα κωπηλασίας ή κανόε-καγιάκ (και για παιδιά από 10 ετών)
Βγάλετε φωτογραφίες, να ζωγραφίσετε, να διαβάσετε.
Πάρετε μέρος στις ξεναγήσεις και τα εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά, ενήλικες και οικογένειες.
Κάνετε πικνίκ στους ειδικούς χώρους –με τρόφιμα δικά σας ή από το κυλικείο.
Επισκεφθείτε το Κέντρο Πληροφόρησης. Ξεκινήσετε μαθήματα Κωπηλασίας και Κανόε-ΚαγιάκΜπορείτε να κάνετε την εγγραφή σας στο Κωπηλατοδρόμιο και να ενταχθείτε σε κάποιο τμήμα. Τα παιδιά μπορούν να ξεκινήσουν από 10 ετών και πάνω. Για πληροφορίες, τηλεφωνήστε στο 22940 63911 (Κωπηλατοδρόμιο). Το Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο αποτελεί κομμάτι του Εθνικού Πάρκου Σχινιά Μαραθώνα
Το πάρκο ιδρύθηκε το 2000. Ο σκοπός του είναι να προστατεύει μία μοναδική χερσαία και θαλάσσια περιοχή, με μεγάλη ποικιλία ενδιαιτημάτων και πολυάριθμα σημαντικά είδη φυτών και ζώων. Χάρη σε αυτά, το Εθνικό Πάρκο έχει ενταχθεί στο Οικολογικό Δίκτυο Περιοχών Natura 2000 της Ευρωπαϊκής Ένωσης (GR 3000003).
Τις εποχές της αποδημίας, ένα μεγάλο πλήθος μεταναστευτικών πουλιών καταφτάνει στο έλος του Σχινιά -έναν από τους πιο μεγάλους εναπομείναντες υγρότοπους στη Νότια Ελλάδα. Ανάμεσά τους, πολλά απειλούμενα είδη, όπως ο Αργυροτσικνιάς, η Βαλτόπαπια και η Χαλκόκοτα. Ένας σπάνιος βιότοπος
Στην ακτή του Σχινιά ξεχωρίζει το φημισμένο παράλιο δάσος με τις κουκουναριές και τα πεύκα –ένα από τα τρία του είδους που αναπτύσσονται στην Ελλάδα. Εκεί στην άμμο, σε προφυλαγμένες γωνιές, εξακολουθεί να φυτρώνει ο θαυμαστός Θαλασσόκρινος ενώ στη θάλασσα του Πάρκου ζει η Ποσειδωνία -ένα φυτό που ευδοκιμεί σε καθαρά νερά. Τα λιβάδια, που σχηματίζει στο βυθό, φιλοξενούν ένα πλήθος από μικρόψαρα. Τα νερά της λίμνης σφύζουν από ζωή! Φύκια κι αγγειόσπερμα φυτά, χέλια, βατράχια, νεροχελώνες, ακίνδυνα νερόφιδα και λιμνόφιδα –όλα συμβιώνουν εδώ. Ανάμεσά τους ζει και το Αττικόψαρο που απαντάται μόνο στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα. Η περιοχή στην ιστορία και τη μυθολογίαΣτα βορειοδυτικά του Κωπηλατοδρομίου αναβλύζουν τα νερά της Μακαρίας πηγής που τροφοδοτούν τη λίμνη του και, συνάμα, δίνουν ζωή στον υγρότοπο του Σχινιά. Η πηγή πήρε το όνομά της από την ηρωίδα Μακαρία, κόρη του Ηρακλή.Το 490 π.Χ. έγινε η Μάχη του Μαραθώνα Η είσοδος είναι ελεύθερη. Μέρες και Ώρες Επίσκεψης
Σάββατο και Κυριακή, 8 π.μ. – 4 μ.μ. (από Οκτώβριο έως Απρίλιο) και 7.30 π.μ. – 8 μ.μ. (από Μάιο έως Σεπτέμβριο).
Για ομάδες επισκεπτών (εκτός Σαββάτου/Κυριακής) καθώς και για πληροφορίες σχετικά με τον εθελοντισμό και την εγγραφή στην Ακαδημία, επικοινωνείτε εργάσιμες ημέρες (από 9.00 έως 17.00) με το τηλέφωνο: 22940 63911 (Κωπηλατοδρόμιο) και στο email info@olympicproperties.gr. Χρήσιμες πληροφορίες
Επειδή το νερό δεν είναι κατάλληλο, απαγορεύεται η πόση νερού (από τις βρύσες και τη λίμνη).
Δεν επιτρέπεται η κολύμβηση, το άναμμα φωτιάς, το κάπνισμα και η κατανάλωση οινοπνευματωδών ποτών.
Στο χώρο λειτουργεί κινητή ιατρική μονάδα του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Έξυπνα" ρούχα προσφέρουν συναισθηματική υποστήριξη

Αν η αυτή η μόδα εξαπλωθεί, τότε οι ψυχολόγοι θα τα βάψουν μαύρα γιατί η πελατεία τους θα μειωθεί! Η αιτία θα είναι τα νέα «έξυπνα» ρούχα που είναι φτιαγμένα έτσι ώστε να αναλύουν τη διάθεση του κατόχου τους και να κάνουν ό,τι μπορούν για να του τη φτιάξουν. Πώς γίνεται αυτό; Τα ρούχα είναι εφοδιασμένα με ηχεία και οθόνες που παίζουν αυτομάτως τραγούδια ή δείχνουν λέξεις και εικόνες, που τα ρούχα «κρίνουν» ότι θα βελτιώσουν τη συναισθηματική κατάσταση του «αφεντικού» τους! Τα πρωτότυπα ρούχα (δεν έχουν ακόμα παραχθεί μαζικά) διαθέτουν ειδικούς ηλεκτρονικούς ασύρματους αισθητήρες που παρακολουθούν τη φυσιολογία του κατόχου τους, μεταξύ άλλων την θερμοκρασία, την αναπνοή, την κατάσταση του δέρματος και το ρυθμό της καρδιάς του. Τα ρούχα συνδέονται με μια απομακρυσμένη βάση δεδομένων που αναλύει τα στοιχεία και καταλήγει σε ένα συμπέρασμα σχετικά με τη συναισθηματική κατάσταση του ανθρώπου. Στη συνέχεια, δίνει εντολή να ενεργοποιηθεί το κατάλληλο πολυμεσικό περιεχόμενο (multimedia). Τα καινοτομικά ρούχα, που παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στο συνέδριο Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών του Μόντρεαλ, έχουν δημιουργηθεί από την Μπάρμπαρα Λέιν του καναδικού πανεπιστημίου Κονκόρντια και τη Τζάνις Τζέφερις των Digital Studios του βρετανικού Κολλεγίου Goldsmiths, σύμφωνα με το BBC. Τα πρωτοποριακά ρούχα έχουν κατασκευαστεί από υφάσματα στα οποία έχουν ενσωματωθεί διάφοροι ασύρματοι αισθητήρες, οι οποίοι στέλνουν τα στοιχεία που συλλέγουν σε μια απομακρυσμένη βάση δεδομένων μέσω σύνδεσης Ίντερνετ ενός «έξυπνου» κινητού. Όταν γίνεται «διάγνωση» ότι ο κάτοχος του ρούχου είναι ψυχικά…πεσμένος, τότε η βάση δεδομένων στέλνει στα ρούχα πολυμεσικό περιεχόμενο (τραγούδια, λέξεις, εικόνες) και τα ρούχα αναλαμβάνουν να το προβάλλουν, ώστε να φτιάξουν τη διάθεση του προσώπου. Για να το πετύχουν αυτό, τα ρούχα είναι εφοδιασμένα με μικρές οθόνες LED και μικροσκοπικά ηχεία. Τα κείμενα μπορεί να περιλαμβάνουν ακόμα και προ-ηχογραφημένα μηνύματα από συγγενείς και φίλους.

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

ΚΑΠΟΤΕ...

ΚΑΠΟΤΕ...
Kάποτε ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές, σήμερα έχει δύο।Κάποτε δουλεύαμε οκτώ ώρες,σήμερα έχουμε χάσει το μέτρημα।Κάποτε είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας.Τώρα τα λέμε μέσω MSN και Skype.Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελάϊδισμα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος.Σήμερα τα βλέπουμε στην τηλεόραση.Κάποτε παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες.Σήμερα παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation.Κάποτε ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά.Σήμερα το λέμε και με SMS.Κάποτε κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι.Σήμερα κυκλοφορούμε με τζιπ 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τζιπ... 3000 κυβικών.Κάποτε αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια.Τώρα το έχουμε δύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο.Κάποτε ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και... ήμασταν ευτυχισμένοι.Σήμερα ζούμε σε σπίτια 120 τετραγωνικών και δεν χωράμε μέσα...Κάποτε λέγαμε καλημέρα σε ένα περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό.Σήμερα μας το λέει ο navigator.Κάποτε πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά.Σήμερα πίνουμε εμφιαλωμένο και...αρρωσταίνουμε.Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας.Σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε και 5-6 λυκόσκυλα για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός.Κάποτε ξυπνάγαμε πρωί πρωί την Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία.Σήμερα δεν πάμε γιατί είναι...μπανάλ. Και γιατί οι παπάδες γίνανε μεσίτες και επιχειρηματίες.Κάποτε είχαμε 2 τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε.Σήμερα έχουμε 100 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα.Κάποτε μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και αισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι.Σήμερα έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο και δεν βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι ποτέ...Κάποτε η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό.Σήμερα είναι μαλακία.Κάποτε τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από τον Σεφέρη.Σήμερα παίρνουν από τον Καρβέλα.Κάποτε μας μάγευε η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη,σήμερα μας ξεκουφαίνει ο...Μακρόπουλος.Κάποτε οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με τη φωνή.Σήμερα τραγουδούν με κάτι άλλο.Κάποτε ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη.Σήμερα ντοκουμέντο είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας το κεφάλι του άλλου.Κάποτε βλέπαμε στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ Μάους, τον Σεραφίνο, τον Τιραμόλα. Σήμερα βλέπουμε τους Power Rangers και τους Monsters με όπλα και χειροβομβίδες να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν...τους κακούς.Κάποτε μας αρκούσε μια βόλτα με τον κοπέλα μας σε ένα ταπεινό δρομάκι της γειτονιάς. Χέρι-χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό, να σιγοψυθιρίζουμε ένα ρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοητά. Σήμερα πάμε διακοπές στο Ντουμπάι, στο Μαρόκο και στο Μεξικό. Και ονειρευόμαστε ταξίδια στο Θιβέτ.Κάποτε είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος».Σήμερα λέμε «Αυτός φταίει»...Κάποτε νοιαζόμασταν για το γείτονα, σήμερα τσατιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς.Κάποτε ζούσαμε με το μισθό μας.Σήμερα ζούμε με τους μισθούς που ΘΑ πάρουμε.Κάποτε δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένοι!Σήμερα έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.Κάποτε περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, τραγούδι και κουτσομπολιό.Σήμερα...μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια του Κολωνακίου.Κάποτε ιδανικό ήταν να γίνεις αναγνωρισμένος.Σήμερα ιδανικό είναι να γίνεις απλά αναγνωρίσιμος.Κάποτε μας δάνειζε λεφτά ο αδελφός μας.Σήμερα μας δανείζουν οι τράπεζες.Κάποτε κοιτούσαμε στα μάτια τους ανθρώπους.Τώρα τους κοιτάμε στην τσέπη.Κάποτε δουλεύαμε για να ζήσουμε.Σήμερα ζούμε για να δουλεύουμε.Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας.Σήμερα δεν έχουμε χρόνο για κανένα....Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν Ζωή....Καλό μεσημέρι να έχετε!!!!

ΑΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΤΑ ΟΝΕΙΡΑ????


Στην πορεία της ζωής μας, κάνουμε όνειρα। Κάποια τα έχουμε από μικρά παιδιά, όταν μας ρωτούσαν «Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;», και τα κρατήσαμε ζωντανά σε μια γωνιά του εαυτού μας, και άλλα γεννήθηκαν αργότερα, χωρίς να μπορούν πάντα να πραγματοποιηθούν. Έρχεται κάποτε η στιγμή που πρέπει να παραδεχτούμε ότι «είναι αργά πια» ή μήπως δεν είναι ποτέ αργά γι’ αυτά που πραγματικά θέλουμε; Εκκίνηση: Μεγαλώνουμε μαθαίνοντας να ακολουθούμε στις σημαντικές αποφάσεις της ζωής μας τη λογική. Διδασκόμαστε να μην είμαστε παρορμητικοί, να μην αφήνουμε εφήμερες επιθυμίες να μας παρασύρουν, να ζυγίζουμε τα υπέρ και τα κατά, να υπολογίζουμε τις συνέπειες, να είμαστε ρεαλιστές, να μη ρισκάρουμε χωρίς λόγο, να μην ξεκινάμε κάτι αν δεν εξασφαλίσουμε τη μέγιστη δυνατή βεβαιότητα για το αποτέλεσμα. Όλα αυτά, βέβαια, είναι πολύ χρήσιμα και σωστά και μας βοηθούν πολύ όταν σχεδιάζουμε τα βήματα της ζωής μας. Παρέκκλιση Μέσα σε όλη αυτή τη λογική της σιγουριάς, της εξασφάλισης και της ελαχιστοποίησης του ρίσκου, όμως, δεν μπορεί παρά να διαλέξουμε και δρόμους που καμιά φορά παρεκκλίνουν πολύ από αυτά που επιθυμούμε, ονειρευόμαστε ή πιστεύουμε. Σύγχυση Φτάνει, λοιπόν, κάποια στιγμή -και όχι μόνο μία φορά- στη ζωή μας που κάνουμε μια στάση, ρίχνουμε μια κριτική ματιά σε ό,τι είμαστε και κάνουμε, και αναρωτιόμαστε: «Αυτό είναι, λοιπόν;». Συνειδητοποιούμε τότε με λύπη, παράπονο, θυμό, απογοήτευση, ή απλώς με μια μικρή δόση νοσταλγίας, ότι ίσως βρισκόμαστε κάπου αλλού από εκεί που είχαμε φανταστεί. Ή ότι κάποια πράγματα που θέλαμε πολύ έχουν γίνει πια πολύ μακρινά και απρόσιτα για εμάς. Μαρτυρία: Η στιγμή της κρίσης Αυτό κατάλαβε και ο Πέτρος στα 35 του, όταν, χωρίς εμφανή αιτία, βυθίστηκε στην κατάθλιψη και αναγκάστηκε να κάνει έναν απολογισμό της ζωής του: «Εκ πρώτης όψεως, όλα έβαιναν λίαν καλώς. Είχα μια δουλειά που πολλοί θα ζήλευαν, έβγαζα αρκετά χρήματα, κι επιπλέον είχα μια καλή οικογενειακή ζωή. Κι όμως, ένιωθα από καιρό πως κάτι έλειπε, χωρίς να μπορώ να εντοπίσω τι ήταν αυτό. Η κατάθλιψη με ανάγκασε να «κόψω ταχύτητα» και να κάτσω να σκεφτώ. Τότε, εμφανίστηκαν στο προσκήνιο κάποιες επιθυμίες και όνειρα που είχα κάνει στο παρελθόν. Το όνειρό μου ήταν να σπουδάσω Αρχιτεκτονική, αλλά αυτό φαινόταν τότε σαν αποκοτιά, τη στιγμή που ο πατέρας μου είχε μια επιτυχημένη επιχείρηση με μέλλον και ήμουν μοναχοπαίδι. Έτσι, μπήκα στη δουλειά, έπεσα με τα μούτρα και προχώρησα πολύ. Η Aρχιτεκτονική έγινε κάτι που θυμόμουν σαν σε όνειρο. Εδώ και πολλά χρόνια, αν και όταν το ανέφερα, φαι­νόμουν γραφικός ακόμη και στον ίδιο μου τον εαυτό. Κι όμως, στην πραγματικότητα δεν ξεχάστηκε ποτέ και ξαφνικά έπρεπε να δω τι θα κάνω μ’ αυτό». Το σκέφτηκα πολύ, ξεκίνησα σχέδιο σε μια ιδιωτική σχολή και άρχισα να νιώθω ότι ξαναζωντανεύει ένα κομμάτι του πραγματικού μου ευατού…». «Μήπως τρελαίνομαι;» Τέτοιες στιγμές σύγχυσης και αμηχανίας σε σχέση με κάποια όνειρα ή ιδανικά που φαίνονται ξεπερασμένα ή ιδέες και επιθυμίες που μοιάζουν ουτοπικές βιώνουν οι περισσότεροι άνθρωποι, λιγότερο ή περισσότερο έντονα. Αισθανόμαστε ανικανο­ποίητοι και δεκάδες αγωνιώδη ερωτήματα αναδύονται από μέσα μας: «Πόσο ευτυχισμένος/η είμαι με τη ζωή μου;», «Από πού ήρθε τώρα αυτό;», «Μήπως αρχίζω να τρελαίνομαι;», «Να τα τινάξω όλα στον αέρα;», «Τελικά το θέλω πραγματικά ή έχω απλώς κολλήσει;» «Κι αν είναι μόνο μια φαντασίωση χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο;». Από την άλλη, όσο πιο πιεστικά γίνονται τα ερωτήματα αυτά, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε ότι αυτή η ζωή είναι η μόνη που έχουμε και όχι μια prova generale μιας άλλης, καλύτερης ζωής που πρόκειται να έρθει. Όνειρο ή... βάρος; Ως εκ τούτου, το δίλημμα είναι μεγάλο και η αγωνία συχνά ανυπόφορη. Το πιο δύσκολο από όλα είναι ότι πρέπει να αφήσουμε μια κατάσταση οικεία και συνήθως βολική για κάτι άγνωστο και απρόβλεπτο. Ακόμη κι αν είμαστε εντελώς δυσαρεστημένοι με τη δουλειά, το γάμο, τη γενικότερη τροπή που έχει πάρει η ζωή μας, δεν παύουμε να αισθανόμαστε ασφαλείς μέσα στο γνώριμο πλαίσιο που αυτά μας παρέχουν. Το «άλλο» αντίθετα, το όνειρο, το ιδανικό, η ιδέα, δεν έχει συνήθως καμία σχέση με την πραγματικότητά μας. Κάθε άλλο μάλιστα: Είναι συχνά αόριστο, υπερεκτιμημένο και τόσο εξιδα­νικευμένο, που φοβόμαστε να το πλησιά­σουμε. Αυτός είναι και ο λόγος που κάτι τέτοιο μπορεί να μετατραπεί από όνειρο που δίνει φτε­ρά σε φορτίο που μας παραλύει. Μαρτυρία: Σπάζοντας τη «φούσκα» Κάτι τέτοιο συνέβη στο Μιχάλη: «Εμένα το απωθημένο μου ήταν η μουσική. Είχα μάθει μόνος μου να παίζω πιάνο, είχα ριχτεί για 4-5 χρόνια στο τέλος της εφηβείας μου με πάθος σ’ αυτό, αλλά μετά, όταν ήρθε η ώρα των μεγάλων αποφά­σεων, τα παράτησα, έκανα διάφορες δουλειές, έμπλεξα με άλλα πράγματα τελοσπάντων. Και όσο απομακρυνόμουν απ’ αυτό, τόσο το εξιδανίκευα μέσα μου κι έλεγα ότι το πιάνο είναι κάτι που πρέ­πει να του αφιερωθείς και, αν το κάνεις, πρέπει να αφήσεις όλα τ’ άλλα: «Ή μόνο μουσική ή καθόλου», έλεγα. Πέρασαν 16 χρόνια χωρίς να το αγγίξω, και κάθε φορά που άκουγα μουσική, έφτυνα τον εαυτό μου, ένιωθα άχρηστος. Η γυναίκα μου έβλεπε πόσο βασανιζόμουν και με παρακαλούσε να παίξω, αλλά τίποτα. Η κρίσιμη στιγμή ήρθε όταν άρχισε να παίζει πιάνο η κόρη μου. Τότε πια φάνηκε καθαρά ότι είχα φτιάξει μέσα μου μια «φούσκα», με πολύ βάρος όμως. Στην ουσία, αυτό που δεν ήθελα να αντιμετωπίσω ήταν το να παίζω πιάνο για την ευχαρίστησή μου και μόνο, χωρίς να έχω γίνει ο μεγάλος τζαζ πιανίστας που κάποτε ονειρευόμουν. Δεν μπορείς να φανταστείς τι ανακούφιση ήταν που άφησα πίσω μου αυτή τη φαντασίωση». H σημασία της φαντασίωσης Φαίνεται πως συχνά το ουσιώδες ερώτημα δεν είναι αν είναι αργά ή όχι για να πραγματοποιήσουμε μια φαντασίωση, αλλά τι σημαίνει για εμάς αυτή η φαντασίωση. Είναι το καταφύγιο ή το άλλοθι που μας βοηθά να αντέχουμε τη δύσκολη πραγματικότητα της ζωής μας; Είναι απομεινάρι από έναν εαυτό ξεχασμένο; Είναι μια επιθυμία ζωντανή, που νιώθουμε ότι χρωστάμε στον εαυτό μας να πραγματοποιήσουμε; Είναι κάτι που έχουμε μυθοποιήσει, επειδή όλα όσα κάνουμε δεν μας ικανοποιούν; Για να το βρούμε, πρέπει να κάνουμε μια ενδοσκόπηση και να σκύψουμε με λίγο περισσότερη προσοχή πάνω από τη ζωή μας και τον εαυτό μας. Το ουσιώδες ερώτημα είναι τι σημαίνει για εμάς η φαντασίωσή μας Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία... Όταν έρχεται η στιγμή που νοσταλγούμε, μετανιώνουμε, λυπόμαστε ή λαχταράμε κάτι που φαίνεται δύσκολο, τότε καλούμαστε να καταλάβουμε τι θέλουμε πραγματικά και τι μας ωθεί ή μας εμποδίζει να το ακολουθήσουμε. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται σίγουρα δύναμη, ηρεμία, θάρρος. Ιδιότητες που έχουμε όλοι μέσα μας, αλλά συνήθως δεν συνειδητοποιούμε παρά μόνο όταν έρθουμε αντιμέτωποι με τέτοια όνειρα και επιθυμίες. Αυτή είναι και η συνεισφορά τους στη ζωή μας: Ότι μας αναγκάζουν να βγούμε από την κάπως νεφελώδη κατάσταση της ανασφάλειας, της βολής, του φόβου και των ενδοιασμών και να ψηλαφίσουμε καλύτερα τα όρια του εαυτού μας. Το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα η πραγματοποίηση του ονείρου. Είναι, όμως, η επίγνωση του ποιοι είμαστε και πού βρισκόμαστε, τι ξέρουμε, τι μπορούμε, ποιους αγαπάμε και ποιοι μας αγαπούν. Δίνοντας στο όνειρο σάρκα και οστά Αν τελικά αυτή η αναζήτηση δείξει πως το όνειρό μας εξακολουθεί να είναι επίκαιρο και δελεαστικό και θέλουμε ακόμη να το ακολουθήσουμε, τότε κάποια πρακτικά βήματα θα κάνουν πιο πιθανή και πιο εύκολη την πραγματοποίησή του. Το κυριότερο είναι ότι κάτι που υπήρχε μόνο μέσα στο μυαλό μας, σαν ιδέα και φαντασίωση, πρέπει να πάρει πραγματικές διαστάσεις. Εκτός από οραματιστές, πρέπει λοιπόν να γίνουμε και ορθολογιστές. Σκεφτείτε: • Η πραγματοποίηση κάθε σχε­δίου δεν γίνεται ποτέ με τη μία. Είναι απαραίτητο να σκεφτούμε μικρά βήματα και να προχωρήσουμε σταδιακά στην πραγματοποίησή τους. • Δύο μυαλά σκέφτονται συνήθως πιο καθαρά από ένα. Ακόμη κι αν σκοπεύουμε να προχωρήσουμε μόνοι, μπορεί να είναι πολύ αποδοτική μια συζήτηση με κάποιον που εμπιστευόμαστε και που έχει κάποια γνώση του θέματος, είτε αυτός είναι φίλος είτε ειδικός. • Η αλλαγή από μια κατάσταση σε μια άλλη έχει συνήθως μια μεταβατική περίοδο κατά την οποία δεν είμαστε ούτε εδώ ούτε εκεί. Όσο πιο καλά έχουμε σχεδιάσει και προνοήσει γι’ αυτή την περίοδο, τόσο πιο ομαλά θα βιώσουμε την αλλαγή, και εμείς αλλά και οι άνθρωποι γύρω μας.


«Είναι αργά πια για...;» Το κρίσιμο αυτό ερώτημα δεν μας τίθεται μόνο σε προχωρημένη ηλικία. Τέτοιες φάσεις αμφισβήτησης και «επαναπροσδιορισμού των στόχων» περνάμε -με διαφορετικό τρόπο- σε διάφορα στάδια της ζωής μας. Η πρώτη μπορεί να είναι στην εφηβεία, όταν καλούμαστε να διαλέξουμε προσανατολισμό, αργότερα κατά τη διάρκεια ή μετά το τέλος των σπουδών, αν διαπιστώσουμε ότι αυτό που επιλέξαμε δεν μας αντιπροσωπεύει καθόλου ή όταν αποφασίσουμε να ζήσουμε με κάποιον που πιστεύουμε ότι αγαπάμε. Όσο κι αν φαίνεται πιο δύσκολο να πάρουμε ρηξικέλευθες αποφάσεις όταν έχουν περάσει τα χρόνια και οι συνθήκες της ζωής μας είναι πιο παγιωμένες, μια αλλαγή πορείας είναι πάντα δύσκολη και σχετίζεται περισσότερο με την ευελιξία που είμαστε σε θέση να δείξουμε παρά με την ηλικία.