ΤΟ 2010 ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Η τελευταία σημαδιακή πρωτοχρονιά, για την οποία έγινε πολύς λόγος, ήταν αυτή του 2000, το λεγόμενο Millennium. Όχι ότι στην πράξη πραγματοποιήθηκε καμία κοσμογονική αλλαγή, συγκριτικά τουλάχιστον με την πρωτοχρονιά του 1999 ή του 2001, απλά για κάποιον λόγο την θυμόμαστε εντονότερα ως ορόσημο της νέας χιλιετίας που στο μυαλό των περισσότερων ξεκινούσε με τις καλύτερες προϋποθέσεις για κάτι μεγάλο, καινούργιο, μοναδικό. Η χρονιά πέρασε σα νερό, και μετά πέρασαν άλλα εννιά χρόνια και ξυπνήσαμε το πρωί της περασμένης Παρασκευής συνειδητοποιώντας ότι έχουμε 2010. Και πάλι, τίποτα δεν άλλαξε.
Ίσως μόνο να παχύναμε λίγο και να χαλάρωσε το δέρμα μας.
Ζώντας με πρότυπα που θεωρούν τα νιάτα και την ομορφιά ύψιστα αγαθά, είμαστε αναγκασμένοι μεγαλώνοντας να νοσταλγούμε το παρελθόν. Το πρωί της περασμένης Παρασκευής, όσοι από εμάς έκαναν μία ανασκόπηση στην περασμένη δεκαετία σίγουρα είδαν, ανάμεσα στις καλές και κακές στιγμές, αρκετές χαμένες ευκαιρίες, οι οποίες -αν τις είχαμε χειριστεί διαφορετικά- θα μπορούσαν να έχουν αλλάξει την ζωή μας. Έχει σημασία; Η απάντηση βρίσκεται μέσα στον καθένα μας, στο κατά πόσο με τις αποφάσεις που τελικά πήραμε όλα αυτά τα χρόνια νιώθουμε καλύτεροι άνθρωποι. Το μέλλον όμως μπορεί να είναι διαφορετικό. Με ποιο τρόπο θέλουμε να ζήσουμε στο μέλλον; Και επειδή, αν ευχόμαστε κάτι για το 2010, αυτό είναι οπωσδήποτε περισσότερα χαμόγελα και λιγότερα “what if”, παράλληλα με την προσωπική μας λίστα για τα «επιτεύγματα» της δεκαετίας που πέρασε -και, για πολλούς, δεν ακούμπησε- συγκεντρώσαμε παρακάτω δέκα υποσχέσεις-προτάσεις για την χρόνια που έρχεται.
Με σκοπό, του χρόνου τέτοια μέρα, να μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι καταφέραμε να γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι και, ως εκ τούτου, ίσως πιο ευτυχισμένοι. Το 2010, λοιπόν, υπόσχομαι να…
* Κάνω περισσότερους φίλους: Μεγαλώνοντας διαπιστώνουμε πόσο δύσκολο είναι να συναναστρεφόμαστε σε τακτικότερη βάση με περισσότερους από δύο-τρεις πολύ κοντινούς μας ανθρώπους. Πιστεύουμε ότι οι φιλίες μας είναι επαρκείς και ότι, ακόμα κι αν θέλαμε, δεν έχουμε τον χρόνο για νέες γνωριμίες. Κι όμως, ένας καινούργιος άνθρωπος μπορεί να αλλάξει την ζωή μας, να μας μάθει πράγματα και να μας ανοίξει πόρτες που ούτε είχαμε φανταστεί. Επιστημονικές έρευνες που κυκλοφορούν κατά καιρούς επιβεβαιώνουν ότι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που περιβάλλονται από οικογένεια και φίλους, αυτοί που περνούν τον λιγότερο δυνατό χρόνο μόνοι τους.
* Καταναλώνω λιγότερο: Οι ψυχολόγοι επιμένουν ότι «ο υλισμός είναι τοξικός για την ευτυχία». Ακόμα και τα άτομα που έχουν την οικονομική άνεση να καταναλώνουν ασύστολα, έχει από έρευνες αποδειχθεί ότι δεν είναι τόσο ευτυχισμένα όσο τα άτομα που αδιαφορούν για το πόσα θα αποκτήσουν και πόσα θα ξοδέψουν. Άλλες έρευνες που δημοσιεύτηκαν μέσα στην χρονιά που πέρασε απέδειξε πόσο πιο καλά μπορεί να νιώθουμε αν αρχίσουμε να δίνουμε πράγματα που μας ανήκουν ή να ανακυκλώνουμε άλλα που δεν χρησιμοποιούμε πια. Αν οι δυσοίωνες οικονομικά προβλέψεις για το 2010 βγουν αληθινές, ο περιορισμός της καταναλωτικής μας μανίας μόνο σε καλό μπορεί να μας βγει.
* Μολύνω το περιβάλλον λιγότερο: Πόσο δύσκολο είναι πια να κλείνουμε την βρύση όταν βουρτσίζουμε τα δόντια μας; Να ανακυκλώνουμε τα σκουπίδια του σπιτιού μας; Να χρησιμοποιούμε λιγότερο το αυτοκίνητο; Να μην πετάμε από το παράθυρο του αυτοκινήτου μας ό,τι σκουπίδι μας πιάνει χώρο; Ναι, γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι όταν προσπαθούμε να επιβαρύνουμε λιγότερο τον πλανήτη που μας φιλοξενεί και, κυρίως, γινόμαστε παραδείγματα για τους γύρω μας.
* Κάνω περισσότερη γυμναστική: Περιττεύει να επαναλάβουμε την σημασία της άσκησης τόσο για την εξωτερική μας εμφάνιση όσο και για την ψυχική μας υγεία. Μπορεί η γυμναστική καθεαυτού να μην μας κάνει άμεσα καλύτερους ανθρώπους, μας κάνει όμως αναμφίβολα πιο ήρεμους, πιο χαρούμενους, πιο ισορροπημένους και αυτό μας βοηθά να είμαστε πιο αποτελεσματικοί στις αποφάσεις μας. Έχει βρεθεί από έρευνες, μάλιστα, ότι οι εργαζόμενοι που ασκούνται τακτικά είναι πολύ πιο παραγωγικοί στην δουλειά τους. Αυτό ως συνέπεια έχει την εκτίμηση των συναδέλφων και των εργοδοτών τους αλλά και την δική τους, προσωπική ικανοποίηση.
* Συγχωρώ: Ακόμα κρατάτε μούτρα στην πρώην φίλη σας επειδή σας κατέστρεψε την αγαπημένη σας φούστα; Ακόμα δε μπορείτε να ξεχάσετε ότι ο κολλητός σας σάς αποκάλεσε αθεράπευτα εγωκεντρικό και αναξιόπιστο; Τι νόημα έχει να διατηρείτε αρνητικά συναισθήματα για σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή σας; Αν δέχεστε ότι αυτή η κατάσταση σας στεναχωρεί δεν αξίζει να την διαιωνίζετε από εγωισμό. Κανείς μας δεν είναι τέλειος, όμως όλοι πρέπει να προσπαθούμε και η συγχώρεση είναι ένα βήμα για να γίνουμε εμείς οι ίδιοι καλύτεροι άνθρωποι –το να νιώσουν και οι άλλοι καλύτερα ακολουθεί.
* Είμαι ελεύθερος/ -η: Το υπέρτατο και πιο παρεξηγημένο αγαθό αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της ευτυχίας μας. Είτε αυτό σημαίνει την δυνατότητά μας να εκφραζόμαστε δημιουργικά είτε το να επιλέγουμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας, η προσωπική ελευθερία είναι το πρώτο βήμα για την λήψη σωστών αποφάσεων.
Καλή ημέρα να έχετε!

Ενα αξέχαστο ταξίδι το Χειμώνα!

Το φθινόπωρο έρχεται ιδιαίτερα νωρίς εδώ στο ορεινό Ζαγόρι. Ήδη από τις αρχές του Οκτώβρη, στις αλπικές ακρώρειες της Τύμφης, με τα πρώτα κιόλας ψυχρά περάσματα του αέρα νιώθεις έντονα τη μεταβολή στην ατμόσφαιρα. Μέσα στις υγρές ρεματιές ξεπροβάλλουν τα πολύχρωμα φυλλώματα που στολίζουν τις οξιές με όλες τις γοητευτικές αποχρώσεις των θερμών, γήινων χρωμάτων, ενώ τη δική τους πινελιά προσθέτουν οι βελανιδιές, τα πλατάνια και οι ιτιές. Η σταδιακή μετάβαση στο μούδιασμα του χειμώνα και η αναμονή του βοριά που σύντομα θα «χτυπήσει» την πόρτα, δημιουργούν μια γλυκιά προσμονή, μια ατμόσφαιρα μοναδική στα πέτρινα χωριά του Δυτικού Ζαγορίου. Τα Άνω και Κάτω Πεδινά, ο Ελαφότοπος, αλλά και ο Βίκος, όπως εξάλλου και η Αρίστη, ανήκουν στο σύνολο των χωριών που έχουμε μάθει να αποκαλούμε Δυτικό Ζαγόρι, με πιο γνωστό βέβαια το Πάπιγκο, το οποίο λόγω της προβολής που γίνεται τα τελευταία χρόνια έχει επισκιάσει όλα τα υπόλοιπα. Οι νέοι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι που ένωσαν οδικά την Αρίστη και το Πάπιγκο με την Κόνιτσα και τα χωριά του Δυτικού Ζαγορίου, σίγουρα εξυπηρετούν αφάνταστα τις μετακινήσεις. Βέβαια, οι περισσότεροι ακολουθούν την πεπατημένη διαδρομή: Αρίστη - γέφυρα Βοϊδομάτη - Μεγάλο, Μικρό Πάπιγκο. Διανύοντας όμως ελάχιστα επιπλέον χιλιόμετρα χωρίς κόπο, θα ανακαλύψετε το πανέμορφο χωριό Ελαφότοπος και τους δύο πέτρινους οικισμούς των Πεδινών. Αρίστη, η αφετηρία Είναι από τα παλαιότερα χωριά του Ζαγορίου και γνώρισε ευημερία και πλούτο στο παρελθόν. Τα τελευταία χρόνια η Αρίστη έχει καταξιωθεί ως δημοφιλής προορισμός, καθώς έχει εύκολη πρόσβαση στα περισσότερα αξιοθέατα της περιοχής. Βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τη χαράδρα του Βίκου, χωρίς να παρουσιάζει τον κορεσμό, την κίνηση και τη φασαρία του Μεγάλου Πάπιγκου. Πολλά παλιά αρχοντικά της έχουν αναπαλαιωθεί με πιστότητα στην παράδοση, με το μεράκι και το σεβασμό που απαιτεί η αρχιτεκτονική μας κληρονομιά. Επισκεφτείτε ακόμη Από την Αρίστη, ο δρόμος κατηφορίζει προς τη γέφυρα του Βοϊδομάτη. Εδώ, πλάι στις όχθες του κρυστάλλινου ποταμού, στην πυκνόφυτη πλατανιά με τα αιωνόβια δέντρα, κρύβεται από τα βλέμματα των πολλών το μοναστήρι της Παναγιάς Σπηλιώτισσας. Σκαρφαλωμένο σε βράχο, το λιθόκτιστο μοναστικό συγκρότημα εντυπωσιάζει με την επιβλητική του παρουσία, καθώς ατενίζει το πέρασμα του ποταμού και το στένωμα του φαραγγιού. Ακόμη, από την Αρίστη μην παραλείψετε να κάνετε μία στάση στο μικροσκοπικό χωριό Βίκος, που προσφέρει εξαιρετική θέα προς το διάσημο φαράγγι. Μικρό και Μεγάλο Πάπιγκο Το Πάπιγκο βρίσκεται σε υψόμετρο 800 μ., σε ένα «σκαλοπάτι» του βουνού Τύμφη, που σε αυτό το σημείο βουτά απότομα για να σχηματίσει τη χαράδρα του Βίκου. Το Μικρό Πάπιγκο βρίσκεται λίγο ψηλότερα, μόλις 4 χλμ. από το Μεγάλο. Κάθε είδους όχημα αναγκαστικά σταματά μπροστά στη σφιχτή διάταξη των γεροδεμένων πέτρινων σπιτιών του Μικρού Πάπιγκου. Από εδώ και πέρα, το λόγο έχουν τα στενά καλντερίμια και φυσικά... τα πόδια. Στο Μεγάλο Πάπιγκο αξίζει να αναζητήσετε το ναό του Αγίου Βλασίου, κτίσμα του 1852, αλλά και την περίφημη «Καλλίνειο» Σχολή, που χτίστηκε το 1897. Επισκεφτείτε ακόμη Ανάμεσα στο Μικρό και στο Μεγάλο Πάπιγκο βρίσκεται η καταπληκτική τοποθεσία «Κολυμπήθρες» με τις σκαλωτές βραχώδεις δεξαμενές που μοιάζουν με φυσικές πισίνες και το καλοκαίρι είναι ιδανικές για κολύμπι. Άνω και Κάτω Πεδινά Τα Άνω και Κάτω Πεδινά, αντικριστά χτισμένα στις παρυφές γυμνών υψωμάτων (στα 950 μ.), κοιτούν προς τη μικρή πεδιάδα που ξανοίγεται μπροστά τους. Ανάμεσά τους περνά ο οδικός άξονας που συνδέει το Καλπάκι με το Μονοδένδρι και λίγο ψηλότερα, σε υψόμετρο 1.100 μ., απλώνει τις πέτρινες γειτονιές του, κάπως πιο απόμερα, ο Ελαφότοπος. Αν δεν έχεις κάτι διαβάσει ή δεν σε τρώει το σαράκι της περιήγησης, το πιο πιθανό είναι να διαβείς γρήγορα το δρόμο που περνά έξω από τους οικισμούς και να μη χαραμίσεις το χρόνο σου για μία έστω σύντομη παράκαμψη. Όμως, αν βρεθείς στις πέτρινες γειτονιές τους, θα αντιληφθείς ότι σίγουρα αξίζουν με το παραπάνω το χρόνο σου. Τα Άνω και Κάτω Σουδενά -αυτό ήταν το παλιό όνομα των Πεδινών- τα αποκαλούσαν οι παλαιότεροι «Ψωμοχώρια», από τον εύφορο κάμπο τους, όπου οι φιλόπονοι ορεσίβιοι καλλιεργούσαν με επιμέλεια σιτάρι και κριθάρι και ήταν από τα σπουδαιότερα και παλαιότερα χωριά του Ζαγορίου. Κατά το 19ο αιώνα, τα Άνω Σουδενά αριθμούσαν 1.000 κατοίκους, είχαν σχολεία, εκκλησίες και σπουδαία μοναστήρια. Από εδώ καταγόταν ο Νεόφυτος Δούκας, ένας από τους γνωστότερους Δασκάλους του Γένους, αλλά και ο ιατροφιλόσοφος Ιωάννης Λαμπρίδης. Μικρές περιπλανήσεις Ελαφότοπος - Αρίστη Ένας καινούργιος δρόμος, που αποτολμά μια τολμηρή -η αλήθεια είναι- χάραξη στον απότομο βράχο της Τύμφης, θα σας φέρει μετά από 6 χλμ. στην Αρίστη, κι από εκεί στην κοίτη του διάσημου Βοϊδομάτη και στο Πάπιγκο. Μια διαδρομή που παλαιότερα σου έπαιρνε περισσότερο από μία ώρα, τώρα πραγματοποιείται εύκολα και ευχάριστα σε λίγα λεπτά. Πεδινά - Μονοδένδρι Χρησιμοποιώντας τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο που συνδέει το Κεντρικό με το Δυτικό Ζαγόρι, εύκολα θα προσεγγίσετε το Μονοδένδρι (8 χλμ. από Άνω Πεδινά) και τη θέση Οξιά (7 χλμ. από Μονοδένδρι), από όπου θα έχετε την καλύτερη θέα στη χαράδρα του Βίκου. Αρίστη - γεφύρι Κλειδωνιάς Λίγο έξω από την Αρίστη, με κατεύθυνση προς τον εθνικό δρόμο Ιωαννίνων - Κοζάνης, και αφού περάσετε τη διασταύρωση για Άγιο Μηνά, θα δείτε δεξιά σας μια εκκλησία και ένα στενό, ασφαλτοστρωμένο δρόμο που κατηφορίζει απότομα μέσα από πλατάνια και βελανιδιές. Μετά από μόλις 5 χλμ. θα φτάσετε στο γεφύρι της Κλειδωνιάς, ένα από τα πιο όμορφα σημεία του Βοϊδομάτη ποταμού. Το Vita προτείνει Περπατήστε στις όχθες του Βίκου Από τη γέφυρα του Βοϊδομάτη μπορείτε να ακολουθήσετε το ευδιάκριτο μονοπάτι που κινείται σε πορεία παράλληλη με τις όχθες του ποταμού, σε μια σύντομη, εύκολη, αλλά αξέχαστη διαδρομή. Ο Βοϊδομάτης προσεγγίζεται επίσης από μια άλλη, εξίσου όμορφη, αλλά ιδιαίτερα κουραστική διαδρομή που ξεκινά από το χωριό Βίκος. Ερχόμενοι από Αρίστη, πριν μπείτε στον οικισμό, θα δείτε δεξιά σας πέτρινη σκάλα που οδηγεί μετά από έντονη κατάβαση στις πηγές του Βοϊδομάτη, στην καρδιά του φαραγγιού. Αναρριχηθείτε στη... ράχη της Γκαμήλας Από το Μικρό Πάπιγκο αρχίζει το ορειβατικό μονοπάτι, που καταλήγει στο καταφύγιο της Γκαμήλας, σε υψόμετρο 1.950 μ. Από εκεί ξεκινούν οι περισσότερες διαδρομές για τα υψίπεδα και τις κορυφές αυτού του αλπικού βουνού, διαδρομές όμως που απαιτούν καλή φυσική κατάσταση και ανάλογη πείρα και γνώση του βουνού. Κάντε rafting στο Βοϊδομάτη! Ένας άλλος, ιδιαίτερα διασκεδαστικός τρόπος είναι να διασχίσετε το φαράγγι κάνοντας rafting! Μόνη προϋπόθεση για να μπει κάποιος σε μια βάρκα rafting είναι να ξέρει κολύμπι και να ακολουθεί τις εντολές των συνοδών. Η διαδρομή είναι μαγευτική, αφενός λόγω του υπέροχου τοπίου και αφετέρου λόγω της διαύγειας των νερών του ποταμού. Η διάρκεια της κατάβασης είναι 1,5 ώρα και η απόσταση δεν ξεπερνά τα 5 χλμ. Απευθυνθείτε στο γραφείο υπαίθριων δραστηριοτήτων «NO LIMITS», που έχει έδρα την Κόνιτσα, στο τηλ.: 26550-23.777. Χαλαρώστε με κολύμπι και spa Το «Aristi Mountain Resort» είναι καινούργιο, αλλά χτισμένο με τον παραδοσιακό τρόπο. Βρίσκεται στο πάνω μέρος του χωριού Αρίστη και προσφέρει πανοραμική θέα στη χαράδρα του Βίκου και στους Πύργους του Πάπιγκου. Η κλειστή πισίνα είναι θερμαινόμενη, για κολύμπι με θέα στα βουνά. Το χαμάμ, η σάουνα και το υδρομασάζ συμπληρώνουν τις δραστηριότητες της ημέρας. Προσφέρεται η δυνατότητα ενός χαλαρωτικού μασάζ, όπως και περιποίησης σώματος και προσώπου.
Info Πώς θα πάτε Το Δυτικό Ζαγόρι προσεγγίζεται μέσω του αυτοκινητόδρομου που συνδέει τα Γιάννενα με την Κοζάνη. Ερχόμενοι από Γιάννενα, μετά το Καλπάκι θα δείτε δεξιά τις ταμπέλες και τη διασταύρωση. Να υπολογίζετε Γιάννενα - Αρίστη 65 χλμ. Πολλές στροφές θα βρείτε όταν αφήσετε την κεντρική αρτηρία και ανηφορίσετε τον επαρχιακό δρόμο για Αρίστη, Μεγάλο και Μικρό Πάπιγκο. Προσοχή χρειάζονται οι τελευταίες κλειστές στροφές πριν από την Αρίστη. Σημείωση: Πρατήρια βενζίνης θα βρείτε στο Καλπάκι (15 χλμ. από Αρίστη) και στη γέφυρα του Βοϊδομάτη πηγαίνοντας για Κόνιτσα. Πού θα μείνετε Αρίστη: •«Αρχοντικό της Αρίστης», χτισμένο με παραδοσιακό τρόπο και αποκλειστικά δομικά υλικά την πέτρα και το ξύλο. Είναι από τα καλύτερα της περιοχής, τηλ.: 26530-42.210 • «Gamila Rocks», τηλ.: 26530-41.070 • «Αρτσίστας Οικίες», τηλ.: 26530-41.908 •➔«Εν Αρίστη», τηλ.: 26530-42.103 •➔«Aristi Mountain Resort», τηλ.: 26530-41.330. Πάπιγκο: • «Σαξώνης», τηλ.: 26530-41.615 • «Δίας», τηλ.: 26530- 41.892 • «Αυραγώνιο», τηλ.: 26530-41.129 • «Παπαευαγγέλου», τηλ.: 26530-41.135 • «Άστρα», τηλ.: 26530-42.108 • «Άρκευθος», τηλ.: 26530-41.494 • «Αστράκα», τηλ.: 26530-41.693. Μικρό Πάπιγκο: • «Μικρό Πάπιγκο 1.700», τηλ.: 26530-41.179 • «Αντακλή», τηλ.: 26530-41.441 • «Δίας», τηλ.: 26530-41.257. Βίκος: Απλά ενοικιαζόμενα δωμάτια: • «Καρπούζης Σωτήρης», τηλ.: 26530-41.176 • «Ντινούλης», τηλ.: 26530-42.111-12. Άνω Πεδινά: • «Σπίτι του Ορέστη», τηλ.: 26530-71.202 και 71.579 • «Αμελικό», εξαιρετικός παραδοσιακός ξενώνας στην πάνω γειτονιά, τηλ.: 26530-71.501 • «Πρίμουλα», ξενοδοχείο σε πλήρως αναπαλαιωμένο παραδοσιακό κτίσμα 200 ετών, τηλ.: 26530-71.133 • «Αλθαία», τηλ.: 26530-71.700 • «Αλώνι», τηλ.: 26530-71.216 • Ενοικιαζόμενα δωμάτια: • «Το Παραδοσιακό σπίτι», τηλ.: 26530-71.209 και 71.275 • «Πορφυρόν», τηλ.: 26530-71.579. Ελαφότοπος: • Ξενώνας «Ελαφότοπος», τηλ.: 26539-71.001. Πού θα φάτε Στα Άνω Πεδινά, θα φάτε στην ταβέρνα «Τα Άνω Σουδενά». Επίσης, εστιατόριο λειτουργεί στον ξενώνα «Το σπίτι του Ορέστη». Στα Κάτω Πεδινά, θα βρείτε πάντα ανοιχτό το «Καφενείο της Πλατείας». Στον Ελαφότοπο, θα βρείτε την ταβέρνα «Τα Αλώνια». Στην Αρίστη, θα πάτε στο μεζεδοπωλείο «Εν Αρίστη». Στο χωριό Βίκος, πολύ συμπαθητικά για φαγητό είναι τα δύο ταβερνάκια στην πλατεία. Στο Πάπιγκο, θα πάτε στις ταβέρνες «Του Νίκου και της Ιουλίας», του Ιωαννίδη και του Σπύρου Τσουμάνη, ενώ στο Μικρό Πάπιγκο, στο εστιατόριο του ξενώνα «Δίας».
Καλό σας ταξίδι!

Tι αποκαλύπτουν τα χέρια σας

Σχεδόν όλοι μας, άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο, συνειδητά ή τις περισσότερες φορές ασυνείδητα, συνοδεύουμε την ομιλία μας με κινήσεις των χεριών. Oι χειρονομίες αυτές δεν τονίζουν απλώς τα λόγια μας, αλλά συχνά τα συμπληρώνουν. Tι «λένε» τα χέρια και γιατί τα χρησιμοποιούμε; Δεν επαρκούν τα λεγόμενά μας από μόνα τους; Xειρονομίες χωρίς θεατήKαθημερινά κάνουμε κάτι που μοιάζει παράδοξο και χωρίς νόημα: καθώς τηλεφωνούμε, χειρονομούμε, παρόλο που ο συνομιλητής μας δεν μπορεί να μας δει. Σαν να είμαστε αφηρημένοι και σαν να μην καταλαβαίνουμε τι κάνουμε, περιγράφουμε, δίνουμε έμφαση ή καθησυχάζουμε με τα χέρια μας. Eίναι σαν κάποιες αρχαϊκές συμπεριφορές που κουβαλάμε από την παιδική ηλικία της ανθρωπότητας να αρνούνται να προσαρμοστούν στα καινούργια μας τεχνολογικά επιτεύγματα. Tι είναι αυτό που είναι τόσο δυνατό μέσα μας και μας κάνει να χειρονομούμε ακόμη κι όταν δεν είναι κανείς εκεί για να μας δει; Πριν δύο-τρεις δεκαετίες ακόμα, η επιστήμη δεν είχε ασχοληθεί καθόλου με αυτές τις παράπλευρες και φαινομενικά τυχαίες κινήσεις των χεριών μας κατά την ομιλία κι έτσι δεν μπορούσε να τις εξηγήσει. Tις τελευταίες δεκαετίες, όμως, όλο και περισσότεροι ψυχολόγοι, γλωσσολόγοι, ανθρωπολόγοι και νευρολόγοι προσπαθούν να καταλάβουν και να αποκρυπτογραφήσουν τις χειρονομίες μας, κι αυτό που τους έχει γοητεύσει περισσότερο είναι ότι αντανακλούν -πιο άμεσα από τη γλώσσα- τη σκέψη, την αντίληψη και την κουλτούρα μας. Aκόμα και αυτή η παράδοξη συμπεριφορά μας να χειρονομούμε καθώς μιλάμε στο τηλέφωνο έχει την εξήγησή της. Oι χειρονομίες φαίνεται ότι δεν είναι άχρηστες «φιοριτούρες», με τις οποίες διανθίζουμε τα λεγόμενά μας, αλλά ένα κομμάτι της γλώσσας μας. Στην πραγματικότητα, συνδυάζουμε το 90% περίπου των λεκτικών μας εκφράσεων με μία χειρονομία. Aυτό μπορείτε εύκολα να το καταλάβετε, αν προσπαθήσετε να κουβεντιάσετε κρατώντας τα χέρια σας ευλαβικά δεμένα: Tο πιθανότερο είναι ότι θα νιώσετε σαν να σας έχουν κατά κάποιον τρόπο φιμώσει!Tαινία τρόμου χωρίς ήχοΠριν πούμε κάτι, έχουμε μέσα στο μυαλό μας ένα κουβάρι από λέξεις και εικόνες. Mόνο ο συνδυασμός γλώσσας και κίνησης καθιστά δυνατό το να εκφράσουμε με τον πιο κατάλληλο τρόπο τις σκέψεις και τις ιδέες μας ως οργανωμένο σύνολο, λέει ο αμερικανός ψυχογλωσσολόγος David McNeill. Tα δύο αυτά -οι λέξεις και οι χειρονομίες- είναι δύο αντίθετοι πόλοι που συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον. Eνώ η γλώσσα λειτουργεί αναλυτικά με την τακτοποίηση και την οργάνωση λέξεων που έχουν ως επί το πλείστον συγκεκριμένη σημασία, οι χειρονομίες αντίθετα είναι αυθόρμητες, ευρύτερης σημασίας, παραστατικές και ελεύθερες. Aς πούμε ότι θέλουμε να διηγηθούμε ότι, εκεί που καθόμασταν ένα απόγευμα στο κάμπινγκ, ξαφνικά βρέθηκε μια τεράστια αράχνη πάνω στο τραπέζι μας. Aν προσπαθούσαμε να διηγηθούμε τη σκηνή χωρίς χειρονομίες, θα ήταν κάπως σαν να βλέπαμε ταινία τρόμου χωρίς ήχο. Eνώ οι λέξεις μεταφέρουν το τι συνέβη, οι κινήσεις μας είναι αυτές που κάνουν κατανοητές πολλές λεπτομέρειες, όπως το μέγεθος της αράχνης, τα πόδια της, την απόσταση από εμάς, την κατεύθυνση της κίνησής της, αλλά και τη δική μας συναισθηματική κατάσταση, τον τρόμο, την αηδία, την έκπληξη ή την περιέργεια. Xωρίς όλες αυτές τις λεπτομέρειες, η αφήγησή μας μπορεί να μη γινόταν απόλυτα κατανοητή, μάλλον θα ξεχνιόταν γρήγορα από τους συνομιλητές μας και σίγουρα θα ήταν πολύ πιο βαρετή. Για όλους αυτούς τους λόγους, χρειαζόμαστε τις χειρονομίες: γιατί μας κάνουν πιο προσιτούς στους άλλους, διευκολύνουν την επικοινωνία, μας βοηθούν δηλαδή να μεταδώσουμε αυτό που νιώθουμε. Aλλά και για έναν ακόμη λόγο: Κάποιες φορές θα θέλαμε ίσως να απαλλαγούμε από αυτές, γιατί είναι πολύ πιο δύσκολο να τις ελέγξουμε και να τις «καμουφλάρουμε» από ό,τι τα λόγια μας.H θεία Γκρέις νιώθει μοναξιάYπάρχει ένα πολύ ωραίο παράδειγμα του πόσο οι κινήσεις των χεριών μάς λένε αυτά που είτε δεν μπορούμε είτε δεν θέλουμε να πούμε, από ένα κλασικό πια βιβλίο, το «Body Language» του Aμερικανού Julius Fast. Eίναι η ιστορία της θείας Γκρέις. H ηλικιωμένη κυρία είχε γίνει το επίκεντρο μιας οικογενειακής συζήτησης, επειδή κάποιοι από τους συγγενείς θεωρούσαν ότι το καλύτερο γι’ αυτήν θα ήταν να μεταφερθεί σε έναν ευπρεπή οίκο ευγηρίας όπου θα υπήρχε προσωπικό να τη φροντίζει, αλλά και άνθρωποι της ηλικίας της για συντροφιά. Mια άλλη μερίδα συγγενών πίστευε ότι αυτό θα ήταν «ξεφόρτωμα», εφόσον μάλιστα η θεία είχε το εισόδημά της, ένα ωραίο σπίτι να μένει και έστεκε μια χαρά στα μυαλά της και στα πόδια της. H ίδια η θεία Γκρέις δεν συμμετείχε ενεργά στη συζήτηση. Kαθόταν ανάμεσα στα ανίψια της, ένευε πού και πού με το κεφάλι, αλλά τα χέρια της δεν σταμάτησαν στιγμή να «δουλεύουν»: πότε έπιανε ένα μικρό αλαβάστρινο αγαλματάκι και το χάιδευε, μετά περνούσε το χέρι της πάνω από το βελούδο της πολυθρόνας και ψηλάφιζε τα ξύλινα χερούλια και καθώς έλεγε «Ό,τι αποφασίσετε εσείς, εγώ δεν θέλω να γίνω βάρος σε κανέναν», έπιανε ένα-ένα όλα τα αντικείμενα γύρω της και τα χάιδευε αφηρημένα. H οικογένεια δεν μπορούσε να αποφασίσει και η συζήτηση συνεχιζόταν, ώσπου κάποια στιγμή συνειδητοποίησαν το «μήνυμα» που έστελναν τα χέρια της και θυμήθηκαν ότι η θεία Γκρέις, από τότε που είχε μείνει μόνη της, είχε αποκτήσει τη συνήθεια να αγγίζει και να χαϊδεύει όλα τα αντικείμενα που βρίσκονταν γύρω της. Aυτό το γνώριζε όλη η οικογένεια, αλλά μόνο εκείνη τη στιγμή κατάλαβαν τι σήμαινε αυτό. Mε τη γλώσσα των χεριών της, η θεία τούς έλεγε: «Είμαι μόνη, χρειάζομαι συντροφιά, βοηθήστε με». Aποφασίστηκε να μετακομίσει σε μια ανίψια της, κι από τότε πραγματικά ξανάνιωσε.Tι σημαίνουν ορισμένες χειρονομίεςΌπως η θεία Γκρέις, όλοι μας στέλνουμε με τα χέρια μας τα μικρά μας μηνύματα στους γύρω μας, όπως «Bοήθησέ με, νιώθω μοναξιά», «Άφησέ με, είμαι θλιμμένος», «Δεν ξέρω τι να πω» και πολλά άλλα που καμιά φορά κι οι ίδιοι δεν συνειδητοποιούμε. Όταν νιώθουμε αμηχανία, τρίβουμε με την άκρη των δαχτύλων τη μύτη μας. Διπλώνουμε τα χέρια μπροστά από το στήθος όταν θέλουμε να προστατευτούμε, να κρατήσουμε απόσταση ή να διαχωρίσουμε τη θέση μας. Aνασηκώνουμε τους ώμους όταν θέλουμε να δηλώσουμε αδιαφορία («δεν με νοιάζει»), συνετίζουμε ή διδάσκουμε ανεβοκατεβάζοντας το σηκωμένο αντίχειρα, παίζουμε ταμπούρλο με τα δάχτυλα στο τραπέζι όταν είμαστε ανυπόμονοι ή εκνευρισμένοι και βάζουμε το χέρι μπροστά από το στόμα όταν κάτι μας ξαφνιάσει πολύ. Aλλά και αυτόματα κουνάμε κάθετα πάνω-κάτω την παλάμη μας, για να δείξουμε την ευθεία, σηκώνουμε «φράγμα» με τις παλάμες για να δείξουμε «ως εδώ» ή δείχνουμε ικανοποιημένοι με δείκτη και αντίχειρα να σχηματίζουν κύκλο ότι «O.K., όλα καλά». Yπάρχουν αμέτρητες τέτοιες χειρονομίες? μερικές από αυτές τις κάνουμε συνειδητά ή σχεδόν συνειδητά, οι περισσότερες όμως μένουν συνήθως ασυνείδητες, όπως το τρίψιμο της μύτης ή το σταύρωμα των χεριών, όταν ενστικτωδώς θέλουμε να προστατευτούμε. Tι σημαίνει όμως αυτό; Γιατί είναι ασυνείδητες αυτές οι χειρονομίες, γιατί κάνουμε κάτι χωρίς να το καταλαβαίνουμε, τι μας ωθεί;Eπικοινωνία «ανάμεσα από τις γραμμές»Φαίνεται πως οι χειρονομίες μας δεν αποτελούν μόνο έκφραση των δικών μας συναισθημάτων που δεν έχουμε ίσως καν συνειδητοποιήσει, αλλά είναι και αυτόματη απόκριση σε συναισθηματικά μηνύματα που λαμβάνουμε επίσης ασυνείδητα από τους άλλους. Mπορούμε, λοιπόν, να πούμε ότι οι κινήσεις των χεριών είναι η επικοινωνία «ανάμεσα από τις γραμμές». Aπό αυτές μπορούμε να μάθουμε πολλά για τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε με τους άλλους, αλλά και για τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, ειδικά όταν νιώθουμε ότι δεν είμαστε πολύ άνετοι στις κοινωνικές μας συναναστροφές ή ότι σε ορισμένες σχέσεις δεν είναι ικανοποιητική η επικοινωνία. Aυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι πρέπει να παρατηρούμε διαρκώς τον εαυτό μας, πώς κινείται, τι χειρονομίες κάνει και να χάσουμε έτσι όλο τον αυθορμητισμό μας. Ένας καλός τρόπος όμως είναι να αναρωτηθούμε, αλλά να ρωτήσουμε και φίλους, αν συμπίπτουν τα λόγια μας με τις κινήσεις και τις χειρονομίες μας. Mπορεί με έκπληξη να διαπιστώσουμε ότι, για παράδειγμα, ενώ αυτό που προσπαθούμε να πούμε στον άλλον είναι πόσο πολύ θέλουμε την αγάπη και τη φροντίδα του, την ίδια στιγμή κουνάμε δασκαλίστικα το δάχτυλο πάνω-κάτω, δίνοντας το μήνυμα «Θα σου πω εγώ με ποιον τρόπο θα μ’ αγαπάς». Δεν είναι περίεργο τότε που δεν εισακουγόμαστε. Ή, ενώ θέλουμε να φανούμε ικανοί και επαρκείς επαγγελματίες, την ώρα που μιλάμε με τον συνεργάτη μας βάζουμε το χέρι μπροστά από το στόμα, σαν να λέμε «Μην ακούσεις αυτά που λέω, δεν είναι σημαντικά!». Yπάρχουν πολλά που μπορούμε να μάθουμε από τη γλώσσα των χεριών και του σώματός μας, κι ένα εξαιρετικό παιχνίδι για να τη βελτιώσουμε και να την εμπλουτίσουμε είναι η παντομίμα: αντί για βίντεο ή μπιρίμπα, μιμηθείτε ο ένας τον άλλον, αναπαραστήστε ρόλους, συναισθήματα, ταινίες, ακόμα και ζώα. Kάνει καλό!Eκφράζοντας τα συναισθήματά μαςTο βέβαιο είναι πως οι χειρονομίες, όπως και η «γλώσσα» ολόκληρου του σώματος, είναι η άμεση και λιγότερο ελεγχόμενη έκφραση του συναισθηματικού μας κόσμου. Kι έτσι, ήδη από τη ρωμαϊκή εποχή άρχισε να διδάσκεται στους μαθητευόμενους ρήτορες η περιορισμένη και συγκρατημένη κίνηση των χεριών ως ένδειξη ευφυΐας και καλλιέργειας, ώστε να ξεχωρίζει κανείς από τους «άξεστους χωρικούς και σκλάβους». Aκόμη και σήμερα, σε σεμινάρια ρητορικής θεωρείται ιδανική η μετριασμένη, ελεγχόμενη χειρονομία που προσδίδει την εντύπωση σοβαρότητας και συγκρότησης και δεν επιτρέπει να εκτεθεί κανείς στους ακροατές του περισσότερο από όσο θέλει.

Τα καλύτερά μας είναι μετά τα 40!

H probability of an internal turmoil increases when the years we still have to live is less than what we have already experienced. And yet, this period of life hidden opportunities, if you recognize will help us put together a solid foundation for the years akolouthoun.O zois Se first record of this phase of life is preparing a major change in human psychisSchedon all people, when they arrive in the early period of life that we tend to call "middle age, are faced with something similar: There, that is above the peak of their lives, to" better years ", they begin to not feel well, is not satisfied to see the 'dark'. Many make the first "review" and tortured by doubts and concerns: • Many of those who believed, thought done properly and by then may suddenly appear to be boring, meaningless or even incorrect. • Aisthanontai often stable, long-term relationship not their longer fully satisfy, to the limit, think how it would be if they had another partner. • TOP long dream that somewhere without phones, boring social obligations, traffic chaos, banks, shops. • Archizoun sometimes to challenge the professional status, review their choices, to "dig up" professional talents and dreams that have not followed ever wonder what the point of their activities. • Epitychimenes, independent women they catch themselves to dream the "good" a rich marriage, while men 'the' have failed 'begin to count the years they have left as the preparation and perhaps for the first time wondering if we really want to continue to toil through the same routine, which not infrequently is exhaustive and devastating. People in the middle of their lives discovering new, unknown, often unexpected aspects of themselves. They say or do, things they had never gone through the mind or find a sudden interest in people previously thought to be uninteresting and insignificant. • To top it all, and also displayed various disturbing physical changes. Except for the first wrinkles and white hair at the temples, which are becoming more and more, many feel an inexplicable and constant tiredness or weakness and blues, without a reason. It is as if they suddenly start, somewhere between 35 and 45, to "leave the path of" things that worked and worked until then without any problems. What is happening? An "silent revolution" For psychologists and sociologists who deal with the changes that occur at different stages of human life, the specificity of the average age is just that everything is done on "silent." Many call the changes occurring at this stage 'silent revolution'. One of the "fathers of psychoanalysis, the Elvetos Carl Jung, wrote for that age:" At this stage of life is preparing a major change in the human soul. Katarchin certainly not a deliberate and dramatic change is mainly indirect evidence of change, which seems to be starting in the subconscious. While throughout the life changing things are fluid-which is especially noticeable during childhood, adolescence and the first juvenile-age, we begin to face life as a given, stable and unchanged after 25-30, ie when the 'external' circumstances (family, profession, place of residence) further stabilized. H evolutionary psychology, until fairly recently, facing adulthood as a period of stagnation, which arrived as the elderly, so that was no reason for the beginning of a decline. Ayti perception revised themselves evolutionary psychologists. Because, although the main component, the core of our personality does not change significantly, the experiences, our experiences lead us to treat things differently, to search for new ways to satisfy their emotional needs, that we continue to evolve . In middle age, then, life changing form, and this change is something of a "shirt" that changed the insects and erpeta.O fear of the second half of zoisAftes the gradual, almost imperceptible change processes cause confusion, agitation, and not infrequently fear and denial. According to Jung, "as the child faces the world with fear and life, which is unknown, so frightened and the adult in front of the second half of life, as if waiting for him there unknown, and dangerous problems like the loss threatens and sacrifices can not take ...». The reactions are justified. Indeed, at this age expect everyone unknown, new difficulties and losses. However, it seems that they have so much to do with the biological and physical changes that occur during this period, even with the threat of "grave". That seems to employ torture and more middle aged people is that things are starting to "finalized" more. With every decision taken in the past, excluded any chance, some alternatives entered the room, some roads closed themselves. And what scares me is the outcome. He was correct these decisions? Mipos things were better prospects and more if one had followed another path? How late are for big changes? What is now to wait? The "stable" of life shake, like two-internal conflict - worlds: one who has set up to here with this beginning to setup and who is still unknown and adiamorfotos.Dyo extreme attitudes towards krisiOi subtle changes concern middle-aged and arnisiO each has its own way to react to this internal conflict . Some, perhaps more conservative, anchored as stable have put aside their doubts and questions and kept "with tooth and nail" from what is known and certainly by refusing to change anything. But that may prevent a balance of personality, which is in turmoil. Apofefgontas the challenges of middle age, may be lost opportunities for development, which is necessary to address the new phase of life that follows. On the other hand, there are impulsive, the unbridled, they see the only solution to get rid of the doubt to destroy everything shook and to rebuild from scratch. The problem with such a radical change is that at this age a lot of what we have built are now part of ourselves which, if lost, can be left unfulfilled void. What leaves us to do? That confirms that studies of evolutionary psychologists is that changes occur suggest, for most people, moving inwards to the internal search. While that is in the first half of life in the "structure" of our lives over to the professional, family and social basis for creating the second half looking more into us how to derive satisfaction from within this structure, for things that give it noima.Pos value and change the external conditions.Member average age marks a shift towards internal anazitisiPrepei therefore antimeto-pisoume some issues raised at this stage of life more intensely than ever and we can not ignore that: • The average age it is time to make sure that we are the most independent of other people. That does not mean either that we must live alone or that we do not need love, companionship, support, care of others. But we in this period of our lives our relationships with others more determined by our desire to be with them, than on any kind of dependence could have them. • O role of family and children varies and this period is good to find one interesting and outside the family. Otherwise, things may be difficult for everyone personally, but also the relationship of the couple, who will stay again at some point "alone, without children. • At the same time, it is necessary to realize that the family of origin, Our parents say, no longer able, or will in future give us confidence and protection; however, the roles may be reversed and we should no longer protect them and to change himself frontizoume.Pos masTora can have more moments of "small daily happiness» H doubt and questions of this period is a good opportunity to. .. put aside illusions about ourselves, with our abilities and the image of ourselves that we show to others. Often occurs in middle age feel and realize suddenly that we display to others a "facade" that can not be false, but only a small part of ourselves. Ie Can we give undue weight to the impeccable appearance or want to show always happy and cheerful, or rather, very modest and cool. That must be natural, but may now feel the need to give more "space" in parts of ourselves most neglected. Can, for example, a woman who was always 'the hair' feel the need to show not always so perfect. Or another, who hid her femininity behind a girl, sloppy appearance, wanting to show and felt herself "more woman". One key requirement in middle age is the desire something from what we do is important for others. Not to be is that only utilitarian and ephemeral, but have value to other people and to become, perhaps, as virtual legacy will link it to your face. This can be done when we transmit to others-our children, younger-our own skills, knowledge, experience or just when we share with them experiences and memories that are important to us. As, however, say the experts investigating the circumstances of middle age, when addressing the difficulties and disputes of this period, one can see life more realistically and to get more light, ie to enjoy the sun and the sea, without Tighten to hide the belly, which inflates a little more. Now you can have more moments of "small daily happiness.

ΝΟΣΤΙΜΗ ΠΡΑΣΟΠΙΤΑ ΜΕ ΑΝΘΟΤΥΡΟ!

Υλικά
1 πακέτο (850 γραµµ.) χωριάτικη ζύμη
1/2 κιλό (5-6) πράσα, καθαρισµένα και κοµµένα σε χοντρά κοµµάτια
500 γραµµ. ανθότυρο
2 αβγά
1/2 φλιτζ. άσπρο ξηρο κρασί
1/4 φλιτζ. κρέµα γάλακτος1/4 φλιτζ.
ελαιόλαδο
Αλάτι Φρεσκοτριµµένο
πιπέρι 60 γραµµ. φρέσκο
βούτυρο, λιωµένο, για το άλειµµα στο ταψί

Εκτέλεση
Βουτυρώνετε τον πάτο ενόs ταψιού αναλόγου µεγέθουs µε τα φύλλα.
Βάζετε το πρώτο απο τα 8 φύλλα χωριάτικη ζύµns στο κέντρο του ταψιού και το ανοίγετε λίγο, ώστε να έχει από τις άκρες του σκεύους.
Το βουτυρώνετε κι ακολουθείτε την ίδια διαδικασία µε τα επόµενα 3 φύλλα - τα υπόλοιπα 4 τα κρατάτε για «καπάκι».
• Ζεσταίνετε το ελαιόλαδο σε ένα τηγάνι αρκετά ευρύχωρο και σοτάρετε καλά τα πράσα, ώστε να πάρουν χρώµα.
Προσθέτετε αλάτι και πιπέρι κατά βούληση. «Σβήνετε» µε άσπρο κρασί, χαµηλώνετε την ένταση στο µισό και αφήνετε να βράσει µέχρι να εξατµισθούν τα υγρά.
Τα βγάζετε από τη φωτιά και αφήνετε να κρυώσουν.
Βάζετε το ανθότυρο µαζί µε τα αβγά και την κρέµα γάλακτος σε µίξερ, ρίχνετε λίγο αλάτι και πιπέρι και τα χτυπάτε όλα µάζι.
Ανακατεύετε το µείγµα µε τα πράσα.
Γεµίζετε οµοιόµορφα µε το µείγµα των πράσων το ταψί. Βάζετε το πρώτο από τα υπόλοιπα 4 φύλλα και το βουτυρώνετε.
Ακολουθείτε την ίδια διαδικασία και µε τα επόµενα 3 φύλλα.
Χαράζετε ελαφρά µε ένα µαχαίρι την επιφάνεια - ακτινωτά, όπωs την πίτσα. Ψήνετε σε προθερµασµένο φούρνο στους 180ο για 45 λεπτά.
Εάν ξεραθεί πολύ η επιφάνεια, ρίχνετε ελάχιστο νερό µε τα δάχτυλά σας.
Είναι μούρλια!!!!!!!!

Σις Κεμπάπ Από το Μαρακές

Υλικά (για 6 άτομα)
1 1/2 κιλό αρνί μπούτι
1/4 κ.σ. ελαιόλαδο
2 κ.σ. κολίανδρο, ψιλοκομμένο
2 κ.σ. πλατύφυλλο μαϊντανό, ψιλοκομμένο
1/2 κρεμμύδι, τριμμένο
1 κ.σ. γλυκιά πάπρικα
2 σκελίδες σκόρδο, ψιλοκομμένες
1 κ.γλ. κύμινο
1/4 φλ. χυμός λεμόνι
Aλάτι και πιπέρι

Εκτέλεση
01. Καθαρίζετε το αρνί από το λίπος και το κόβετε σε κύβους περίπου 2 εκ.
02. Σε ένα μεγάλο μπολ αναμειγνύετε το κρέας με το ελαιόλαδο, το κολίανδρο, το μαϊντανό, το κρεμμύδι, την πάπρικα, το σκόρδο, το κύμινο, το χυμό λεμόνι και το πιπέρι.
03. Τα σκεπάζετε και τα αφήνετε στο ψυγείο για τουλάχιστον 2 ώρες.
04. Ετοιμάζετε τα κάρβουνα ή προθερμαίνετε το γκριλ.
05. Περνάτε 8-10 κομμάτια κρέας σε κάθε μεταλλικό σουβλάκι. Τα ψήνετε σε μέτρια φωτιά, γυρνώντας τα κατά διαστήματα, για περίπου 6-8 λεπτά μέχρι να ψηθούν.
06. Σερβίρετε με harissa.
ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΟΡΕΞΗ!!!!!!!!!

Το γοργόν χάριν... δεν έχει

Οι γιορτές, ειδικά αυτές μέσα στην καρδιά του χειμώνα, υποτίθεται πως είναι (και) ημέρες πνευματικότητας, ηρεμίας, εσωστρέφειας, περισυλλογής. Αυτό, βέβαια, είναι κάτι που η πραγματικότητα διαψεύδει, γιατί συνήθως οι γιορτές μάς βρίσκουν πιο πολυάσχολους, πιο αγχωμένους, πιο βιαστικούς, πιο «σπιντάτους» από κάθε άλλη εποχή. Μήπως θα έπρεπε να το ξανασκεφτούμε; Μήπως το «γοργόν» δεν έχει πάντα τόση «χάριν»; Τα παράδοξα του χρόνου Ο λαγός και η χελώνα Ο μύθος του Αισώπου για το λαγό και τη χελώνα, που έκαναν αγώνα δρόμου, έχει ξεκάθαρο δίδαγμα. Αυτός που τελικά κερδίζει και φτάνει στο σκοπό του δεν είναι ο γρήγορος, αλαζόνας λαγός, αλλά η αργή, ταπεινή χελώνα. Άρα, η ταχύτητα δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος, ακόμα κι εκεί που φαίνεται απολύτως αναγκαία. Τα διδάγματα των μύθων, όμως, δεν έχουν καταφέρει να μας διδάξουν πολλά. Προτιμάμε να εφευρίσκουμε καινούργια παραμύθια, κυρίως τέτοια που να υπόσχονται ότι στη ζωή όλα τα πράγματα κερδίζονται με διαρκή εξέλιξη, κίνηση, δύναμη, ταχύτητα. Η κρυφή μας ελπίδα είναι ότι, όταν θα πετύχουμε αυτά, θα μπορούμε να αποκτήσουμε και τα άλλα, τα πολύ πολύτιμα, όπως είναι η ελευθερία, ο χρόνος, η ευτυχία. Επιταχύνουμε, λοιπόν, και ζούμε με αυτή την αυταπάτη. Χρόνο έχω και χρόνο δεν βρίσκω... Έως ένα σημείο βέβαια, υπάρχει μια αλήθεια σε αυτό. Η πρόοδος, η εξέλιξη μας έχουν χαρίσει -θεωρητικά τουλάχιστον- περισσότερο χρόνο. Πράγματι, τον τελευταίο αιώνα, το προσδόκιμο ζωής του μέσου ανθρώπου έχει αυξηθεί κατά 10% περίπου, που σημαίνει 7 χρόνια παραπάνω ζωής για τους άνδρες και 9 για τις γυναίκες! Επίσης, έχει αυξηθεί εντυπωσιακά ο ελεύθερος χρόνος μας, κατά σχεδόν 2 ώρες ημερησίως τα τελευταία 30 χρόνια! Ποτέ στην ιστορία ο μέσος άνθρωπος δεν είχε στη διάθεσή του τόσο ελεύθερο χρόνο. Από την άλλη μεριά, κάθε χρόνο περισσότεροι άνθρωποι παραπονούνται πως αισθάνονται ότι δεν έχουν χρόνο, ότι δεν προλαβαίνουν, ότι βρίσκονται συνεχώς υπό πίεση χρόνου και ότι αναγκαστικά πρέπει συνεχώς να επιταχύνουν τους ρυθμούς τους. Πώς εξηγείται αυτό το παράδοξο φαινόμενο; Να είχε η ημέρα 30 ώρες... Αντικειμενικά, η ημέρα είχε και έχει 24 ώρες για όλους, ούτε λιγότερες ούτε περισσότερες. Οι ώρες αυτές φτάνουν και περισσεύουν για τα αναγκαία και τα βασικά: Να φάμε, να κοιμηθούμε, να δουλέψουμε, να διατηρούμε κάποιες σχέσεις… Δεν έχει προβλεφθεί όμως ο επιπλέον χρόνος που χρειάζεται για να κάνει κανείς όλα αυτά που προσφέρονται γύρω μας ως δυνατότητες: Κι άλλη δουλειά για περισσότερα χρήματα, αγορές, περισσότεροι τρόποι διασκέδασης, περισσότερη πληροφόρηση, ταξίδια, μεγαλύτερη κοινωνικότητα, περισσότερα ενδιαφέροντα και πολλές άλλες μικρές και ασήμαντες ως επί το πλείστον, αλλά και κάποιες σημαντικές δραστηριότητες. Πού πάει ο χρόνος όταν φεύγει; Είναι τουλάχιστον δύσκολο να ορίσει κανείς ακριβώς πού πάει ο χρόνος που ξοδεύουμε και αισθανόμαστε ότι δεν μας φτάνει. Αυτό συμβαίνει γιατί, όταν μιλάμε για το χρόνο, δεν μιλάμε για κάτι απτό, αντικειμενικό και συγκεκριμένο. Ο γερμανός συγγραφέας και σύμβουλος Olaf Georg Klein, που έχει γράψει το βιβλίο «Ο χρόνος σαν τέχνη της ζωής», λέει ότι, όταν μιλάμε για χρόνο, στην πραγματικότητα εννοούμε νοητικά σχήματα που έχουμε στο μυαλό μας για το χρόνο. Στο δυτικό πολιτισμό, συνήθως μιλάμε για το χρόνο σαν κάτι που το έχουμε, το «κρατάμε» και μπορούμε να το πλάσουμε, να το επηρεάσουμε, να το εξοικονομήσουμε. Από την άλλη, πάλι, μιλάμε σαν ο χρόνος να είναι κάτι που μας εξουσιάζει, μας πιέζει, μας ξεφεύγει, επηρεάζει τη ζωή μας. Όμως και τα δύο αυτά σχήματα είναι απατηλά. Ούτε εμείς κάνουμε το χρόνο ό,τι θέλουμε ούτε αυτός εμάς: Εμείς και ο χρόνος είμαστε ένα, είναι κομμάτι μας και είμαστε κομμάτι του. ΔΙΑΒΑΣΤΕ Το μυθιστόρημα «Η ανακάλυψη της βραδύτητας», του Στεν Ναντόλνυ, εκδόσεις Καστανιώτη. Τι άλλο να κάνετε; Σπεύσατε βραδέως! Τα τελευταία 10-20 χρόνια, έχουν κάνει την εμφάνισή τους διάφορα «κινήματα βραδύτητας». Ένα από τα πιο γνωστά είναι το κίνημα «slow food», που ξεκίνησε από την Ιταλία το 1986 και έχει αποκτήσει χιλιάδες οπαδούς και πάρα πολλές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο. Στόχος του είναι η επαναφορά της διαδικασίας του φαγητού, της τροφής και κάθε δραστηριότητας που σχετίζεται με αυτήν, όπως είναι η γεωργία, η κτηνοτροφία, αλλά και η γαστρονομία, σε πιο ανθρώπινα μέτρα και ρυθμούς. Το 1990 ιδρύθηκε στη Γερμανία η οργάνωση με την ονομασία «Σύλλογος για την Επιβράδυνση του Χρόνου» και το 2002 η επιστημονική εταιρεία «Γερμανική Εταιρεία για την Πολιτική του Χρόνου», με στόχο και των δύο την ανακίνηση του προβληματισμού σχετικά με την αντιμετώπιση του χρόνου, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό και πολιτικό επίπεδο. Μαρτυρία Μια «ταχυδακτυλουργός» του χρόνου Η Αντιγόνη, μια πολυάσχολη και πολλά υποσχόμενη 38χρονη δικηγόρος, το εκφράζει με το δικό της τρόπο: «Γενικά, ένιωθα καλά με τη ζωή μου, φυσικά πάντα τρέχοντας και πάντα υπό πίεση, αλλά και ικανοποιημένη, γιατί αγαπώ πολύ τη δουλειά μου. Όχι πως δεν ένιωθα άγχος, αλλά είχα την αίσθηση ότι έχω τον έλεγχο τόσο του χρόνου όσο και του άγχους μου. Έλεγα: “Δεν θα με κάνει αυτός ό,τι θέλει, θα τον κάνω εγώ ό,τι θέλω το χρόνο μου”, και, πράγματι, ήμουν μία “ταχυδακτυλουργός” του χρόνου που δεν της ξεφεύγει τίποτα. Εκεί που όλα άλλαξαν ήταν όταν έμεινα έγκυος και, λόγω κάποιων επιπλοκών, έπρεπε να κάτσω σπίτι για 6 ολόκληρους μήνες! Ήταν το απόλυτο κενό, σαν η ζωή μου να ήταν μια σαπουνόφουσκα που έσκασε. Με τον άνδρα μου ήμασταν σαν ξένοι, τον εαυτό μου δεν είχα τι να τον κάνω, όλος αυτός ο χρόνος που υπήρχε ήταν σαν μια τρύπα που με ρούφαγε. Αναγκάστηκα να του “παραδοθώ”, γιατί δεν είχα άλλη επιλογή, και κάποια στιγμή, δεν ξέρω πώς να το περιγράψω, ήταν σαν μέσα μου να άρχισαν τα πράγματα να επιβραδύνονται. Άρχισα να θυμάμαι, να διαβάζω βιβλία κάνοντας παύσεις για να σκεφτώ, να “χαϊδεύω” το φαγητό την ώρα που μαγείρευα, να παρατηρώ πώς αλλάζει το φως μέσα στο σπίτι στη διάρκεια της ημέρας, ξαναρχίσαμε να μιλάμε με τον άνδρα μου. Όχι ότι σκοπεύω να ζήσω για πάντα έτσι, θα επιστρέψω κάποια στιγμή στη δουλειά και θα τρέχω πάλι, αλλά θέλω να επιβραδύνω, να αφήσω πράγματα που δεν είναι σημαντικά, να είμαι πιο επιλεκτική στο τι κάνω και γιατί. Φαντάσου να προσπαθούσα να επιβάλω στο παιδί μου αυτούς τους ρυθμούς που είχα, θα το τρέλαινα!». Αντιμέτωποι με το χρόνο Νοηματοδοτήστε τον! Ο χρόνος, το πότε, το γρήγορα, το αργά, δεν υπάρχουν πραγματικά, αλλά δημιουργούνται και διαμορφώνονται από τη δική μας αντίληψη. Όλοι έχουμε, ενίοτε, παρατηρήσει πόσο διαφορετικά κυλάει ο χρόνος. Άλλοτε φεύγει σαν νερό μέσα από τα χέρια μας και άλλοτε κάθεται σαν βαρύ σύννεφο πάνω από το κεφάλι μας. Όταν μιλάμε για χρόνο, μιλάμε πάντα και για νόημα. Η ταχύτητα που μας επιβάλλουν οι αναπόφευκτοι ρυθμοί της ζωής, μας κάνει να χάνουμε την αίσθηση της πραγματικότητας, του προσωπικού μας νοήματος, να παραγεμίζουμε τις ημέρες μας με οτιδήποτε προτείνεται ή προσφέρεται ή είναι προσιτό ή πολλά υποσχόμενο. Όμως, όσο κι αν σπρώχνουμε και τεντώνουμε για να χωρέσουν κι άλλα, κάπου στη γωνία παραμονεύει η αίσθηση του κενού με τη μορφή των πιο συχνών ψυχικών παθήσεων της εποχής μας: του άγχους και της κατάθλιψης. Ζήστε «το τώρα» Δεν θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν τα σεμινάρια «διαχείρισης χρόνου» που προσφέρονται τα τελευταία χρόνια από εταιρείες και συμβούλους εργασίας; Σκοπό έχουν να μας μάθουν να οργανώνουμε καλύτερα τις δραστηριότητές μας, να προγραμματίζουμε έτσι ώστε να εκμεταλλευόμαστε καλύτερα το χρόνο μας και να προλαβαίνουμε περισσότερα σε λιγότερο χρόνο. Σίγουρα, πολύ χρήσιμα. Είναι, όμως, πράγματι αυτό που έχουμε ανάγκη; Φαίνεται να έχουμε πλησιάσει πολύ στην απόλυτη εκμετάλλευση του χρόνου, με αποκορύφωμα τη μετατροπή της νύχτας σε ημέρα εργάσιμη και δραστήρια, μέσω του Διαδικτύου που δεν κοιμάται ποτέ. Το αποτέλεσμα όμως είναι ακόμη περισσότερη πίεση χρόνου, ακόμη πιο πολύ άγχος. Φαίνεται, λοιπόν, πως αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι να χωρέσουμε περισσότερα στο χρόνο μας, αλλά μια άλλη αντίληψη του χρόνου, περισσότερη ελευθερία και χαλαρότητα και μεγαλύτερη συνειδητότητα των στιγμών του παρόντος. Πλάστε... τα δικά σας δευτερόλεπτα Στην πραγματικότητα, για όποιον θέλει να προσπαθήσει να απαλλαγεί από τη λεγόμενη «αρρώστια του χρόνου», δηλαδή την υφέρπουσα αίσθηση του «τρέχω συνεχώς, αλλά προς τι;», η μόνη διέξοδος -σίγουρα όχι εύκολη ούτε ενδεδειγμένη για όλους- είναι η «αφαίρεση» και η επιβράδυνση. Δηλαδή: • Η επιλογή ορισμένων δραστηριοτήτων, και η παραίτηση ή η αποφυγή κάποιων άλλων. • Η αντιστροφή του ρυθμού Όχι περισσότερα πράγματα σε λιγότερο χρόνο, αλλά λιγότερα πράγματα σε περισσότερο χρόνο. • Η συνειδητοποίηση «Τι είναι πραγματικά σημαντικό για μένα, τι έχει αξία και νόημα;». • Η παραδοχή «Δεν μπορώ να τα κάνω, να τα έχω, να τα ζήσω όλα». • Η πιο γενναιόδωρη διαχείριση του προσωπικού μας χρόνου, με σταθερές δομές και προγραμματισμούς, αλλά και με κενά, «οάσεις χρόνου» χωρίς κανένα πρόγραμμα. Άσκηση «Τι μπορώ να αφήσω;» θα βρείτε λίγο χρόνο για εσάς.Σας προτείνουμε μία μι­κρή άσκηση. Καθίστε κάπου άνετα και ευχά­ριστα με ένα χαρτί κι ένα μολύβι και απαντήστε στην ερώτηση: Τι μπορώ να αφήσω και να μην κάνω μέσα σε 1 ώρα; Στην επόμενη ώρα, αφήστε, μην κάνετε όλα όσα σημειώσατε. Αν βαρεθείτε, παρατηρήστε τον εαυτό σας καθώς δεν κάνετε πράγματα που ίσως θα κάνατε. Αυτή την άσκηση θα ήταν καλό να την επαναλαμβάνετε συχνά, ίσως και για διαστήματα μεγα­λύ­­τερα της 1 ώρας. Μην ξεχνά­τε, όμως, προηγουμένως να ενη­μερώ­νετε την οικογένειά σας ή τους προϊσταμένους σας.
΄Καλή προσπάθεια να έχετε!

Tεμπελόπιτα για τεμπέλες βέβαια!!

Tεμπελόπιτα»
2 αυγά
1½ φλιτζάνι γάλα φρέσκο
1/2 φλιτζάνι νερό
1 φλιτζάνι αλεύρι
400 γρ. φέτα χοντροκομμένη
2 κουταλιές ελαιόλαδο
Αλάτι
Πιπέρι

Χτυπάτε τα αυγά και τα ανακατεύετε με σύρμα σε μπολ μαζί με τα υπόλοιπα υλικά. Στη συνέχεια, βάζετε στο φούρνο ένα πυρέξ, στο οποίο έχετε ρίξει 2 κουταλιές ελαιόλαδο, μέχρι να προθερμανθεί ο φούρνος. Βγάζετε το πυρέξ από το φούρνο, προσθέτετε το μείγμα και από πάνω απλώνετε τη φέτα. Ψήνετε στους 200° C για 35-40΄.
Για 6-8 άτομα
Καλή μας όρεξη!!!!!!

Ο έρωτας είναι πάντα... κεραυνοβόλος!

O έρωτας είναι πάντα... κεραυνοβόλος!

Μας απασχολεί όλους, σε όποια ηλικία κι αν είμαστε, σε όποια εποχή κι αν ζούμε, σε όποια κοινωνική ομάδα κι αν ανήκουμε, είτε είμαστε άνδρες είτε γυναίκες... Όποιοι κι αν είμαστε, δηλαδή, υπάρχει ένα συναίσθημα που, όταν το νιώσουμε, θα μας κατακλύσει, πιθανώς θα μας σώσει ή αντίθετα θα μας καταστρέψει, αλλά σε κάθε περίπτωση θα αλλάξει τη ζωή μας. Ποιο είναι αυτό το συναίσθημα; Δεν είναι άλλο από τον έρωτα. Τον έρωτα που έχει την τιμητική του σε λίγο το Φεβρουάριο, καθώς στις 14 γιορτάζει ο Άγιος Βαλεντίνος, που συχνά... παρασύρει ακόμα και τους πιο «αποστασιοποιημένους» να εύχονται χρόνια πολλά και να προσφέρουν μικρότερα ή μεγαλύτερα δώρα. Ακόμα, όμως, κι αν ανήκουμε σε όσους σνομπάρουν την εν λόγω γιορτή, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τον έρωτα. Είτε θεωρούμε ότι δεν είναι πια για μας, είτε μας έχει πληγώσει, είτε τον περιμένουμε, είτε τον βιώνουμε αυτή την περίοδο, ένα είναι βέβαιο: αποκλείεται να μας αφήνει αδιάφορους...
Ποια είναι Η κ. Βάσω Αρτινοπούλου σπούδασε Παιδαγωγικές Επιστήμες και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνιολογία. Έκανε μεταπτυχιακό στην Εγκληματολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και διδακτορικό στην Κοινωνιολογία. Σήμερα είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Τα επιστημονικά της ενδιαφέροντα έχουν να κάνουν με την κοινωνική πολιτική, τον κοινωνικό αποκλεισμό, τα νέα κοινωνικά κινήματα, την ισότητα των φύλων, τις στρατηγικές αντιμετώπισης σύγχρονων κοινωνικών προβλημάτων, την αντεγκληματική πολιτική, την ενδοοικογενειακή βία και τα Μ.Μ.Ε. Κυρία Αρτινοπούλου, υπάρχουν ακόμη πολλοί στις μέρες μας που ρωτάνε τι ακριβώς είναι ο έρωτας; Αυτή η ερώτηση θυμίζει λίγο εφηβικό λεύκωμα «Τι εστί έρως;». Υπάρχουν πολλοί ορισμοί που θα μπορούσαμε να διατυπώσουμε ή να βρούμε σε διάφορα κείμενα. Παρ’ όλα αυτά, μεγάλη σημασία σε σχέση με τον έρωτα έχει η υποκειμενική-βιωματική διάστασή του. Μπορεί, δηλαδή, στη θεωρία να λέμε τι είναι ο έρωτας ή να αναλύουμε τις χημικές, τις βιολογικές ή τις ψυχολογικές του ερμηνείες, αλλά είναι δύσκολο να γενικεύσουμε, να τον οριοθετήσουμε σε ένα πλαίσιο ή να θέσουμε κριτήρια που όταν τα πληρούμε είμαστε ερωτευμένοι. O έρωτας είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορεί ούτε να καλουπωθεί, ούτε να τετραγωνιστεί, και είναι αυτό που βιώνουμε κάθε φορά με το σύντροφό μας. O κάθε άνθρωπος ερωτεύεται σε όλες τις περιπτώσεις με τον ίδιο τρόπο;Όχι, διαφορετικά ερωτευόμαστε στα 14, διαφορετικά στα 25 και αλλιώς στα 35. Έχει να κάνει τόσο με την πορεία της εσωτερικής μας ωριμότητας όσο και με το σύντροφο που έχουμε απέναντί μας. Ωστόσο, υπάρχουν έρευνες που δείχνουν ότι τείνουμε να ερωτευόμαστε ανθρώπους που έχουν λίγο ως πολύ τα ίδια ποιοτικά χαρακτηριστικά. Πόσο όμοιοι είμαστε με τον άνθρωπο που ερωτευόμαστε;Σίγουρα μοιάζουμε. Ίσως όχι από την αρχή, αλλά στην πορεία φαίνεται να μοιάζουμε ολοένα και περισσότερο με το σύντροφό μας, ειδικά όταν έχουμε περάσει πολλά χρόνια μαζί. Αυτό δεν είναι αρνητικό, είναι μια ένδειξη ισορροπίας. Τελικά ερωτευόμαστε τον άλλον όπως είναι στην πραγματικότητα ή αυτό που νομίζουμε ότι είναι;Εδώ θα σας αναφέρω τη γνωστή διαμάχη μεταξύ του «είναι» και του «φαίνεσθαι», το οντολογικό και το φαινομενολογικό ζήτημα δηλαδή. Θα έλεγα ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Αφενός εμείς εισπράττουμε για τον εαυτό μας την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μας και όχι ενδεχομένως αυτό που πραγματικά είμαστε και αφετέρου από τους άλλους βλέπουμε πολύ συχνά αυτό που θέλουμε να δούμε. Υπάρχει, δηλαδή, μια φαινομενολογική προσέγγιση, η οποία δεν είναι κατ’ ανάγκην επιφανειακή. Και η προσέγγιση αυτή είναι δύσκολο να γίνει οντολογική, γιατί δεν γνωρίζουμε πάντα τόσο καλά τον εαυτό μας ώστε να μπορούμε να πούμε ποιοι ακριβώς είμαστε και τι θέλουμε, ούτε όμως και οι άλλοι εκπέμπουν μια εικόνα που να είναι αποτέλεσμα της επίγνωσής τους και της πραγματικότητας. Μπορεί να υπάρχει όριο στο πόσες φορές θα ερωτευτεί κανείς στη ζωή του;Δεν νομίζω ότι υπάρχει τέτοιο όριο. Άλλωστε, δεν είναι ποσοτικό το ζήτημα αλλά ποιοτικό και έχει να κάνει με το βαθμό και την ένταση του συναισθήματος. Μπορεί να ερωτευτούμε πολλές φορές χωρίς να επηρεαστούμε ιδιαίτερα, ενώ από την άλλη πλευρά μία και μόνη φορά ενδέχεται να είναι καθοριστική για τη ζωή μας. O έρωτας είναι όπως λένε «κεραυνοβόλος»;Αν δεν υπάρχει αυτό το συναίσθημα που μας παρασύρει, τότε δεν μιλάμε για έρωτα. Πρέπει, ωστόσο, να είμαστε προσεκτικοί στα όσα περιμένουμε, γιατί έχει μυθοποιηθεί τόσο πολύ ο έρωτας, που συχνά φανταζόμαστε ότι θα ζήσουμε κάτι πολύ μεγάλο -αυτό έχει να κάνει με τις αναπαραστάσεις με τις οποίες μεγαλώνουμε- και πολλές φορές απογοητευόμαστε επειδή τα πράγματα δεν είναι έτσι. Από την άλλη, όταν νιώσουμε αυτό το συναίσθημα που μας κατακλύζει, δεν θα πρέπει να μείνουμε μόνο σε αυτό και να ζούμε διαρκώς στα σύννεφα, θα χρειαστεί να δούμε και την πραγματικότητα. Έτσι, στον έρωτα υπάρχουν στάδια· μπορούμε, δηλαδή, καθώς περνάει ο χρόνος, να συνεχίζουμε να είμαστε ερωτευμένοι με το σύντροφό μας και παράλληλα να είμαστε ρεαλιστές. Πότε ένας έρωτας μπορεί να γίνει σχέση;Σίγουρα παίζουν ρόλο οι συνθήκες, αλλά δεν υπάρχουν κλισέ. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει ένα όριο μέχρι το οποίο διαπραγματευόμαστε κάποια πράγματα, ώστε να προχωρήσει η σχέση. Όλα τα υπόλοιπα μένουν αδιαπραγμάτευτα, γιατί έχουν να κάνουν με τις βασικές μας αρχές, που δεν μπορούμε να παραβούμε. Παρ’ όλα αυτά, το όριο αυτό διαφέρει ανάλογα με το πόσο ώριμοι είμαστε. O έρωτας φεύγει κάποια στιγμή;Εγώ θα έλεγα ότι μετουσιώνεται. Μπορεί να φεύγει το πάθος κι ο ενθουσιασμός... γίνεται, όμως, άλλα πράγματα, αγάπη, σεβασμός της προσωπικότητας του άλλου κλπ. Όμως, μπορούμε να ξαναβρούμε τον έρωτα στη σχέση μας, όχι φυσικά με την ίδια ένταση. Θα ξανάρθει όμως αν έχουμε τη διάθεση και προσπαθήσουμε. Από την άλλη, με τον καιρό καταφέρνουμε να ελέγξουμε κάποια αρχέγονα συναισθήματά μας, όπως είναι π.χ. η ζήλια, η οποία είναι και ένα πολύ σημαντικό κίνητρο για τα εγκλήματα πάθους, που γίνονται από ανθρώπους καθ’ όλα «φυσιολογικούς» που επηρεάζονται βέβαια και από τις συγκυρίες (οι εγκληματίες δεν είναι ιδιαίτεροι τύποι ανθρώπων, εν δυνάμει μπορεί να είναι ο καθένας μας). Γίνονται ακόμα πολλά εγκλήματα πάθους στις σύγχρονες κοινωνίες;Βέβαια. Και όσο ζούμε σε κοινωνίες όπου υπάρχουν αυτές οι ακραίες συμπεριφορές -γιατί κάθε έγκλημα είναι μια ακραία συμπεριφορά- αυτό σημαίνει ότι πάμε καλά! Ακόμα κι αν αυτό σας φαίνεται αιρετικό, θα λέγαμε ότι το επικίνδυνο θα είναι να φτάσουμε σε κοινωνίες όπου δεν θα έχουμε εγκλήματα από ερωτικό πάθος, γιατί τότε αυτό θα σημαίνει πως έχουμε καταπνίξει τα πάντα μέσα μας. Ερωτεύονται οι νέοι άνθρωποι σήμερα όπως παλαιότερα;Ναι. Είναι σημαντικό ότι η κοινωνία μας διευκολύνει -κατά έναν τρόπο- τόσο την έκφραση των συναισθημάτων όσο και τις σχέσεις συγκριτικά με άλλες εποχές. Στο παρελθόν, ο έρωτας είχε συγκεκριμένα πλαίσια -κοινωνικά δεδομένα- μέσα στα οποία μπορούσε να εκφραστεί· για παράδειγμα, δεν επιτρεπόταν σε πολύ νεαρές ή σε πολύ μεγάλες ηλικίες, σε γυναίκες εκτός γάμου κλπ. Στις μέρες μας, οι κοινωνίες είναι πιο χαλαρές, αλλά πάντα -ακόμα και σήμερα- το συναίσθημα του έρωτα εμπεριέχει κοινωνικά δεδομένα. Είναι καλό που οι κοινωνίες μας αντιμετωπίζουν τις ερωτικές σχέσεις «χαλαρά»;Νομίζω ότι το να μπορεί κανείς να εκφράζεται, να βιώνει τα συναισθήματά του και να μην υπάρχουν ανασταλτικές κοινωνικές κατασκευές είναι καλό. Ειδικά πάντως για τη χώρα μας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι παραπαίει ανάμεσα σε δύο πρότυπα. Εκτός από το «χαλαρό» πρότυπο, υπάρχει ένα νεοσυντηρητικό πρότυπο - που αναβιώνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Συναντάμε, δηλαδή, νέους που βιάζονται να κάνουν οικογένεια και παιδιά, να έχουν σταθερές σχέσεις, να βάλουν τη ζωή τους σε κάποια καλούπια κλπ. Συχνά, μάλιστα, μαζί με αυτά τα νεοσυντηρητικά πρότυπα -που παραπέμπουν σε δομές και νοοτροπίες παλαιότερων εποχών- παρατηρείται και μια επιστροφή προς την θρησκεία και μάλιστα μια τάση να βρουν οι νέοι το σύντροφό τους σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον. Γιατί συμβαίνει αυτό;Επειδή οι νέοι βιώνουν τα αδιέξοδα των σύγχρονων κοινωνιών σε ό,τι αφορά την ανεργία, την καριέρα, τις σχέσεις, την ανασφάλεια, την έλλειψη εμπιστοσύνης κ.ά. Έτσι, κάνουν μια συντηρητική στροφή. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, δεν παύει να παρατηρείται η χαλαρότητα, η ευχέρεια με την οποία μπορεί κανείς να έχει πρόσβαση στο σεξ. Επιφανειακά, μπορεί αυτά τα δύο πρότυπα να δημιουργούν μια αντίφαση, αλλά η ελληνική κοινωνία, όπως και πολλές άλλες, έχουν πολλά πρόσωπα.

Γίνε ευτυχισμένος σε 30 μέρες!!!

Γίνε ευτυχισμένος σε 30 ημέρες!!!!!!!!!!!

Κόλλησε τα παρακάτω δέκα tips σε εμφανές σημείο και ακολούθησε αυτό τον εύκολο οδηγό ευτυχίας για ένα μήνα, αναπτερώνοντας το ηθικό σου.
Με αυτές τις 10 συμβουλές θα αγαπήσεις τον εαυτό σου ακόμα περισσότερο και θα νιώσεις ευτυχισμένος καθώς οι γύρω σου θα σου ανταποδώσουν αυτό το αίσθημα αγάπης.
1. Get shape! Σήκω από τον καναπέ και περπάτησε τουλάχιστον για 30 λεπτά, τρεις φορές την εβδομάδα.
2. Μέτρα τα: Κάθε βράδυ, απαρίθμησε πέντε καλά πράγματα που σου συνέβησαν μες στη μέρα.
3. Μίλα τους: Κάθε εβδομάδα, κουβέντιασε με τους γονείς, τη φίλη ή το σύντροφό σου.
4. Think green: Έλα σε επαφή με τη φύση φυτεύοντας κάτι, έστω κι αν πρόκειται για σπόρους φακής σε βαμβάκι.
5. Σβήσε την TV: Μείωσε το χρόνο παραμονής στην τηλεόραση κατά 30 λεπτά κάθε μέρα.
6. Κάνε επαφή: Χαμογέλασε ή πες «γεια» σε κάποιον ξένο, ή στους ενοίκους της πολυκατοικίας σου – τουλάχιστον σε έναν την ημέρα.
7. Κλείσε ραντεβού: Κανόνισε να συναντήσεις ένα φίλο ή συγγενή που έχεις καιρό να δεις.
8. Γέλα δυνατά: Φρόντισε το τέλος της ημέρας να σε βρίσκει με ένα χαμόγελο στα χείλη.
9. Κακόμαθε τον εαυτό σου: Πρόσφερέ του μια καθημερινή απόλαυση, κέρασέ τον έναν καφέ, χαλάρωσε για 10 λεπτά.
10. Κάνε μια καλή πράξη κάθε μέρα για ένα γείτονα ή συνάδελφό σου.

cheesecake με σοκολάτες mars!!!!!!

Συστατικά
250 γρ. μπισκότα με γεύση σοκολάτα σκέτα
150 γρ. λιωμένο βουτυρο + επιπλέον 20 γρ. βουτυρο
300 ml. κρέμα γάλακτος
2 κ.γ. καφέ ζάχαρη
50 γρ. σοκολάτα γάλακτος κομμένη σε κομματάκια
3 κουταλάκια ζελατίνη
60 ml. βραστό νερό
2 πακέτα τυρί κρέμα (250 γρ. το ένα)
110 γρ. πολύ ψιλή ζάχαρη - αν δεν έχουμε χτυπάμε τη κρυσταλλική ζάχαρη στο μπλέντερ για λίγο)
3 σοκολάτες Mars κομμένες σε μικρά κομματάκια (60 γρ. η μια)

Οδηγίες
Θρυματίζουμε τα μπισκότα στο μπλέντερ ή με το χέρι, προσθετουμε το λιωμένο βούτυρο και ανακατεύουμε.
Βάζουμε τα μπισκότα σε ένα στρογγυλό ταψί 20 εκ. και τα πιέζουμε με το χέρι.
Ψήνουμε για 30 λεπτά ή μέχρι να σφίξει.
Στη συνέχεια ανακατεύουμε 2 κουταλάκια τυρί κρέμα με τη καφέ ζάχαρη και το επιπλέον βούτυρο.
Βάζουμε το μείγμα σε χαμηλή φωτιά και το ανακατεύουμε μέχρι να διαλυθεί η ζάχαρη (περίπου 3-4 λεπτά).
Το αφήνουμε στην άκρη, και σε ένα άλλο τηγανάκι λίωνουμε τη σοκολάτα γάλακτος με 2 κουταλιές τυρί κρέμα και ανακατεύουμε μέχρι να γίνει το μείγμα ομοιόμορφο.
Το αφήνουμε και αυτό στην άκρη και διαλύουμε τη ζελατίνη σε νερό και την αφήνουμε να κρυώσει.
Χτυπάμε το υπόλοιπο τυρί κρέμα με τη ψιλή ζάχαρη μέχρι να γίνει το μείγμα ομοιόμορφο και στη συνέχεια προσθέτουμε ανακατεύοντας το μείγμα της ζελατίνης μαζί με τις κομμένες Mars.
Ρίχνουμε το μισό απο το μείγμα μας στο ταψί με το μπισκότο, απο πάνω ραντίζουμε το μισό απο το πρώτο μείγμα με τη καφέ ζάχαρη και τη κρέμα και μετά ραντίζουμε το μίσο απο το δεύτερο μείγμα με τη σοκολάτα γάλακτος.
Παίρνουμε ένα ξυλάκι για σουβλάκι το τραβάμε μπρός πίσω μέσα στο μείγμα του ταψίου ώστε να δημιουργηθούν "νερά".
Επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία για το υπόλοιπο μισό της κρέμα τυριού και των άλλων 2 μειγμάτων.
Το σκεπάζουμε και το βάζουμε στο ψυγείο για 3 ώρες.
Το κόβουμε και είναι έτοιμο!
Τη γλύκα του να έχετε!!!!!!