ΟΝΕΙΡΑ ΑΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΤΑ.... ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ?

Στην πορεία της ζωής μας, κάνουμε όνειρα. Κάποια τα έχουμε από μικρά παιδιά, όταν μας ρωτούσαν «Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;», και τα κρατήσαμε ζωντανά σε μια γωνιά του εαυτού μας, και άλλα γεννήθηκαν αργότερα, χωρίς να μπορούν πάντα να πραγματοποιηθούν. Έρχεται κάποτε η στιγμή που πρέπει να παραδεχτούμε ότι «είναι αργά πια» ή μήπως δεν είναι ποτέ αργά γι’ αυτά που πραγματικά θέλουμε; Τα συνήθη βήματα Εκκίνηση Μεγαλώνουμε μαθαίνοντας να ακολουθούμε στις σημαντικές αποφάσεις της ζωής μας τη λογική. Διδασκόμαστε να μην είμαστε παρορμητικοί, να μην αφήνουμε εφήμερες επιθυμίες να μας παρασύρουν, να ζυγίζουμε τα υπέρ και τα κατά, να υπολογίζουμε τις συνέπειες, να είμαστε ρεαλιστές, να μη ρισκάρουμε χωρίς λόγο, να μην ξεκινάμε κάτι αν δεν εξασφαλίσουμε τη μέγιστη δυνατή βεβαιότητα για το αποτέλεσμα. Όλα αυτά, βέβαια, είναι πολύ χρήσιμα και σωστά και μας βοηθούν πολύ όταν σχεδιάζουμε τα βήματα της ζωής μας. Παρέκκλιση Μέσα σε όλη αυτή τη λογική της σιγουριάς, της εξασφάλισης και της ελαχιστοποίησης του ρίσκου, όμως, δεν μπορεί παρά να διαλέξουμε και δρόμους που καμιά φορά παρεκκλίνουν πολύ από αυτά που επιθυμούμε, ονειρευόμαστε ή πιστεύουμε. Σύγχυση Φτάνει, λοιπόν, κάποια στιγμή -και όχι μόνο μία φορά- στη ζωή μας που κάνουμε μια στάση, ρίχνουμε μια κριτική ματιά σε ό,τι είμαστε και κάνουμε, και αναρωτιόμαστε: «Αυτό είναι, λοιπόν;». Συνειδητοποιούμε τότε με λύπη, παράπονο, θυμό, απογοήτευση, ή απλώς με μια μικρή δόση νοσταλγίας, ότι ίσως βρισκόμαστε κάπου αλλού από εκεί που είχαμε φανταστεί. Ή ότι κάποια πράγματα που θέλαμε πολύ έχουν γίνει πια πολύ μακρινά και απρόσιτα για εμάς. Μαρτυρία: Η στιγμή της κρίσης Αυτό κατάλαβε και ο Πέτρος στα 35 του, όταν, χωρίς εμφανή αιτία, βυθίστηκε στην κατάθλιψη και αναγκάστηκε να κάνει έναν απολογισμό της ζωής του: «Εκ πρώτης όψεως, όλα έβαιναν λίαν καλώς. Είχα μια δουλειά που πολλοί θα ζήλευαν, έβγαζα αρκετά χρήματα, κι επιπλέον είχα μια καλή οικογενειακή ζωή. Κι όμως, ένιωθα από καιρό πως κάτι έλειπε, χωρίς να μπορώ να εντοπίσω τι ήταν αυτό. Η κατάθλιψη με ανάγκασε να «κόψω ταχύτητα» και να κάτσω να σκεφτώ. Τότε, εμφανίστηκαν στο προσκήνιο κάποιες επιθυμίες και όνειρα που είχα κάνει στο παρελθόν. Το όνειρό μου ήταν να σπουδάσω Αρχιτεκτονική, αλλά αυτό φαινόταν τότε σαν αποκοτιά, τη στιγμή που ο πατέρας μου είχε μια επιτυχημένη επιχείρηση με μέλλον και ήμουν μοναχοπαίδι. Έτσι, μπήκα στη δουλειά, έπεσα με τα μούτρα και προχώρησα πολύ. Η Aρχιτεκτονική έγινε κάτι που θυμόμουν σαν σε όνειρο. Εδώ και πολλά χρόνια, αν και όταν το ανέφερα, φαι­νόμουν γραφικός ακόμη και στον ίδιο μου τον εαυτό. Κι όμως, στην πραγματικότητα δεν ξεχάστηκε ποτέ και ξαφνικά έπρεπε να δω τι θα κάνω μ’ αυτό». Το σκέφτηκα πολύ, ξεκίνησα σχέδιο σε μια ιδιωτική σχολή και άρχισα να νιώθω ότι ξαναζωντανεύει ένα κομμάτι του πραγματικού μου ευατού…». «Μήπως τρελαίνομαι;» Τέτοιες στιγμές σύγχυσης και αμηχανίας σε σχέση με κάποια όνειρα ή ιδανικά που φαίνονται ξεπερασμένα ή ιδέες και επιθυμίες που μοιάζουν ουτοπικές βιώνουν οι περισσότεροι άνθρωποι, λιγότερο ή περισσότερο έντονα. Αισθανόμαστε ανικανο­ποίητοι και δεκάδες αγωνιώδη ερωτήματα αναδύονται από μέσα μας: «Πόσο ευτυχισμένος/η είμαι με τη ζωή μου;», «Από πού ήρθε τώρα αυτό;», «Μήπως αρχίζω να τρελαίνομαι;», «Να τα τινάξω όλα στον αέρα;», «Τελικά το θέλω πραγματικά ή έχω απλώς κολλήσει;» «Κι αν είναι μόνο μια φαντασίωση χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο;». Από την άλλη, όσο πιο πιεστικά γίνονται τα ερωτήματα αυτά, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε ότι αυτή η ζωή είναι η μόνη που έχουμε και όχι μια prova generale μιας άλλης, καλύτερης ζωής που πρόκειται να έρθει. Όνειρο ή... βάρος; Ως εκ τούτου, το δίλημμα είναι μεγάλο και η αγωνία συχνά ανυπόφορη. Το πιο δύσκολο από όλα είναι ότι πρέπει να αφήσουμε μια κατάσταση οικεία και συνήθως βολική για κάτι άγνωστο και απρόβλεπτο. Ακόμη κι αν είμαστε εντελώς δυσαρεστημένοι με τη δουλειά, το γάμο, τη γενικότερη τροπή που έχει πάρει η ζωή μας, δεν παύουμε να αισθανόμαστε ασφαλείς μέσα στο γνώριμο πλαίσιο που αυτά μας παρέχουν. Το «άλλο» αντίθετα, το όνειρο, το ιδανικό, η ιδέα, δεν έχει συνήθως καμία σχέση με την πραγματικότητά μας. Κάθε άλλο μάλιστα: Είναι συχνά αόριστο, υπερεκτιμημένο και τόσο εξιδα­νικευμένο, που φοβόμαστε να το πλησιά­σουμε. Αυτός είναι και ο λόγος που κάτι τέτοιο μπορεί να μετατραπεί από όνειρο που δίνει φτε­ρά σε φορτίο που μας παραλύει. Μαρτυρία: Σπάζοντας τη «φούσκα» Κάτι τέτοιο συνέβη στο Μιχάλη: «Εμένα το απωθημένο μου ήταν η μουσική. Είχα μάθει μόνος μου να παίζω πιάνο, είχα ριχτεί για 4-5 χρόνια στο τέλος της εφηβείας μου με πάθος σ’ αυτό, αλλά μετά, όταν ήρθε η ώρα των μεγάλων αποφά­σεων, τα παράτησα, έκανα διάφορες δουλειές, έμπλεξα με άλλα πράγματα τελοσπάντων. Και όσο απομακρυνόμουν απ’ αυτό, τόσο το εξιδανίκευα μέσα μου κι έλεγα ότι το πιάνο είναι κάτι που πρέ­πει να του αφιερωθείς και, αν το κάνεις, πρέπει να αφήσεις όλα τ’ άλλα: «Ή μόνο μουσική ή καθόλου», έλεγα. Πέρασαν 16 χρόνια χωρίς να το αγγίξω, και κάθε φορά που άκουγα μουσική, έφτυνα τον εαυτό μου, ένιωθα άχρηστος. Η γυναίκα μου έβλεπε πόσο βασανιζόμουν και με παρακαλούσε να παίξω, αλλά τίποτα. Η κρίσιμη στιγμή ήρθε όταν άρχισε να παίζει πιάνο η κόρη μου. Τότε πια φάνηκε καθαρά ότι είχα φτιάξει μέσα μου μια «φούσκα», με πολύ βάρος όμως. Στην ουσία, αυτό που δεν ήθελα να αντιμετωπίσω ήταν το να παίζω πιάνο για την ευχαρίστησή μου και μόνο, χωρίς να έχω γίνει ο μεγάλος τζαζ πιανίστας που κάποτε ονειρευόμουν. Δεν μπορείς να φανταστείς τι ανακούφιση ήταν που άφησα πίσω μου αυτή τη φαντασίωση». H σημασία της φαντασίωσης Φαίνεται πως συχνά το ουσιώδες ερώτημα δεν είναι αν είναι αργά ή όχι για να πραγματοποιήσουμε μια φαντασίωση, αλλά τι σημαίνει για εμάς αυτή η φαντασίωση. Είναι το καταφύγιο ή το άλλοθι που μας βοηθά να αντέχουμε τη δύσκολη πραγματικότητα της ζωής μας; Είναι απομεινάρι από έναν εαυτό ξεχασμένο; Είναι μια επιθυμία ζωντανή, που νιώθουμε ότι χρωστάμε στον εαυτό μας να πραγματοποιήσουμε; Είναι κάτι που έχουμε μυθοποιήσει, επειδή όλα όσα κάνουμε δεν μας ικανοποιούν; Για να το βρούμε, πρέπει να κάνουμε μια ενδοσκόπηση και να σκύψουμε με λίγο περισσότερη προσοχή πάνω από τη ζωή μας και τον εαυτό μας. Το ουσιώδες ερώτημα είναι τι σημαίνει για εμάς η φαντασίωσή μας Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία... Όταν έρχεται η στιγμή που νοσταλγούμε, μετανιώνουμε, λυπόμαστε ή λαχταράμε κάτι που φαίνεται δύσκολο, τότε καλούμαστε να καταλάβουμε τι θέλουμε πραγματικά και τι μας ωθεί ή μας εμποδίζει να το ακολουθήσουμε. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται σίγουρα δύναμη, ηρεμία, θάρρος. Ιδιότητες που έχουμε όλοι μέσα μας, αλλά συνήθως δεν συνειδητοποιούμε παρά μόνο όταν έρθουμε αντιμέτωποι με τέτοια όνειρα και επιθυμίες. Αυτή είναι και η συνεισφορά τους στη ζωή μας: Ότι μας αναγκάζουν να βγούμε από την κάπως νεφελώδη κατάσταση της ανασφάλειας, της βολής, του φόβου και των ενδοιασμών και να ψηλαφίσουμε καλύτερα τα όρια του εαυτού μας. Το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα η πραγματοποίηση του ονείρου. Είναι, όμως, η επίγνωση του ποιοι είμαστε και πού βρισκόμαστε, τι ξέρουμε, τι μπορούμε, ποιους αγαπάμε και ποιοι μας αγαπούν. Δίνοντας στο όνειρο σάρκα και οστά Αν τελικά αυτή η αναζήτηση δείξει πως το όνειρό μας εξακολουθεί να είναι επίκαιρο και δελεαστικό και θέλουμε ακόμη να το ακολουθήσουμε, τότε κάποια πρακτικά βήματα θα κάνουν πιο πιθανή και πιο εύκολη την πραγματοποίησή του. Το κυριότερο είναι ότι κάτι που υπήρχε μόνο μέσα στο μυαλό μας, σαν ιδέα και φαντασίωση, πρέπει να πάρει πραγματικές διαστάσεις. Εκτός από οραματιστές, πρέπει λοιπόν να γίνουμε και ορθολογιστές. Σκεφτείτε: • Η πραγματοποίηση κάθε σχε­δίου δεν γίνεται ποτέ με τη μία. Είναι απαραίτητο να σκεφτούμε μικρά βήματα και να προχωρήσουμε σταδιακά στην πραγματοποίησή τους. • Δύο μυαλά σκέφτονται συνήθως πιο καθαρά από ένα. Ακόμη κι αν σκοπεύουμε να προχωρήσουμε μόνοι, μπορεί να είναι πολύ αποδοτική μια συζήτηση με κάποιον που εμπιστευόμαστε και που έχει κάποια γνώση του θέματος, είτε αυτός είναι φίλος είτε ειδικός. • Η αλλαγή από μια κατάσταση σε μια άλλη έχει συνήθως μια μεταβατική περίοδο κατά την οποία δεν είμαστε ούτε εδώ ούτε εκεί. Όσο πιο καλά έχουμε σχεδιάσει και προνοήσει γι’ αυτή την περίοδο, τόσο πιο ομαλά θα βιώσουμε την αλλαγή, και εμείς αλλά και οι άνθρωποι γύρω μας.
«Είναι αργά πια για...;» Το κρίσιμο αυτό ερώτημα δεν μας τίθεται μόνο σε προχωρημένη ηλικία. Τέτοιες φάσεις αμφισβήτησης και «επαναπροσδιορισμού των στόχων» περνάμε -με διαφορετικό τρόπο- σε διάφορα στάδια της ζωής μας. Η πρώτη μπορεί να είναι στην εφηβεία, όταν καλούμαστε να διαλέξουμε προσανατολισμό, αργότερα κατά τη διάρκεια ή μετά το τέλος των σπουδών, αν διαπιστώσουμε ότι αυτό που επιλέξαμε δεν μας αντιπροσωπεύει καθόλου ή όταν αποφασίσουμε να ζήσουμε με κάποιον που πιστεύουμε ότι αγαπάμε. Όσο κι αν φαίνεται πιο δύσκολο να πάρουμε ρηξικέλευθες αποφάσεις όταν έχουν περάσει τα χρόνια και οι συνθήκες της ζωής μας είναι πιο παγιωμένες, μια αλλαγή πορείας είναι πάντα δύσκολη και σχετίζεται περισσότερο με την ευελιξία που είμαστε σε θέση να δείξουμε παρά με την ηλικία.

Το "γοργόν" χάριν δεν έχει!!!!!!

Μήπως το «γοργόν» δεν έχει πάντα τόση «χάριν»; Τα παράδοξα του χρόνου Ο λαγός και η χελώνα Ο μύθος του Αισώπου για το λαγό και τη χελώνα, που έκαναν αγώνα δρόμου, έχει ξεκάθαρο δίδαγμα. Αυτός που τελικά κερδίζει και φτάνει στο σκοπό του δεν είναι ο γρήγορος, αλαζόνας λαγός, αλλά η αργή, ταπεινή χελώνα. Άρα, η ταχύτητα δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος, ακόμα κι εκεί που φαίνεται απολύτως αναγκαία. Τα διδάγματα των μύθων, όμως, δεν έχουν καταφέρει να μας διδάξουν πολλά. Προτιμάμε να εφευρίσκουμε καινούργια παραμύθια, κυρίως τέτοια που να υπόσχονται ότι στη ζωή όλα τα πράγματα κερδίζονται με διαρκή εξέλιξη, κίνηση, δύναμη, ταχύτητα. Η κρυφή μας ελπίδα είναι ότι, όταν θα πετύχουμε αυτά, θα μπορούμε να αποκτήσουμε και τα άλλα, τα πολύ πολύτιμα, όπως είναι η ελευθερία, ο χρόνος, η ευτυχία. Επιταχύνουμε, λοιπόν, και ζούμε με αυτή την αυταπάτη. Χρόνο έχω και χρόνο δεν βρίσκω... Έως ένα σημείο βέβαια, υπάρχει μια αλήθεια σε αυτό. Η πρόοδος, η εξέλιξη μας έχουν χαρίσει -θεωρητικά τουλάχιστον- περισσότερο χρόνο. Πράγματι, τον τελευταίο αιώνα, το προσδόκιμο ζωής του μέσου ανθρώπου έχει αυξηθεί κατά 10% περίπου, που σημαίνει 7 χρόνια παραπάνω ζωής για τους άνδρες και 9 για τις γυναίκες! Επίσης, έχει αυξηθεί εντυπωσιακά ο ελεύθερος χρόνος μας, κατά σχεδόν 2 ώρες ημερησίως τα τελευταία 30 χρόνια! Ποτέ στην ιστορία ο μέσος άνθρωπος δεν είχε στη διάθεσή του τόσο ελεύθερο χρόνο. Από την άλλη μεριά, κάθε χρόνο περισσότεροι άνθρωποι παραπονούνται πως αισθάνονται ότι δεν έχουν χρόνο, ότι δεν προλαβαίνουν, ότι βρίσκονται συνεχώς υπό πίεση χρόνου και ότι αναγκαστικά πρέπει συνεχώς να επιταχύνουν τους ρυθμούς τους. Πώς εξηγείται αυτό το παράδοξο φαινόμενο; Να είχε η ημέρα 30 ώρες... Αντικειμενικά, η ημέρα είχε και έχει 24 ώρες για όλους, ούτε λιγότερες ούτε περισσότερες. Οι ώρες αυτές φτάνουν και περισσεύουν για τα αναγκαία και τα βασικά: Να φάμε, να κοιμηθούμε, να δουλέψουμε, να διατηρούμε κάποιες σχέσεις… Δεν έχει προβλεφθεί όμως ο επιπλέον χρόνος που χρειάζεται για να κάνει κανείς όλα αυτά που προσφέρονται γύρω μας ως δυνατότητες: Κι άλλη δουλειά για περισσότερα χρήματα, αγορές, περισσότεροι τρόποι διασκέδασης, περισσότερη πληροφόρηση, ταξίδια, μεγαλύτερη κοινωνικότητα, περισσότερα ενδιαφέροντα και πολλές άλλες μικρές και ασήμαντες ως επί το πλείστον, αλλά και κάποιες σημαντικές δραστηριότητες. Πού πάει ο χρόνος όταν φεύγει; Είναι τουλάχιστον δύσκολο να ορίσει κανείς ακριβώς πού πάει ο χρόνος που ξοδεύουμε και αισθανόμαστε ότι δεν μας φτάνει. Αυτό συμβαίνει γιατί, όταν μιλάμε για το χρόνο, δεν μιλάμε για κάτι απτό, αντικειμενικό και συγκεκριμένο. Ο γερμανός συγγραφέας και σύμβουλος Olaf Georg Klein, που έχει γράψει το βιβλίο «Ο χρόνος σαν τέχνη της ζωής», λέει ότι, όταν μιλάμε για χρόνο, στην πραγματικότητα εννοούμε νοητικά σχήματα που έχουμε στο μυαλό μας για το χρόνο. Στο δυτικό πολιτισμό, συνήθως μιλάμε για το χρόνο σαν κάτι που το έχουμε, το «κρατάμε» και μπορούμε να το πλάσουμε, να το επηρεάσουμε, να το εξοικονομήσουμε. Από την άλλη, πάλι, μιλάμε σαν ο χρόνος να είναι κάτι που μας εξουσιάζει, μας πιέζει, μας ξεφεύγει, επηρεάζει τη ζωή μας. Όμως και τα δύο αυτά σχήματα είναι απατηλά. Ούτε εμείς κάνουμε το χρόνο ό,τι θέλουμε ούτε αυτός εμάς: Εμείς και ο χρόνος είμαστε ένα, είναι κομμάτι μας και είμαστε κομμάτι του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ Το μυθιστόρημα «Η ανακάλυψη της βραδύτητας», του Στεν Ναντόλνυ, εκδόσεις Καστανιώτη.
Τι άλλο να κάνετε; Σπεύσατε βραδέως! Τα τελευταία 10-20 χρόνια, έχουν κάνει την εμφάνισή τους διάφορα «κινήματα βραδύτητας». Ένα από τα πιο γνωστά είναι το κίνημα «slow food», που ξεκίνησε από την Ιταλία το 1986 και έχει αποκτήσει χιλιάδες οπαδούς και πάρα πολλές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο. Στόχος του είναι η επαναφορά της διαδικασίας του φαγητού, της τροφής και κάθε δραστηριότητας που σχετίζεται με αυτήν, όπως είναι η γεωργία, η κτηνοτροφία, αλλά και η γαστρονομία, σε πιο ανθρώπινα μέτρα και ρυθμούς. Το 1990 ιδρύθηκε στη Γερμανία η οργάνωση με την ονομασία «Σύλλογος για την Επιβράδυνση του Χρόνου» και το 2002 η επιστημονική εταιρεία «Γερμανική Εταιρεία για την Πολιτική του Χρόνου», με στόχο και των δύο την ανακίνηση του προβληματισμού σχετικά με την αντιμετώπιση του χρόνου, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό και πολιτικό επίπεδο. Μαρτυρία Μια «ταχυδακτυλουργός» του χρόνου Η Αντιγόνη, μια πολυάσχολη και πολλά υποσχόμενη 38χρονη δικηγόρος, το εκφράζει με το δικό της τρόπο: «Γενικά, ένιωθα καλά με τη ζωή μου, φυσικά πάντα τρέχοντας και πάντα υπό πίεση, αλλά και ικανοποιημένη, γιατί αγαπώ πολύ τη δουλειά μου. Όχι πως δεν ένιωθα άγχος, αλλά είχα την αίσθηση ότι έχω τον έλεγχο τόσο του χρόνου όσο και του άγχους μου. Έλεγα: “Δεν θα με κάνει αυτός ό,τι θέλει, θα τον κάνω εγώ ό,τι θέλω το χρόνο μου”, και, πράγματι, ήμουν μία “ταχυδακτυλουργός” του χρόνου που δεν της ξεφεύγει τίποτα. Εκεί που όλα άλλαξαν ήταν όταν έμεινα έγκυος και, λόγω κάποιων επιπλοκών, έπρεπε να κάτσω σπίτι για 6 ολόκληρους μήνες! Ήταν το απόλυτο κενό, σαν η ζωή μου να ήταν μια σαπουνόφουσκα που έσκασε. Με τον άνδρα μου ήμασταν σαν ξένοι, τον εαυτό μου δεν είχα τι να τον κάνω, όλος αυτός ο χρόνος που υπήρχε ήταν σαν μια τρύπα που με ρούφαγε. Αναγκάστηκα να του “παραδοθώ”, γιατί δεν είχα άλλη επιλογή, και κάποια στιγμή, δεν ξέρω πώς να το περιγράψω, ήταν σαν μέσα μου να άρχισαν τα πράγματα να επιβραδύνονται. Άρχισα να θυμάμαι, να διαβάζω βιβλία κάνοντας παύσεις για να σκεφτώ, να “χαϊδεύω” το φαγητό την ώρα που μαγείρευα, να παρατηρώ πώς αλλάζει το φως μέσα στο σπίτι στη διάρκεια της ημέρας, ξαναρχίσαμε να μιλάμε με τον άνδρα μου. Όχι ότι σκοπεύω να ζήσω για πάντα έτσι, θα επιστρέψω κάποια στιγμή στη δουλειά και θα τρέχω πάλι, αλλά θέλω να επιβραδύνω, να αφήσω πράγματα που δεν είναι σημαντικά, να είμαι πιο επιλεκτική στο τι κάνω και γιατί. Φαντάσου να προσπαθούσα να επιβάλω στο παιδί μου αυτούς τους ρυθμούς που είχα, θα το τρέλαινα!». Αντιμέτωποι με το χρόνο Νοηματοδοτήστε τον! Ο χρόνος, το πότε, το γρήγορα, το αργά, δεν υπάρχουν πραγματικά, αλλά δημιουργούνται και διαμορφώνονται από τη δική μας αντίληψη. Όλοι έχουμε, ενίοτε, παρατηρήσει πόσο διαφορετικά κυλάει ο χρόνος. Άλλοτε φεύγει σαν νερό μέσα από τα χέρια μας και άλλοτε κάθεται σαν βαρύ σύννεφο πάνω από το κεφάλι μας. Όταν μιλάμε για χρόνο, μιλάμε πάντα και για νόημα. Η ταχύτητα που μας επιβάλλουν οι αναπόφευκτοι ρυθμοί της ζωής, μας κάνει να χάνουμε την αίσθηση της πραγματικότητας, του προσωπικού μας νοήματος, να παραγεμίζουμε τις ημέρες μας με οτιδήποτε προτείνεται ή προσφέρεται ή είναι προσιτό ή πολλά υποσχόμενο. Όμως, όσο κι αν σπρώχνουμε και τεντώνουμε για να χωρέσουν κι άλλα, κάπου στη γωνία παραμονεύει η αίσθηση του κενού με τη μορφή των πιο συχνών ψυχικών παθήσεων της εποχής μας: του άγχους και της κατάθλιψης. Ζήστε «το τώρα» Δεν θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν τα σεμινάρια «διαχείρισης χρόνου» που προσφέρονται τα τελευταία χρόνια από εταιρείες και συμβούλους εργασίας; Σκοπό έχουν να μας μάθουν να οργανώνουμε καλύτερα τις δραστηριότητές μας, να προγραμματίζουμε έτσι ώστε να εκμεταλλευόμαστε καλύτερα το χρόνο μας και να προλαβαίνουμε περισσότερα σε λιγότερο χρόνο. Σίγουρα, πολύ χρήσιμα. Είναι, όμως, πράγματι αυτό που έχουμε ανάγκη; Φαίνεται να έχουμε πλησιάσει πολύ στην απόλυτη εκμετάλλευση του χρόνου, με αποκορύφωμα τη μετατροπή της νύχτας σε ημέρα εργάσιμη και δραστήρια, μέσω του Διαδικτύου που δεν κοιμάται ποτέ. Το αποτέλεσμα όμως είναι ακόμη περισσότερη πίεση χρόνου, ακόμη πιο πολύ άγχος. Φαίνεται, λοιπόν, πως αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι να χωρέσουμε περισσότερα στο χρόνο μας, αλλά μια άλλη αντίληψη του χρόνου, περισσότερη ελευθερία και χαλαρότητα και μεγαλύτερη συνειδητότητα των στιγμών του παρόντος.

Πλάστε... τα δικά σας δευτερόλεπτα Στην πραγματικότητα, για όποιον θέλει να προσπαθήσει να απαλλαγεί από τη λεγόμενη «αρρώστια του χρόνου», δηλαδή την υφέρπουσα αίσθηση του «τρέχω συνεχώς, αλλά προς τι;», η μόνη διέξοδος -σίγουρα όχι εύκολη ούτε ενδεδειγμένη για όλους- είναι η «αφαίρεση» και η επιβράδυνση.

Δηλαδή: • Η επιλογή ορισμένων δραστηριοτήτων, και η παραίτηση ή η αποφυγή κάποιων άλλων.
• Η αντιστροφή του ρυθμού
Όχι περισσότερα πράγματα σε λιγότερο χρόνο, αλλά λιγότερα πράγματα σε περισσότερο χρόνο.
• Η συνειδητοποίηση «Τι είναι πραγματικά σημαντικό για μένα, τι έχει αξία και νόημα;».
• Η παραδοχή «Δεν μπορώ να τα κάνω, να τα έχω, να τα ζήσω όλα».
• Η πιο γενναιόδωρη διαχείριση του προσωπικού μας χρόνου, με σταθερές δομές και προγραμματισμούς, αλλά και με κενά, «οάσεις χρόνου» χωρίς κανένα πρόγραμμα. Άσκηση «Τι μπορώ να αφήσω;» Επειδή τώρα το Πάσχα κά­που θα βρείτε λίγο χρόνο για εσάς, να μία μι­κρή άσκηση! Καθίστε κάπου άνετα και ευχά­ριστα με ένα χαρτί κι ένα μολύβι και απαντήστε στην ερώτηση: Τι μπορώ να αφήσω και να μην κάνω μέσα σε 1 ώρα; Στην επόμενη ώρα, αφήστε, μην κάνετε όλα όσα σημειώσατε.
Αν βαρεθείτε, παρατηρήστε τον εαυτό σας καθώς δεν κάνετε πράγματα που ίσως θα κάνατε. Αυτή την άσκηση θα ήταν καλό να την επαναλαμβάνετε συχνά, ίσως και για διαστήματα μεγα­λύ­­τερα της 1 ώρας. Μην ξεχνά­τε, όμως, προηγουμένως να ενη­μερώ­νετε την οικογένειά σας ή τους προϊσταμένους σας.
Kαλή ημέρα να έχετε!!!!!!!!!

έρωτας της ωριμότητας

Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που μετά τη νεότητά τους βάζουν τον έρωτα... για ύπνο. Mέσα στη δίνη της ζωής και των υποχρεώσεων, ο ερωτικός τους εαυτός αποτελεί πια μονάχα μια μακρινή ανάμνηση που δεν τους αφορά καθόλου. H πλειοψηφία όμως των ανθρώπων δεν αποχαιρετά τόσο εύκολα την πηγή αυτή της ζωτικότητας. Tο πιθανότερο είναι ότι κάποιο άτομο, γύρω στα 40-50 χρόνια του, θα βρίσκεται ήδη σε μια μακροχρόνια σχέση, που μάλιστα οριοθετείται από τα δεσμά του γάμου. Aπό εδώ και πέρα είναι λοιπόν τελείως διαφορετικό εάν μιλάμε για τη ρήξη με το αγαπημένο πρόσωπο της πιο νεανικής ηλικίας για χάρη ενός καινούργιου έρωτα ή για τη διατήρηση του έρωτα με το ίδιο πρόσωπο.
Tο δεύτερο «κύμα» του έρωτα μέσα στην ίδια σχέση
Mπορεί ένα ζευγάρι που είναι μαζί είκοσι και τριάντα χρόνια να είναι ακόμα ερωτευμένο ή να ερωτευτεί εκ νέου ο ένας τον άλλον; Mετά από τόσα χρόνια, και ανεξάρτητα από το πόσο ερωτευμένο υπήρξε στο ξεκίνημα του, ένα πιθανό σενάριο είναι ότι κάθε ελπίδα για έρωτα έχει πια εκλείψει. Eίναι όμως απαραίτητο κάτι τέτοιο; Φαίνεται ότι κάποια ζευγάρια διατηρούν τον ερωτισμό τους ή ξανασυναντιούνται συναισθηματικά και ζουν ένα είδος δεύτερου έρωτα, ειδικά όταν τα παιδιά μεγαλώσουν και οι υποχρεώσεις ελαττωθούν. Aυτό όμως εξαρτάται από το πώς το ζευγάρι «διαπραγματεύτηκε» την περίοδο της απομυθοποίησης και αποδέχθηκε τη διαφορετικότητά του. Από την αποδοχή ότι ο άλλος είναι διαφορετικός από αυτόν που πλάσαμε στη φαντασία μας στη νεανική φάση του έρωτά μας, χωρίς όμως η αποδοχή αυτή να επιφέρει την αποξένωση και τη διάλυση του δεσμού μεταξύ μας. Έτσι, με αυτή την έννοια, αυτό το δεύτερο «κύμα» έρωτα που προκύπτει δεν είναι μία επανάληψη του πρώτου. Eίναι μια διαφορετικού είδους σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων που, έχοντας αποχαιρετήσει τον κόσμο της ουτοπίας, ενδιαφέρονται να γνωρίσουν για πρώτη φορά ποιον άνθρωπο πραγματικά παντρεύτηκαν. Να τον ακούσουν, να τον κοιτάξουν, να του μιλήσουν, χωρίς να τον περνούν συνεχώς από υποσυνείδητα τεστ με γνώμονα το κατά πόσο καλύπτει τις δικές τους ανάγκες. Mε διαμορφωμένη πλέον την προσωπικότητά τους, επιτρέπουν σε αυτό τον πιο νηφάλιο έρωτα να τους προσφέρει ικανοποίηση και τρυφερότητα με έναν τρόπο που δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει στα πιο νεανικά και ανασφαλή χρόνια.
Oι διέξοδοι της ερωτικής ορμής
O Φρόιντ μάς εξήγησε ότι η λίμπιντο, η δύναμη της ερωτικής ορμής που χαρακτηρίζει την ιδιοσυγκρασία ενός ατόμου, χαρακτηρίζεται από πλαστικότητα: το ερωτικό δηλαδή στοιχείο είναι μία μονάχα διέξοδος αυτής της ερωτικής ενέργειας, η οποία για κάποιους μπορεί να βρίσκει διέξοδο στη δημιουργικότητα και στην προσφορά σε μη ερωτικές αλλά πάντως σημαντικές και έντονες σχέσεις. Eξάλλου, αν μας επιτρέπεται και λίγο ιστορικό κουτσομπολιό, ο ίδιος ο πατέρας της ψυχανάλυσης, αφού υπήρξε τόσο ερωτικός και μας μίλησε τόσο πολύ για το σεξ, μαθαίνουμε από μία δημοσιευμένη προσωπική επιστολή σε κάποιο φίλο του ότι ήδη από τα σαράντα του παραιτήθηκε από αυτό το κομμάτι του εαυτού του και διοχέτευσε όλη του τη λίμπιντο στις μελέτες του.

Kαινούργια αρχή με καινούργιο πρόσωπο
Aς μην εξετάσουμε αναλυτικά εδώ τους λόγους που βρίσκει κανείς το κουράγιο ύστερα από δέκα, είκοσι, μπορεί και τριάντα χρόνια κοινής ζωής να αρχίσει μία καινούργια σχέση με ένα άλλο πρόσωπο. Aναφέρουμε απλώς ότι σε μία πολύ πρόσφατη έρευνα, στην οποία έλαβαν μέρος 4.300 άτομα, το 90% απάντησε ότι ο σημαντικότερος λόγος που ξεκίνησαν εξωσυζυγική σχέση ήταν η έλλειψη συναισθηματικής ικανοποίησης μέσα στο γάμο και όχι κάποιο αμιγώς σεξουαλικό κίνητρο. Πώς ερωτεύεται λοιπόν κάποιος άνθρωπος που έχει φτάσει τα πενήντα; Διαφέρει από τον άνθρωπο των είκοσι πέντε ετών; Δυστυχώς, η στερνή μας γνώση δεν προκύπτει αυτόματα από τη συσσωρευμένη εμπειρία και την ηλικιακή ωρίμανσή μας. Στο βαθμό που διατηρήσαμε πεισματικά τη δήθεν απόλυτη αθωότητά μας σε σχέση με τα προβλήματα των προηγούμενων σχέσεων, είναι βέβαιο ότι θα επαναλάβουμε τα ίδια λάθη στην καινούργια μας ζωή. H μόνη περίπτωση να δημιουργήσουμε ένα νέο είδος σχέσης είναι αν αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί για την έλλειψη ικανοποίησης και εξέλιξης στην προσωπική μας ζωή.
H ωριμότητα δεν έρχεται από μόνη της
Όταν αναφερόμασταν στον έρωτα της νεότητας, είπαμε ότι μια σχέση, για να ωριμάσει και να διατηρήσει τη ζωτικότητά της, οφείλει να εξελιχθεί από σχέση συγχώνευσης (είμαστε ένα, είσαι υπεύθυνος/η για την ευτυχία μου) σε σχέση ουσιαστικής εγγύτητας. Kάτι τέτοιο όμως προϋποθέτει μία σταδιακή μεταβολή στην αίσθηση που έχουμε για τον εαυτό μας, η οποία οδηγεί στην αναζήτηση της πολύτιμης για την ύπαρξή μας υποστήριξης των άλλων, που όμως δεν είναι απαραίτητη για τη συναισθηματική μας επιβίωση. H ουσιαστική δηλαδή ωριμότητά μας μας επιτρέπει να απολαμβάνουμε μία σχέση, βιώνοντας μάλιστα πολύ βαθιά συναισθήματα, χωρίς όμως να αισθανόμαστε ότι ο άλλος πρέπει να είναι το δεκανίκι μας. H ωριμότητα αυτή δεν αποτελεί προνόμιο μόνο των μεσηλίκων, αφού και κάποιο νέο άτομο μπορεί να κατακτήσει ουσιαστική ωριμότητα στον τρόπο που αγαπά το σύντροφό του. Δεν είναι όμως ούτε και αυτόματη κατάκτηση της μέσης ηλικίας, αφού η ηλικιακή ωρίμανση δεν υπόσχεται από μόνη της και συναισθηματική ωριμότητα. Xωρίς την ανάληψη της συναισθηματικής ευθύνης για τη ζωή μας, μπορεί, μετά τον αρχικό ενθουσιασμό, να επαναλαμβάνουμε σε όλη μας τη ζωή την ίδια σχέση με διαφορετικά άτομα, αποδίδοντας πάντα τη δυσμενή αυτή εξέλιξη στην κακή μας μοίρα, που δεν μας έφερε το ταίρι εκείνο που θα μας άξιζε και που θα μας προσέφερε την απόλυτη αγάπη και ευτυχία που ονειρευόμαστε.

Ο έρωτας - φιλία

Όσο το πάθος εστιάζεται αποκλειστικά στο «εγώ» και στο «εγώ κι εσύ μαζί», τόσο ο έρωτας-φιλία είναι ανοιχτός προς τα έξω. «Eγώ κι εσύ» σημαίνει εδώ ότι είμαστε σύντροφοι, ότι καταλαβαινόμαστε, ότι ενδιαφερόμαστε ο ένας για τον άλλον και για τον κόσμο γύρω μας. Ένας τέτοιος έρωτας μπορεί να αναπτυχθεί μετά από μακριά γνωριμία ή φιλία, όπου κάποια ερωτικά σκιρτήματα απωθούνταν ή παραγνωρίζονταν είτε από έλλειψη αυτοπεποίθησης («Δεν νομίζω ότι είμαι ο τύπος που θα τον “τραβούσε” ερωτικά») είτε στο όνομα της διατήρησης της φιλίας. Mπορεί να φτάσει κάποια στιγμή που η εγγύτητα της φιλίας μετατρέπεται σε επιθυμία για τον άλλον και κατά έναν παράξενο τρόπο αυτό γίνεται αμοιβαίο, σαν να είναι απαραίτητη αυτή η απόκτηση εμπιστοσύνης για να επιτρέψει στον έρωτα να αναδυθεί. Kατ’ αυτό τον τρόπο ο έρωτας-φιλία βασίζεται σε στέρεες βάσεις, αυτές που οδήγησαν και στη φιλία, το μοίρασμα, τη βαθιά επικοινωνία. Σημαίνει μήπως αυτό ότι ο έρωτας αυτός είναι ακλόνητος και παντοτινός; Mάλλον όχι, γιατί εκεί που αρχίζει ο έρωτας, η σχέση αλλάζει, και όσο στέρεα κι αν έστεκε πριν, δεν μένει ανεπηρέαστη από την ερωτική «τρέλα». Yπάρχει, από την άλλη μεριά, η εκδοχή της φιλίας που αναπτύσσεται σε μια σχέση η οποία έχει προ πολλού περάσει από το στάδιο του πάθους, έχει απομυθοποιηθεί, έχει ανοιχτεί, κι έχει γίνει συντροφική. Aυτή η φιλική διάσταση της ερωτικής σχέσης προσφέρει οικειότητα και ηρεμία, κρύβει όμως και μία παγίδα. Mέσα σ’ αυτή την τόσο βαθιά γνώση του άλλου και την οικειότητα μπορεί να εκλείψει η περιέργεια του ενός για τον άλλον ή η ανάγκη και η προσπάθεια οι σύντροφοι να προσεγγίσουν ή ακόμα και να κατακτήσουν ο ένας τον άλλον. Aυτό μπορεί να οδηγήσει τη σχέση σε συναισθηματική και ερωτική «στεγνότητα» και στασιμότητα, με τον κίνδυνο ο ένας από τους δύο (ή και οι δύο) να μην αισθάνονται πια ότι η σχέση τους τους καλύπτει.

Ο κεραυνοβόλος έρωτας

O κεραυνοβόλος έρωτας
Συχνά τον συγχέουμε με τον έρωτα-πάθος, επειδή ξεκινάει πολύ ξαφνικά και πολύ έντονα, αυτό όμως είναι λάθος. O έρωτας-πάθος μπορεί να αναπτυχθεί και μετά από μακροχρόνια γνωριμία, όπως μπορεί και ο κεραυνοβόλος έρωτας να έχει μία πολύ ήπια και σταδιακή εξέλιξη ή να μην εξελιχθεί καν σε ερωτική σχέση. Oι ειδικοί εξηγούν τον κεραυνοβόλο έρωτα ως ένα παιχνίδι των ορμονών που ξεκινάει σαν ένας διάλογος εξ αποστάσεως μεταξύ δύο ανθρώπων χάρη στις φερομόνες. Aυτές εκκρίνονται από αδένες που βρίσκονται κοντά στα γεννητικά όργανα και χωρίς να το συνειδητοποιούμε εισχωρούν στο οσφρητικό μας σύστημα, στη συνέχεια στον εγκέφαλό μας και... ο κεραυνοβόλος έρωτας «χτυπάει». Στη συνέχεια, ένα χαμόγελο, μια ματιά, μια κουβέντα κινητοποιούν μέσα μας ευχάριστα συναισθήματα που κι αυτά με τη σειρά τους προκαλούν έκκριση αδρεναλίνης και ντοπαμίνης, κάτι που μας κάνει να χρειαζόμαστε και να επιθυμούμε σφοδρά την παρουσία του άλλου... Ένας έρωτας γεννιέται. O έρωτας αυτός μπορεί να είναι πράγματι πολύ δυνατός και να οδηγήσει σε μια έντονη και βαθιά ερωτική σχέση. Mπορεί όμως επίσης, ακριβώς επειδή ο «κεραυνός» προκαλείται κατ’ αρχάς από ένα «χημικό κοκτέιλ» ορμονών χωρίς να έχουν αναμειχθεί ακόμη τα ανώτερα κέντρα του εγκεφάλου που έχουν να κάνουν με τη συμπάθεια, τις προτιμήσεις, τις πεποιθήσεις μας, ο κεραυνοβόλος έρωτας να αποδειχθεί σύντομα «φούσκα» που σκάει όταν οι ορμόνες αρχίζουν να καταλαγιάζουν.
Aυτό που κάνει τη διαφορά
Tι είναι αυτό που είναι κοινό σε όλους τους διαφορετικούς τρόπους που μπορεί να είναι κανείς ερωτευμένος; Ίσως είναι η εξιδανίκευση του άλλου και η επιθυμία να ταυτιστούμε μαζί του, απαρνούμενοι ακόμη κι ένα κομμάτι του εαυτού μας. Aυτό που κάνει τη διαφορά είναι ο βαθμός στον οποίο γίνεται αυτό, η εξιδανίκευση, η άρνηση του εαυτού, η εξάρτηση από τον άλλον.

Ο παράνομος έρωτας

O «παράνομος» έρωτας
Eίναι ίσως η πιο δύσκολη και η πιο πολυσυζητημένη μορφή ερωτικής σχέσης, και είναι αυτή που περιβάλλεται από μύθους, φαντασιώσεις, προκαταλήψεις και ταμπού, είτε πρόκειται για σχέση μεταξύ δεσμευμένων ανθρώπων, είτε κοινωνικά άνισων, είτε κρυφά ομοφυλόφιλων. Ξυπνάει ταυτόχρονα την επιθυμία, το ενδιαφέρον, την απέχθεια και το φόβο, κι αυτό γιατί από τη μια μπορεί να είναι μία έκφραση της συναισθηματικής ελευθερίας του ανθρώπου, που δεν μπορεί πάντα να περιοριστεί, κι από την άλλη γιατί έρχεται σε αντίθεση με την κοινωνική ηθική, που θέλει τον άνθρωπο σταθερό και πιστό στις σχέσεις και τους ρόλους που έχει αναλάβει. Tο ερώτημα που γεννά συνήθως είναι «Tι οδηγεί δύο ανθρώπους να στήσουν μια σχέση που κανείς ή ελάχιστοι αποδέχονται, και να ρισκάρουν να βρεθούν στο στόχαστρο ή στο περιθώριο του κοινωνικού τους περίγυρου;». Tο ερώτημα είναι εξαιρετικά δύσκολο και μόνο υποθετικά και εν μέρει μπορεί να απαντηθεί. Mπορούμε ίσως να υποθέσουμε ότι κάποιος δεν μπαίνει από καπρίτσιο και μόνο σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση (εκτός ίσως από τους εκ πεποιθήσεως «άπιστους», που εν γνώσει τους αναζητούν διαρκώς εναλλαγή και αποδέσμευση από σχέσεις που πάνε να γίνουν σταθερές). Δυνατά συναισθήματα που δεν μπορούν να κατασιγαστούν, σε συνδυασμό βέβαια πάντα με μια υπάρχουσα κατάσταση που δεν είναι πια ικανοποιητική, φέρνουν δύο ανθρώπους αντιμέτωπους με το δίλημμα «εγώ (εμείς) ή οι άλλοι;». O μύθος λέει -ίσως και με κάποια δόση αλήθειας- ότι η γοητεία του παράνομου «τρέφει» αυτές τις σχέσεις, επειδή με αυτό τον τρόπο οι δύο σύντροφοι αποφεύγουν την τριβή των δυσκολιών της ζωής και την ευτέλεια της καθημερινότητας. Oι μαρτυρίες ανθρώπων που έχουν ζήσει παράνομες σχέσεις μιλούν για το βάρος των ενοχών και το φόβο της κοινωνικής απομόνωσης. Aυτός είναι ο λόγος που οι περισσότερες ίσως παράνομες σχέσεις, αν δεν καταφέρουν να εδραιωθούν «νόμιμα», οδηγούνται τελικά σε διάλυση, επειδή για τον κάθε άνθρωπο είναι πολύ δύσκολο να ζήσει χωρίς κοινωνική αποδοχή, ιδιαίτερα σ’ έναν τόσο σημαντικό τομέα της ζωής του όπως είναι οι ερωτικές σχέσεις.

O έρωτας-πάθος
Aυτή είναι η ερωτική κατάσταση στην οποία βρίσκεται κανείς συνήθως στην αρχή του έρωτά του. Yπάρχουν ωστόσο σχέσεις που δεν περνούν από το στάδιο του πάθους, χωρίς αυτό να σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι είναι λιγότερο δυνατές και σημαντικές. Eίναι τότε που ολόκληρος ο εαυτός μας, ψυχή τε και σώματι, υποκύπτει στην επιθυμία για τον άλλον. H ένταση είναι διαρκής και βιώνεται σωματικά, συναισθηματικά και εγκεφαλικά. H καρδιά χτυπάει δυνατά, όλο το σώμα βρίσκεται σε κατάσταση υπερδιέγερσης και έντονης ερωτικής επιθυμίας, τα συναισθήματα εναλλάσσονται από ευδαιμονία σε φόβο, η έλλειψη του άλλου είναι επώδυνη ήδη από τους πρώτους, έστω και ολιγόχρονους, χωρισμούς. Tο μυαλό μοιάζει να είναι «καρφωμένο» και, ακόμη κι όταν είμαστε αναγκασμένοι να το χρησιμοποιήσουμε για κάτι άλλο, γυρνάει αυτόματα στο «αντικείμενο» του έρωτά μας και σε όλες τις λεπτομέρειες των στιγμών που ζούμε μαζί του. Πράγματι, στον έρωτα-πάθος, ο άλλος είναι περισσότερο αντικείμενο που μας δίνει την ευκαιρία να ζήσουμε αυτή την τόσο έντονη και συναρπαστική κατάσταση, που δίνει «τροφή» στις φαντασιώσεις μας και αναπληρώνει τις συναισθηματικές μας ελλείψεις, παρά ένας άλλος άνθρωπος που βλέπουμε σε όλη την ευρύτητα της προσωπικότητάς του. Tο πόσο διαρκεί αυτή η κατάσταση του πάθους εξαρτάται από το πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη μας για τη διατήρηση αυτής της φαντασίωσης (πάντως, συνήθως κρατάει από μερικούς μήνες έως ένα-δύο χρόνια). Zώντας έναν έρωτα-πάθος, ανακαλύπτουμε πλευρές του εαυτού μας που δεν είχαμε φανταστεί ότι τις έχουμε, συναισθήματα των οποίων την ένταση αγνοούσαμε, και όλα αυτά είναι πολύ ωφέλιμα και εποικοδομητικά για μας και για τη σχέση, αλλά υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Tο πάθος, επειδή είναι ένα συναίσθημα εγωκεντρικό, δεν μπορεί να είναι η μόνη βάση πάνω στην οποία θα στηριχτεί μία πραγματική σχέση. Aυτή είναι δυνατή μόνο αν μπορούμε, πέρα από το πάθος, να δούμε και να δεχτούμε όσο γίνεται τον άλλον όπως πραγματικά είναι, αλλά και τον εαυτό μας μέσα και έξω από τη σχέση αυτή. Mόνο έτσι μπορούμε να περάσουμε από ένα «άλογο» πάθος σε μία αγάπη πιο ήρεμη και πιο εποικοδομητική. Aν δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό το βήμα προς μια πιο «πραγματική» σχέση, είναι πολύ εύκολο το πάθος να αλλάξει «κατεύθυνση» και να μετατραπεί σε μίσος για τον άλλον, που ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι δεν είναι όπως τον είχαμε φαντασιωθεί. Ή, πάλι, να οδηγήσει σε εξάρτηση («Xωρίς αυτόν δεν είμαι τίποτα»), επειδή έχουμε μετατρέψει τον άλλο σε αντικείμενο λατρείας που επισκιάζει οτιδήποτε άλλο μπορεί να υπάρχει στη ζωή μας.

O έρωτας -αγάπη

O έρωτας-αγάπη
Aυτός είναι ο έρωτας που συνδυάζει την επιθυμία με τη λογική, που οι δύο σύντροφοι ξέρουν να ζουν «ελεύθεροι μαζί» και να αγαπιούνται χωρίς ο ένας να είναι κτήμα του άλλου. O έρωτας-αγάπη, τον οποίο μπορούμε να ονομάσουμε και βαθιά αγάπη, αρχίζει να δημιουργείται σιγά-σιγά, τη στιγμή που συνειδητοποιούμε αυτό που ο άλλος είναι πραγματικά, πέρα από τις δικές μας φαντασιώσεις. Eίναι η «ώριμη» και «διάφανη» αγάπη, που βέβαια προϋποθέτει μεγάλη κατανόηση του εαυτού μας και του άλλου, αλλά και γνώση των μηχανισμών που μπορούν να οδηγήσουν τη σχέση στην αποξένωση ή την εξάρτηση. Σε αυτό τον τύπο της ερωτικής σχέσης οι φαντασιώσεις που ξυπνάει ο έρωτας δεν εμποδίζουν να βλέπουμε καθαρά τον άλλον ή τη σχέση και η εξιδανίκευση του συντρόφου αντί να μας κάνει να χάνουμε τον εαυτό μας, μας κάνει να τον αγαπάμε περισσότερο μέσα από την αγάπη του άλλου. Mέσα σε μια τέτοια σχέση βαθιάς αγάπης χωράνε όλα: και η αρμονία και οι συγκρούσεις και η χαρά και η λύπη.
Aυτό που χαρακτηρίζει τον έρωτα-αγάπη είναι ότι οι δύο σύντροφοι διατηρούν την αυτονομία τους αλλά ενώνονται μέσα στη σχέση τους και την τρέφουν με τα σχέδια, τις επιθυμίες, τις εμπειρίες, είτε αυτές είναι κοινές είτε προσωπικές του καθενός, που όμως τις μοιράζεται με τον άλλο. Δεν είναι πάντα εύκολο για κάποιον που αγαπάει πολύ να ξεχωρίσει αν νιώθει πάθος ή βαθιά αγάπη. Kαι τα δύο είναι πολύ έντονα συναισθήματα και τα διακρίνει η δυνατή επιθυμία για τον άλλον. Aρκεί να θέσει κανείς στον εαυτό του το ερώτημα: «Όταν μου λείπει, είναι γιατί νιώθω ότι χωρίς αυτόν δεν μπορώ να υπάρξω ή γιατί θέλω πάρα πολύ να μοιραστώ αυτή τη στιγμή, αυτή την εμπειρία μαζί του;». H διαφορά μοιάζει να είναι ότι στον έρωτα-αγάπη ο σύνδεσμος με τον άλλο δεν είναι η εξάρτηση, ενώ στον έρωτα-πάθος εξαρτιόμαστε από την παρουσία του άλλου για να είμαστε καλά. Στη βαθιά αγάπη επικρατεί ο σεβασμός, κατ’ αρχάς προς τον ίδιο μας τον εαυτό, την αυτοτέλεια και τις επιθυμίες του και, βέβαια, προς τον άλλον. Όταν είμαστε πολύ ερωτευμένοι, μπορεί να θεωρούμε ότι σεβασμός δεν χωράει ή ότι είναι περιττός στον ιδανικό έρωτα που ζούμε, όμως είναι αυτός που από ένα σημείο και πέρα διαφυλάττει την αγάπη και τη σχέση.

ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '80 Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ!

Ήμασταν στην τελευταία δεκαετία που προλάβαμε Κρυφτό, Κυνηγητό,Κλέφτες κι Αστυνόμους κ.α.
Οταν θέλαμε ποδόσφαιρο υπήρχε ακόμα κάποια αλάνα να μας δεχθεί
Τρώγαμε καραμελάκια ΡΕΖ, μπομπονέλα γαριδάκια Extra και Φοφίκο...
Επίσης κάναμε ακόμη παιδικά πάρτυ στα σπίτια μας τα Σάββατα
Τις πρώτες πορνό ταινίες τις βλέπαμε σαν κλέφτες στο Βίντεο του Μπαμπά όταν κάναμε κοπάνες από το σχολείοκαι μαζευόμαστε στο σπίτι όλοι μαζί
Ακούγαμε τους ερασιτέχνες στο ραδιόφωνο και τους ερωτευόμαστε από τη φωνή τους(εγώ είχα την τύχη να έχω και δικό μου)
Παίρναμε κουλούρια και λουκουμάδες με ζάχαρη από το κυλικείοκαι όχι τυποποιημένες τυρόπιτες κουρού. Τρώγαμε Κουκουρουκου και Σοκοφρέτες...Κάναμε ψεύτικα τατουάζ από τις τσίχλες... Διαβάζαμε Μπλεκ,Αγόρι
Τρώγαμε ακόμη σπιτικό φαγητό..
Βγαίναμε με τα ποδήλατα στο δρόμο & δεν κινδυνεύαμε τόσο...
Παίζαμε Μήλα - Σχοινάκι - Μακριά γαϊδούρα.
Τραγουδήσαμε 'Το νού σου κύριε οδηγέ' και χορέψαμε λαμπάντακαι Ska sou sou....
Βλέπαμε Tom & Jerry, Looney toones, Bugs Bunny και Coyteμε το Bippp Bippp...
Παίζαμε Μπουκάλα και Θάρρος ή Αλήθεια...Κάναμε απίστευτες πλάκες με τις μπουγελόφατσες
Διαβάζαμε Ποπάυ και Τιραμόλα...
Ντυνόμασταν Νιτζα, Καουμπόυ και Ρομπέν των Δασών τις Απόκριεςκαι όχι Πίκατσου και Μπομπ Σφουγγαράκης...
Συνωστιζόμασταν στα Βίντεο Κλαμπ, για να πάρουμε κασέτεςμε τον Μουστάκα και Παίρναμε το μπλοκ με τις χειροτεχνίες και με το ασημόχαρτο και το χρυσόχαρτο φτιάχναμε στολίδια τα Χριστούγεννα.
Βλέπαμε Παιχνίδια χωρίς Σύνορα...
Είδαμε Michael Jordan και μαζεύαμε κάρτες ΝΒΑ...ους νέους τότε Μιχαλόπουλο, Γαρδέλη,Ψάλτη και Στίβ Ντούζο...
Το πρώτο μας φιλί δίνονταν με ακούμπισμα των χειλιών και όχι κατευθείαν η γλώσσα στον ουρανίσκο...
Τρώγαμε παγωτά ΑΓΝΟ με την φάτσα με την τσιχλομυτούλα...
Ακούγαμε Στέφανο Κορκολή, Οmega Vibes, Αλέξια & Κωνσταντίνα...
Βλέπαμε το ΑΡΓΑ και το Μπίγκο με τον Νίκο Μαστοράκη...
Είδαμε χιλιάδες σποτάκια εναντίων των Ναρκωτικών και μαςενημέρωναν στα σχολεία για το AIDS...
Παίζαμε με νεροπίστολα...
Βλέπαμε ακόμα Λευκά Χριστούγεννα... χωρίς πολέμο,πριν οι εποχές γίνουν και αυτές ΕΜΟ ...
Βάζαμε κολόνια Μυρτώ και 4711...
Λουζόμασταν με Johnson's όχι πια δάκρυα και βάζαμετραυμαπλάστ με φιγούρες και ας μην είχαμε πληγές..
Λέγαμε ανέκδοτα με τον Τοτό και τους Πόντιους& όχι με Ξανθιές.
Προλάβαμε Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου& όχι τις τωρινές κόπιες τους,που μας βασανίζουν ανελέητα...
Παίζαμε Monopoly, τα επιτραπέζια της ΜΒ όπως ΗΟΤEL,Μάντεψε ποιος, Το στοιχειωμένο σπίτι...
Τα πανηγύρια στο χωριό που πηγαίναμε μια φορά το χρόνοκαι τρώγαμε ότι παραδοσιακό υπήρχΕ και χορεύαμε νησιώτικα με την ψυχή μας...
Τη μανία με τα ΓΙΟ-ΓΙΟ...
Τα ζελεδάκια του Λάβδαπου τα παίρναμε με τα σακουλάκιακαι τις μακρόστενες καραμέλες με τα φρούτα...
Τη πίτσα που τη τρώγαμε σπάνια και κάναμε γιορτή κάθε φορά που μαθαίναμεότι οι γονείς θα μας πάνε σε πιτσαρία...


Λουζόμασταν με Johnson's όχι πια δάκρυα και βάζαμετραυμαπλάστ με φιγούρες και ας μην είχαμε πληγές..
Λέγαμε ανέκδοτα με τον Τοτό και τους Πόντιους& όχι με Ξανθιές.
Προλάβαμε Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου& όχι τις τωρινές κόπιες τους,που μας βασανίζουν ανελέητα...
Παίζαμε Monopoly, τα επιτραπέζια της ΜΒ όπως ΗΟΤEL,Μάντεψε ποιος, Το στοιχειωμένο σπίτι...
Τα πανηγύρια στο χωριό που πηγαίναμε μια φορά το χρόνοκαι τρώγαμε ότι παραδοσιακό υπήρχε και χορεύαμε νησιώτικα με την ψυχή μας...
Τη μανία με τα ΓΙΟ-ΓΙΟ...
Τα ζελεδάκια του Λάβδαπου τα παίρναμε με τα σακουλάκιακαι τις μακρόστενες καραμέλες με τα φρούτα...
Τη πίτσα που τη τρώγαμε σπάνια και κάναμε γιορτή κάθε φορά που μαθαίναμεότι οι γονείς θα μας πάνε σε πιτσαρία...

Με λίγα λόγια για αυτούς& για ακόμα περισσότερους λόγους,
ζήσαμε ίσως την καλύτερη δεκαετία...
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ΓΟΝΕΙΣ μας
που αποφάσισαν να μας κάνουν την κατάλληλη στιγμή...
και μας επέτρεψαν να ζήσουμετόσο ανέμελα και όμορφα χρόνια...

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΨΥΧΗΣ!

Αγάπη ... Έρωτας ...
Απλά ,δυό λέξεις!
Τεράστιες, με σημασία!
Με βάθος απέραντο!
Ψυχή γεμάτη! ψυχή αδάμαστη!

Αγάπη ή έρωτας?
Έρωτας και αγάπη?
Ψυχή μου! Ελεύθερη!
Ψυχή φευγάτη!

Ένοχες σκέψεις?
Όμορφες σκέψεις!

Αγάπη! Ερωτας! Πάθος ! Λατρεία!
Λέξεις.. της ευτυχίας!

Ψυχή μου!
Ζωή μου!
Αγαπη μου!
Μπερδεύτηκαν οι σκέψεις μου.
Από το πολύ συναίσθημα?
Κυλάει το δάκρυ μου και πάλι
Νιώθω να λιώνει η ψυχη μου!
Πόσο γεμάτη νιώθω!

Το Πεπρωμένο!
Είναι άραγε γραμμένο?

Συμπτώσεις!
Υπάρχουν? Γίνονται?
Για ποιο λόγο?

Ολα στη ζωή αυτή
έχουν λογική... ή μήπως όχι?
Ολα για κάποιο λόγο γίνονται.
Ολα για κάτι.
Ή όλα για κάποιον...

Ο,τι κι αν γίνεται...
Αρκεί να γίνεται όμορφα!
Αρκεί να νιώθεις πλήρης!
Γεμάτη να’ναι η ψυχή σου!
Και να γελά η καρδιά σου!

Η ζωή μας να ναι όμορφη!
Παράξενη, μυστήρια,
να έχει άρωμα, να έχει χρώμα!
να έχει χτύπους δυνατούς...
Να έχει δύναμη,να έχει λάμψη...
Γέλια και θύελλες να έχει!!
Να ‘χει το χρώμα του ουρανού..
Να παίρνει κι από της φωτιάς το χρώμα...

Ψυχή μου! Αγάπη μου!
Ζωή ! Χαρά μου!
Λέξεις μικρές! Λέξεις απλές!
Μα είναι όλη η ζωή μας! -



Θέλω μόνο να νιώθω!
Θέλω τη ζωή την ίδια!
Να’μαι παρών εδώ!
Να οσφραίνομαι, να λαχταρώ,
Να αγγίζω, να ποθώ...

Θέλω μόνο να νιώθω...
Να γελώ να καρτερώ,
Να μπορώ, ,να κλαίω,
Να παίζω ,να κυλιέμαι,
Να’μαι παρών εδώ!

Θέλω μόνο να νιώθω!
Να γίνομαι ταξιδευτής...
Να στίβομαι,να πίνομαι,
Να γεύομαι,να ζω...
Να μαι παρών εδώ!

Θέλω μόνο να νιώθω!
Να ονειρεύομαι!
Να ερωτεύομαι!
Να καίγομαι!
Να αγαπάω!
Να μαι παρών εδώ!

Θέλω μόνο να νιώθω!
Να υπάρχω,να υπάρχεις!
Να γαληνεύω,να ομορφαίνω,
Να εισχωρώ..στον χρόνο,
τον παρελθόντα
και στον χρόνο,
τον μέλλοντα ...
και να μαι παρών εδώ!!!!!!!!!!!
Να’σαι κι εσύ!!!!!!!!!!!!!!!



Μείνε...
Μόνο για απόψε!
Αφησε πάνω μου τα χνάρια σου.
Ζύμωσε την ψυχή μου...
Μείνε...
Μόνο για απόψε!
Ζωγράφισε με χρώματα το κορμί μου...
Έργα ζωής να φτιάξεις πάνω του!
Μείνε...
Μόνο για απόψε!
Βάλε ολάκαιρη ζωή σε ένα βράδυ!
Γέλα μου! Φίλα με και αγκαλιασέ με!

Μείνε...
Μόνο για απόψε!
Μια ολόκληρη ζωή σε ένα βράδυ!

Κι όταν θα έρθει το πρωί!
Θα έχω ζήσει!!!!!!!!!
Ολόκληρη ζωή!!!!
Ζωή γεμάτη!!!!!!

15/01/08






































Ονειρο ήταν...
Ηταν λέει η αγάπη
και με επισκέφτηκε...
Ηταν όμορφη,απλά ντυμένη..
Ελα, μου είπε, ντύσου στολίσου...
και αφέσου...
Θα ταξιδέψουμε μαζί
Σε χώρες μακρινές...
Σε τόπους άγνωστους
Σε μονοπάτια ονειρικά...
Σε καλντερίμια ερημικά...
Σε θάλασσες και ωκεανούς...
Σε ποταμούς και λιμνες..

Θα παίξουμε σαν τα παιδιά
Γέλιο και κλάμα θα ‘χουμε...
Θα βάλουμε και χρώματα
Χρώματα μαγικά...
Λουλούδια θα γυρέψουμε..
Και μυρωδιές της Ανοιξης...
Τον ήλιο θα έχουμε παρέα...
Και πότε πότε συννεφιά...
Και πότε πότε καταιγίδα...

Ονειρο ήταν...
Ηταν λέει η αγάπη....
Και με επισκέφτηκε..
Ηταν όμορφη,απλά ντυμένη...
Ελα μου ειπε, ντύσου στολισου
Και αφέσου...

Κι εγώ την άκουσα!!!!!!!!!!!!

15/01/08





















Αγάπη ... Έρωτας ...
Απλά ,δυό λέξεις!
Τεράστιες, με σημασία!
Με βάθος απέραντο!
Ψυχή γεμάτη! ψυχή αδάμαστη!

Αγάπη ή έρωτας?\
Έρωτας και αγάπη?
Ψυχή μου! Ελεύθερη!
Ψυχή φευγάτη!

Ένοχες σκέψεις?
Όμορφες σκέψεις!

Αγάπη! Ερωτας! Πάθος ! Λατρεία!
Λέξεις.. της ευτυχίας!

Ψυχή μου!\
Ζωή μου!
Αγαπη μου!
Μπερδεύτηκαν οι σκέψεις μου.
Από το πολύ συναίσθημα?
Κυλάει το δάκρυ μου και πάλι
Νιώθω να λιώνει η ψυχη μου!
Πόσο γεμάτη νιώθω!

Το Πεπρωμένο!
Είναι άραγε γραμμένο?

Συμπτώσεις!
Υπάρχουν? Γίνονται?
Για ποιο λόγο?

Ολα στη ζωή αυτή
έχουν λογική... ή μήπως όχι?
Ολα για κάποιο λόγο γίνονται.
Ολα για κάτι.
Ή όλα για κάποιον...

Ο,τι κι αν γίνεται...
Αρκεί να γίνεται όμορφα!
Αρκεί να νιώθεις πλήρης!
Γεμάτη να’ναι η ψυχή σου!
Και να γελά η καρδιά σου!

Η ζωή μας να ναι όμορφη!
Παράξενη, μυστήρια,
να έχει άρωμα, να έχει χρώμα!
να έχει χτύπους δυνατούς...
Να έχει δύναμη,να έχει λάμψη...
Γέλια και θύελλες να έχει!!
Να ‘χει το χρώμα του ουρανού..
Να παίρνει κι από της φωτιάς το χρώμα...

Ψυχή μου! Αγάπη μου!
Ζωή ! Χαρά μου!
Λέξεις μικρές! Λέξεις απλές!
Μα είναι όλη η ζωή μας! -
Λια 12/01/08



Θέλω μόνο να νιώθω!
Θέλω τη ζωή την ίδια!
Να’μαι παρών εδώ!
Να οσφραίνομαι, να λαχταρώ,
Να αγγίζω, να ποθώ...

Θέλω μόνο να νιώθω...
Να γελώ να καρτερώ,
Να μπορώ, ,να κλαίω,
Να παίζω ,να κυλιέμαι,
Να’μαι παρών εδώ!

Θέλω μόνο να νιώθω!
Να γίνομαι ταξιδευτής...
Να στίβομαι,να πίνομαι,
Να γεύομαι,να ζω...
Να μαι παρών εδώ!

Θέλω μόνο να νιώθω!
Να ονειρεύομαι!
Να ερωτεύομαι!
Να καίγομαι!
Να αγαπάω!
Να μαι παρών εδώ!

Θέλω μόνο να νιώθω!
Να υπάρχω,να υπάρχεις!
Να γαληνεύω,να ομορφαίνω,
Να εισχωρώ..στον χρόνο,
τον παρελθόντα
και στον χρόνο,
τον μέλλοντα ...
και να μαι παρών εδώ!!!!!!!!!!!
Να’σαι κι εσύ!!!!!!!!!!!!!!!

ΛΙΑ 12/1/08






















Μείνε...
Μόνο για απόψε!
Αφησε πάνω μου τα χνάρια σου.
Ζύμωσε την ψυχή μου...
Μείνε...
Μόνο για απόψε!
Ζωγράφισε με χρώματα το κορμί μου...
Έργα ζωής να φτιάξεις πάνω του!
Μείνε...
Μόνο για απόψε!
Βάλε ολάκαιρη ζωή σε ένα βράδυ!
Γέλα μου! Φίλα με και αγκαλιασέ με!

Μείνε...
Μόνο για απόψε!
Μια ολόκληρη ζωή σε ένα βράδυ!

Κι όταν θα έρθει το πρωί!
Θα έχω ζήσει!!!!!!!!!
Ολόκληρη ζωή!!!!
Ζωή γεμάτη!!!!!!

15/01/08






































Ονειρο ήταν...
Ηταν λέει η αγάπη
και με επισκέφτηκε...
Ηταν όμορφη,απλά ντυμένη..
Ελα, μου είπε, ντύσου στολίσου...
και αφέσου...
Θα ταξιδέψουμε μαζί
Σε χώρες μακρινές...
Σε τόπους άγνωστους
Σε μονοπάτια ονειρικά...
Σε καλντερίμια ερημικά...
Σε θάλασσες και ωκεανούς...
Σε ποταμούς και λιμνες..

Θα παίξουμε σαν τα παιδιά
Γέλιο και κλάμα θα ‘χουμε...
Θα βάλουμε και χρώματα
Χρώματα μαγικά...
Λουλούδια θα γυρέψουμε..
Και μυρωδιές της Ανοιξης...
Τον ήλιο θα έχουμε παρέα...
Και πότε πότε συννεφιά...
Και πότε πότε καταιγίδα...

Ονειρο ήταν...
Ηταν λέει η αγάπη....
Και με επισκέφτηκε..
Ηταν όμορφη,απλά ντυμένη...
Ελα μου ειπε, ντύσου στολισου
Και αφέσου...

Κι εγώ την άκουσα!!!!!!!!!!!!

15/01/08





















Αγάπη ... Έρωτας ...
Απλά ,δυό λέξεις!
Τεράστιες, με σημασία!
Με βάθος απέραντο!
Ψυχή γεμάτη! ψυχή αδάμαστη!

Αγάπη ή έρωτας?\
Έρωτας και αγάπη?
Ψυχή μου! Ελεύθερη!
Ψυχή φευγάτη!

Ένοχες σκέψεις?
Όμορφες σκέψεις!

Αγάπη! Ερωτας! Πάθος ! Λατρεία!
Λέξεις.. της ευτυχίας!

Ψυχή μου!\
Ζωή μου!
Αγαπη μου!
Μπερδεύτηκαν οι σκέψεις μου.
Από το πολύ συναίσθημα?
Κυλάει το δάκρυ μου και πάλι
Νιώθω να λιώνει η ψυχη μου!
Πόσο γεμάτη νιώθω!

Το Πεπρωμένο!
Είναι άραγε γραμμένο?

Συμπτώσεις!
Υπάρχουν? Γίνονται?
Για ποιο λόγο?

Ολα στη ζωή αυτή
έχουν λογική... ή μήπως όχι?
Ολα για κάποιο λόγο γίνονται.
Ολα για κάτι.
Ή όλα για κάποιον...

Ο,τι κι αν γίνεται...
Αρκεί να γίνεται όμορφα!
Αρκεί να νιώθεις πλήρης!
Γεμάτη να’ναι η ψυχή σου!
Και να γελά η καρδιά σου!

Η ζωή μας να ναι όμορφη!
Παράξενη, μυστήρια,
να έχει άρωμα, να έχει χρώμα!
να έχει χτύπους δυνατούς...
Να έχει δύναμη,να έχει λάμψη...
Γέλια και θύελλες να έχει!!
Να ‘χει το χρώμα του ουρανού..
Να παίρνει κι από της φωτιάς το χρώμα...

Ψυχή μου! Αγάπη μου!
Ζωή ! Χαρά μου!
Λέξεις μικρές! Λέξεις απλές!
Μα είναι όλη η ζωή μας! -
Λια 12/01/08



Θέλω μόνο να νιώθω!
Θέλω τη ζωή την ίδια!
Να’μαι παρών εδώ!
Να οσφραίνομαι, να λαχταρώ,
Να αγγίζω, να ποθώ...

Θέλω μόνο να νιώθω...
Να γελώ να καρτερώ,
Να μπορώ, ,να κλαίω,
Να παίζω ,να κυλιέμαι,
Να’μαι παρών εδώ!

Θέλω μόνο να νιώθω!
Να γίνομαι ταξιδευτής...
Να στίβομαι,να πίνομαι,
Να γεύομαι,να ζω...
Να μαι παρών εδώ!

Θέλω μόνο να νιώθω!
Να ονειρεύομαι!
Να ερωτεύομαι!
Να καίγομαι!
Να αγαπάω!
Να μαι παρών εδώ!

Θέλω μόνο να νιώθω!
Να υπάρχω,να υπάρχεις!
Να γαληνεύω,να ομορφαίνω,
Να εισχωρώ..στον χρόνο,
τον παρελθόντα
και στον χρόνο,
τον μέλλοντα ...
και να μαι παρών εδώ!!!!!!!!!!!
Να’σαι κι εσύ!!!!!!!!!!!!!!!

ΛΙΑ 12/1/08






















Μείνε...
Μόνο για απόψε!
Αφησε πάνω μου τα χνάρια σου.
Ζύμωσε την ψυχή μου...
Μείνε...
Μόνο για απόψε!
Ζωγράφισε με χρώματα το κορμί μου...
Έργα ζωής να φτιάξεις πάνω του!
Μείνε...
Μόνο για απόψε!
Βάλε ολάκαιρη ζωή σε ένα βράδυ!
Γέλα μου! Φίλα με και αγκαλιασέ με!

Μείνε...
Μόνο για απόψε!
Μια ολόκληρη ζωή σε ένα βράδυ!

Κι όταν θα έρθει το πρωί!
Θα έχω ζήσει!!!!!!!!!
Ολόκληρη ζωή!!!!
Ζωή γεμάτη!!!!!!

15/01/08






































Ονειρο ήταν...
Ηταν λέει η αγάπη
και με επισκέφτηκε...
Ηταν όμορφη,απλά ντυμένη..
Ελα, μου είπε, ντύσου στολίσου...
και αφέσου...
Θα ταξιδέψουμε μαζί
Σε χώρες μακρινές...
Σε τόπους άγνωστους
Σε μονοπάτια ονειρικά...
Σε καλντερίμια ερημικά...
Σε θάλασσες και ωκεανούς...
Σε ποταμούς και λιμνες..

Θα παίξουμε σαν τα παιδιά
Γέλιο και κλάμα θα ‘χουμε...
Θα βάλουμε και χρώματα
Χρώματα μαγικά...
Λουλούδια θα γυρέψουμε..
Και μυρωδιές της Ανοιξης...
Τον ήλιο θα έχουμε παρέα...
Και πότε πότε συννεφιά...
Και πότε πότε καταιγίδα...

Ονειρο ήταν...
Ηταν λέει η αγάπη....
Και με επισκέφτηκε..
Ηταν όμορφη,απλά ντυμένη...
Ελα μου ειπε, ντύσου στολισου
Και αφέσου...

Κι εγώ την άκουσα!!!!!!!!!!!!

15/01/08