Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Οταν το ρολόι... χτυπήσει... για μας τις γυναίκες!

Όταν το ρολόι... χτυπήσει
Τα μωρά για να σας πω την αλήθεια δεν ήταν και το καλύτερό μου "σπορ". Ξαφνικά όμως μια μέρα χωρίς ούτε εγώ να το καταλάβω άρχισα να ενδιαφέρομαι για μωρά. Ενώ πάντα πίστευα ότι το μόνο που κάνουν είναι φασαρία, μέχρι που στη ζωή μου μπήκε η μικρή Αννούλα.Η Αννούλα λοιπόν κορίτσια ξεκίνησε σαν "χάρη" στην κολλητή μου φίλη, την οποία έστησε ένα βράδυ η baby sitter και αναγκαστικά χτύπησε την πόρτα μου. Γιατί άραγε; Προφανώς γιατί είμαι η μόνη ανύπαντρη άνω των τριάντα στην παρέα, η οποία δεν τρελαίνεται ούτε για ξέφρενο κλάμπιγκ αλλά ούτε και αλλάζει άντρες σαν τα πουκάμισα. Και είχε δίκιο... Όταν χτύπησε το τηλέφωνο ήμουν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, βλέποντας για 35η φορά το Sex and the City... the movie φυσικά, γιατί τη σειρά την έχω εξαντλήσει τόσα χρόνια.Ας γυρίσουμε όμως στη μικρή Αννούλα. Πού να το περίμενα ότι αυτό το μικρό ανθρωπάκι μπορεί να μου άλλαζε για πάντα την κοσμοθεωρία μου. Από τότε που τη γνώρισα όχι απλά ξετρελάθηκα αλλά λατρεύω ό,τι αφορά στα παιδιά.Πλέον, δεν χάνω ευκαιρία να πηγαίνω σπίτι τους τα βράδια, τα Σαββατοκύριακα, ακόμα και στις διακοπές...Μ' αρέσει να βλέπουμε μαζί Μπομπ Σφουγγαράκι, να τραγουδάμε μαζί τα Ζουζούνια και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, που, αν μου τα έλεγε κάποιος πριν, το λιγότερο που θα έκανα θα ήταν να γελάω με τις ώρες.Βλέπετε όμως, ποτέ μη λες ποτέ. Τα πάντα μπορούν να ανατραπούν από μια στιγμή και από ένα τόσο δα ανθρωπάκι.Δεν έχω ιδέα αν μια γυναίκα ολοκληρώνεται μόνο όταν δημιουργήσει ζωή - νομίζω και ελπίζω όχι. Και δεν ξέρω αν είναι το μητρικό ένστικτο που μου χτύπησε την πόρτα μαζί με την άφιξη του μικρού αυτού παιδιού. Θα μάθουμε... Ξαφνικά έχεις ευθύνη όχι μόνο για την επιβίωσή του, αλλά και για το τι άνθρωπος θα γίνει. Ανεξάρτητα από το αν έχει βγει από μέσα σου, το έχεις υιοθετήσει ή οτιδήποτε άλλο, αυτό το μικρό μπροστά σου είναι έτοιμο να γίνει τόσο έντιμο, τόσο δυνατό και τόσο γενναιόδωρο όσο θα του διδάξεις εσύ - και όσο του επιτρέπουν τα γονίδιά του. Εκεί που όλα μέχρι τώρα μου φαίνονταν τουλάχιστον πολύπλοκα, ξαφνικά το τοπίο ξεκαθάρισε. Αυτό το πλάσμα θα το αγαπάς όσο ζεις για έναν απλό λόγο: Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Κι αυτό είναι τόσο ωραίο.Πλέον αρχίζω κι εγώ να ονειρεύομαι το δικό μου μωρό και αν έχω ξετρελαθεί τόσο με το μωρό της φίλης μου, φαντάσου τι θα κάνω όταν αποκτήσω το δικό μου...

1 σχόλιο:

Matriga είπε...

Εμένα μου έχει χτυπήσει αυτό το ρολόι, εδώ και πολύ καιρό...
Άσε που και σήμερα το πρωϊ χτύπησε και το ξυπνητήρι, αλλά το πάτησα και ξανακοιμήθηκα γιατί είχα δίπλα μου μια ζεστή αγκαλιά ;-)
Το ανδρικό ρολόι όμως, πως άραγε χτυπάει;;; Ωχου τώρα. Τι το ήθελες αυτό το θέμα. Πονάει...