λίγο μελέτη!

Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε μια γυναίκα που δεν μπορούσε να ελέγξει τα συναισθήματά της. Έχωνε τη μύτη της παντού, ζήλευε τους άλλους κι είχε συχνές εκρήξεις θυμού. Νόμιζε πως οι άλλοι «θα της την φέρουν», έβλεπε παντού εχθρούς κι ήταν καχύποπτη κι ανταγωνιστική. Συγχρόνως καταπίεζε κι έλεγχε τους άλλους κι έκανε συχνά «σκηνές» στον άντρα της.
Κάποτε απέκτησε ένα κοριτσάκι. Το κοριτσάκι αυτό έγινε μια γυναίκα απόμακρη, αποστασιοποιημένη, απέφευγε τις στενές συναισθηματικές σχέσεις, απέφευγε να εκδηλώνει τα συναισθήματά της και προτιμούσε να λύνει τις διαφορές της με τους άλλους με τη λογική. Έγινε εργασιομανής, ασχολήθηκε πολύ με την καριέρα της και γενικά απέφευγε οτιδήποτε είχε να κάνει με τον χαρακτήρα της μάνας της.
Κάποτε έκανε κι εκείνη ένα κοριτσάκι. Προσπάθησε να του χαρίσει όλα αυτά που στερήθηκε εκείνη στην παιδική της ηλικία. Να του δώσει πολλές ελευθερίες, να μην είναι από πάνω του διαρκώς, να είναι λογική και φιλική. Έλα όμως που το κοριτσάκι ήταν πολύ συναισθηματικό κι εξαρτημένο κι ήθελε διαρκώς την προσοχή των άλλων! Έμοιαζε πολύ με την γιαγιά της. Έκλαιγε και φώναζε και δεν καταλάβαινε γιατί η μαμά της ήταν τόσο απόμακρη και ασχολιόταν συνεχώς με την δουλειά της. Το κοριτσάκι μεγαλώνοντας έγινε μια γυναίκα καταπιεστική κι ανταγωνιστική και τέλος πάντων έτοιμη να καταπιέσει και να ελέγξει κι εκείνη τα παιδιά της, όπως ακριβώς έκανε κι η γιαγιά της.
Κι έτσι, δεν ζήσανε αυτοί καλά, αλλά – όπως θα δούμε – ούτε κι εμείς καλύτερα…

Φαίνεται πως κάθε οικογένεια, κρύβει τελικά τη μικρή της πονεμένη ιστορία. Ένα σενάριο που παίζεται ερήμην μας, με ρόλους καλά μοιρασμένους και επαναλαμβανόμενους. Είμαστε όλοι μας ηθοποιοί, σε μια ταινία δίχως τέλος. Και πολύ συχνά νοιώθουμε ότι δεν έχουμε διαλέξει καν εμείς τον ρόλο μας. Η ότι ο σκηνοθέτης έχει φύγει διακοπές!
Κάθε οικογένεια έχει διαφορετικό σενάριο. Στην μία, κάποιοι είναι πολύ συναισθηματικοί και εξαρτημένοι και κάποιοι άλλοι ψυχροί, μοναχικοί κι απόμακροι. Στην άλλη, κάποιοι είναι ανεύθυνοι και κάποιοι άλλοι υπέρ – υπεύθυνοι. ΄Η άλλοι είναι επιτυχημένοι και πλούσιοι και άλλοι αποτυχημένοι χωρίς να μπορούν να συντηρήσουν τον εαυτό τους.
Και οι μεν αντιδρούν στους δε και προσπαθούν να τους πείσουν πως αυτοί έχουν δίκιο, αυτοί ξέρουν, «όταν θα μεγαλώσεις θα με καταλάβεις», «όταν θα μεγαλώσω δεν θα γίνω σαν και σένα», «οι γονείς μου φταίνε για όλα»…
Μερικές φορές οι αντιδράσεις είναι ακραίες, οι τσακωμοί καθημερινό φαινόμενο και όχι μόνο όταν τα παιδιά είναι μικρά ή έφηβοι, αλλά πολλές φορές ο έλεγχος, οι φωνές και οι καυγάδες συνεχίζονται με αμείωτη ένταση, ακόμη κι όταν τα παιδιά έχουν φύγει πολλά χρόνια από το σπίτι κι έχουν δημιουργήσει δικιά τους οικογένεια.
Είμαστε όμως, άραγε, τόσο αντίθετοι από τους γονείς μας; Γιατί τα παιδιά μας δεν εκπληρώνουν τις επιθυμίες μας; Γιατί δεν μας ακούν και δεν ασπάζονται τις ιδέες μας; Γιατί αντιδρούμε , όπως κι αυτά πολλές φορές ακραία και γινόμαστε έξαλλοι; Κι ακόμα πως εξηγείται ότι επαναλαμβάνονται, με μαθηματική ακρίβεια κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, από γενιά σε γενιά; Τι σχέση μπορεί να έχει ο υπεύθυνος με τον ανεύθυνο; Ο συναισθηματικός με τον ψυχρό και τον απόμακρο;
Ο οξύθυμος και ο βίαιος με το καλό παιδί και τον ήρεμο, αυτόν που αποφεύγει πάντα τους καβγάδες;
Η Σκιά σας και πώς να την αποφύγετε…
Την απάντηση μας τη δίνει η Ψυχολογία.
Κάθε άνθρωπος έχει κάποια χαρακτηριστικά, τα οποία εξωτερικεύει και τα οποία γνωρίζει και τα αποδέχεται. Είναι η φανερή προσωπικότητά του, το συνειδητό του, το Εγώ του. Το Εγώ πιστεύει πως υπάρχει μόνο αυτό, ότι αυτό είναι τα πάντα μέσα μας κι ότι δεν αποτελούμαστε από τίποτε άλλο. Αυτή είναι η δουλειά του! Αλλά αυτή είναι μόνο η μισή αλήθεια.
Στην πραγματικότητα και χωρίς το Εγώ να γνωρίζει απολύτως τίποτα, περιέχουμε συγχρόνως και κάποια άλλα χαρακτηριστικά τα οποία είναι καλά κρυμμένα , μας τρομάζουν και δεν θέλουμε να τ’ αναγνωρίσουμε στους εαυτούς μας. Είναι η Αχίλλειος πτέρνα μας. Είναι η λεγόμενη, Σκιά μας! Η Σκιά, είναι ένας ψυχολογικός όρος που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Ελβετό ψυχίατρο Κάρλ Γιούνγκ. Είναι κάθε τι μέσα μας που παραμένει στο υποσυνείδητο, που το έχουμε καταπιέσει, δεν το έχουμε ακόμα αναπτύξει και αρνιόμαστε ότι το έχουμε. Ο Γιούνγκ πίστευε ακόμα πως οτιδήποτε χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς μας με το οποίο ταυτιζόμαστε έντονα, θα εμφανίζεται με την ακραία αντίθετη μορφή του στο ασυνείδητο μας. Μόνο πως το έχουμε απωθήσει και αποτελεί μέρος της Σκιάς μας. Το ονόμασε αυτό Νόμο των αντιθέτων.
Βέβαια, το ότι το έχουμε απωθήσει, δεν σημαίνει ότι δεν το έχουμε και ότι δεν αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας. Απλά, δεν το γνωρίζουμε, ούτε θα θέλαμε να μάθουμε κάτι γι αυτό.
Έτσι, για παράδειγμα μπορεί να είστε ψυχροί και απόμακροι, επειδή ακριβώς κρύβετε μέσα σας ένα μικρό φοβισμένο και συναισθηματικό παιδί και φοβάστε ότι θα πληγωθείτε. Η, αν αυτό σας έρχεται αρκετά βαρύ, ίσως απλά να πρέπει να μάθετε να εκφράζεστε πιο συναισθηματικά.
Το παιχνίδι με τους καθρέφτες
Επειδή ακριβώς αποφεύγουμε τα χαρακτηριστικά της Σκιάς μας , συνήθως τα προβάλλουμε στους άλλους. Η προβολή είναι ένας ψυχολογικός μηχανισμός που γίνεται ασυνείδητα, χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Όλοι μας προβάλουμε στους άλλους τα κομμάτια εκείνα του εαυτού μας που δεν κατέχουμε, που τα αποφεύγουμε και που αρνιόμαστε ότι τα έχουμε. Γνωρίζουμε και σχετιζόμαστε με ανθρώπους, οι οποίοι εκφράζουν τα χαρακτηριστικά αυτά. Οι άλλοι λειτουργούν σαν καθρέφτες (όπως κι εμείς γι αυτούς), για να μας δείξουν τα κομμάτια εκείνα του εαυτού μας που έχουμε αποφύγει, όλα όσα θα έπρεπε να εκφράσουμε και ν’ αναπτύξουμε.
Όταν κάποιος ή κάτι σας εκνευρίζει και σας κάνει να θυμώνετε, όταν κάποιος σας πατάει τα κουμπιά και σας κάνει να βγείτε εκτός εαυτού, στην πραγματικότητα σας δείχνει κάποιο κρυμμένο κομμάτι του εαυτού σας , που επιμελώς έχετε αποφύγει να δείτε, ή απλά ένα κομμάτι του εαυτού σας που έχετε παραμελήσει και θα πρέπει να αναπτύξετε. Φανταστείτε λοιπόν, αν αυτός ο κάποιος είναι το ίδιο σας το παιδί!

«Ο ανεξάρτητος και ο εξαρτημένος, ο ανεύθυνος και ο υπεύθυνος, ο βίαιος και ο φιλήσυχος , φαίνεται τελικά πως είναι απλά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο ένας περιέχει τον άλλο, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του άλλου. Ίσως και να μην υπήρχε, αν δεν υπήρχε ο άλλος! Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, που κάθε οικογένεια έχει όλους αυτούς τους αντίθετους –εκ πρώτης όψεως- χαρακτήρες. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα κοινό ζήτημα, που στοιχειώνει την οικογένεια, που αφορά όλα τα μέλη της και το οποίο εκφράζεται συχνά με ακραίους τρόπους. Κάποια μέλη της οικογένειας εκφράζουν τον ένα πόλο και κάποια άλλα τον αντίθετο. Το ζήτημα αυτό , μας φέρνει αντιμέτωπους με τα παιδιά μας, μας κάνει να κατηγορούμε τους γονείς μας και πολλές φορές έχει σαν αποτέλεσμα, να μην μπορούμε καν να ζήσουμε μια ολοκληρωμένη κι ευτυχισμένη ζωή. Είναι το λεγόμενο Κάρμα της οικογένειας, που επαναλαμβάνεται και μεταβιβάζεται άθελά μας, από γενιά σε γενιά.