Αγαπητοί μου όλοι,
παρακάτω θα διαβάσετε ένα πολυ όμορφο και τρυφερό παραμύθι από μια παλια φίλη και συνάδελφο την Ελπίδα Μιναδάκη.
Σε λίγο καιρό θα μπορεί να γίνει μια φτασμένη συγγραφεύς.
Θαυμάστε το νέο της παραμύθι.
Αλήθεια είναι πολυ όμορφο!!!!!!!!!!!!!!

Λίτσα, η φιλόδοξη Σακουλίτσα

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η λίτσα. Το όνομά της βγαίνει από το... Σακουλίτσα.
Η Σακουλίτσα ήταν μια σακούλα σούπερ μάρκετ. Γεννήθηκε σε ένα εργοστάσιο μαζί με πολλές-πολλές άλλες. Όμως ένιωθε διαφορετική. Πίστευε ότι άξιζε πολύ περισσότερο από το να προορίζεται για ένα σούπερ μάρκετ. Από την άλλη βέβαια, ήταν υπερήφανη που διευκόλυνε τους ανθρώπους κι εκείνοι της εμπιστεύονταν όλα τα καλά, όπως φρούτα και λαχανικά και μετά την έπαιρναν μαζί τους σε ένα ζεστό σπιτικό. Ύστερα την έβαζαν με τάξη σε ένα ντουλάπι μαζί με πολλές άλλες πολύχρωμες σακούλες. Τί όμορφα που ήταν! Ζήλευε πολύ τις άλλες σακούλες όμως που ήταν χάρτινες ή υφασμάτινες με όμορφα χρώματα και σχέδια ενώ εκείνη ήταν απλά μια σακούλα σούπερ μάρκετ.
Ποιος θα της έδινε σημασία! Πόσο θα ήθελε να ήταν σακούλα για γυναικεία ρούχα ή σακούλα για καλλυντικά, ένα ακριβό άρωμα ή
ένα μεταξωτό κασκόλ κάποιας πλούσια κυρίας, κάτι τελοσπάντων πιο αριστοκρατικό. Να έμπαινε και στα καλά τα σαλόνια! Αλλά, η τύχη της ήταν προκαθορισμένη. Πολύ σύντομα, θα γινόταν μια σακούλα σκουπιδιών ή το πολύ-πολύ μια σακούλα που θα περιείχε το φαγητό για τα παιδιά που θα το έπαιρναν μαζί τους σχολείο. Θα γέμιζε λάδια και μυρωδιές που καμιά σχέση δεν θα είχαν με μία σακούλα ενός ακριβού αρώματος και σύντομα θα πήγαινε για πέταμα!
Πόσο θα ήθελε να την θαύμαζαν όλοι! Να την κρατούσαν σε μια ντουλάπα μαζί με άλλα όμορφα πράγματα και να τη φύλαγαν εκεί. Θα προτιμούσε ακόμα καλύτερα να ήταν μια γυναικεία τσάντα και να κυκλοφορεί παντού. Θα προτιμούσε ακόμα περισσότερο να ήταν μία βαλίτσα και να πήγαινε ταξίδια σε όλο τον κόσμο! Αλλά όχι. Ήταν μόνο μια σακούλα σούπερ μάρκετ. Αυτό ήταν όλο! Και τίποτα στον κόσμο δεν μπορούσε να το αλλάξει αυτό.
Και όντως έτσι έγινε. Μια μέρα η μαμά έδωσε φαγητό στα παιδιά για το σχολείο και τα έβαλε μέσα στη Σακουλίτσα. Τα φίλησε και φύγανε για το σχολείο. Στο δρόμο έκανε πολύ κρύο και η Σακουλίτσα άρχισε να πηγαινοέρχεται από τον Κυρ Άνεμο που είχε όρεξη για παιχνίδια. Η Σακουλίτσα όμως δεν είχε διάθεση. Ήθελε απλά να τελειώνει με αυτό και να μπει κάπου ζεστά. Δεν φτάνει που δεν είχε κάνει κάτι πραγματικά αξιοθαύμαστο μέχρι τώρα στη ζωή της, είχε και τον Κυρ Άνεμο να παίζει μαζί της. Μαζί με τον Κυρ Άνεμο ξεσηκώθηκε και η Κυρά Βροχή. Τότε το κοριτσάκι τυλίχτηκε με το παλτό της και άρχισε να τρέχει. Δεν είχε πάρει μαζί της ομπρέλα και δεν ήξερε τί να κάνει. Τότε σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει τη Σακουλίτσα σαν ομπρέλα για να την προστατεύσει από τη βροχή. «Ευτυχώς που δεν μου έβαλε η μαμά το φαγητό σε καμιά χάρτινη σακούλα. Θα είχε καταστραφεί τώρα. Αυτή κάπως θα με προστατεύσει μέχρι να φτάσω στο σχολείο», σκέφτηκε το κοριτσάκι και την έβαλε στο κεφάλι της.
Για πρώτη φορά η Σακουλίτσα ένιωσε ότι έκανε κάτι πραγματικά μοναδικό! Κάτι μεγάλο για εκείνη! Κατάφερε να προσφέρει έστω και μικρή προστασία στο κοριτσάκι κι αυτό την γέμισε απίστευτη ικανοποίηση. Τελικά, είχε κάποια αξία κι αυτή. Βοήθησε ένα κοριτσάκι από τη βροχή. Η μικρή μόλις έφτασε στο σχολείο άρχισε να λέει στους συμμαθητές της πόσο τυχερή ήταν που τουλάχιστον σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει τη Σακουλίτσα γιατί λίγο ακόμα και θα την άρπαζε. Η Σακουλίτσα αν και βρεγμένη και ταλαιπωρημένη, ένιωθε πολύ υπερήφανη. «Τελικά, όλοι έχουν ένα προορισμό στη ζωή. Τώρα, κατάλαβα την αξία μου», μονολόγησε η Σακουλίτσα. Το κοριτσάκι σκέφτηκε να την πάει μέχρι τον κάδο ανακύκλωσης και της είπε: «Μην ανησυχείς. Δεν θα πάθεις τίποτα. Θα σε πάρουν και θα σε ξαναφτιάξουν από την αρχή. Είσαι η πιο χρήσιμη σακούλα του κόσμου. Θα τα ξαναπούμε σύντομα».

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα.

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση, οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει.

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ, η νύχτα εσύ, το όνειρο της μέρας, μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή, η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας.

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει, σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά, το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει.

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ, η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας, μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή , η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας....

___________________________

Το καλοκαίρι

Στίχοι: Γιώργος Μουκίδης

Το τελευταίο δειλινό, το τελευταίο μου απόγευμα με σένα είναι παράξενο, θολό, είναι σαν ψέμα..

Tι να μου κάνει ο,τι κι αν πιώ, τι να μου κάνει ένα φιλί κι ένα τσιγάρο, εγώ εσένα αγκαλιά θέλω να πάρω..

Αυτό το καλοκαίρι θα χαθεί, μες τη βροχή και τ' όνειρο που είδες δε θα βγεί: εμείς μαζί.

Το τελευταίο δειλινό, το τελευταίο μου απόγευμα μαζί σου, θέλω η θάλασσα να πάρει τη μορφή σου..

Έφυγες τόσο ξαφνικά κι εγώ θυμήθηκα το πρώτο μας το βράδυ κι ήρθανε δάκρυα ξανά, μες το σκοτάδι.

Αυτό το καλοκαίρι θα χαθεί, μες τη βροχή και τ' όνειρο που είδες δε θα βγεί: εμείς μαζί.....

__________________________

Το σχολείο της χαμένης νιότης...Kαλημέρα Σχολείο - Καλημέρα Θλίψη Γράφει ο Αλέξανδρος ΠιστοφίδηςΆνοιξαν τα σχολεία. Για κάποιους ένα ευχάριστο και μοναδικό γεγονός, για τους περισσότερους θλιβερό. Σε μια μακρινή χώρα, στη Φινλανδία, που εδώ και μια δεκαετία οι μαθητές της βγαίνουν πρώτοι σε όλες τις διεθνείς αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ(οι δικοί μας τελευταίοι), γιορτάζουν τις μέρες αυτές. Γιορτάζουν, γιατί μετά από δύο μήνες διακοπών βρέθηκαν ξανά με τους συμμαθητές και δασκάλους φίλους τους, στη μικρή κοινότητα του σχολείου τους. Στη Φινλανδία, στα πολυθέσια και ολοήμερα σχολεία θα βρεις παιδιά από 8 μηνών μέχρι 16 ετών. Όταν εργάζονται και οι δύο γονείς μπορούν να αφήσουν το 8 μηνών και άνω παιδί τους στο σχολείο μαζί με τα μεγαλύτερα αδερφάκια του. Στη μικρή κοινότητα του σχολείου θα βρεις παιδιά με ειδικές ανάγκες, αφού, σκοπίμως, δεν υπάρχουν ειδικά ιδρυματικά-σχολεία. Θα βρεις βρέφη, να μαθαίνουν από μικρά να συνυπάρχουν με μεγάλους και αναπήρους, όπως στην κοινωνία των μεγάλων, καλλιεργώντας το αίσθημα της ευθύνης και της αλληλεγγύης των μεγάλων παιδιών προς τα μικρότερα και προς τα διαφορετικά.Στη Φινλανδία γιορτάζουν, γιατί θα βρεθούν πάλι σε σχολεία με σύγχρονα εργαστήρια και αμφιθέατρα, με κλειστά γυμναστήρια και πισίνες, με ειδικές αίθουσες χαλάρωσης και σάουνας, με εστιατόρια με το δωρεάν φαγητό και το σημαντικότερο, γιατί θα μάθουν και θα δημιουργήσουν γνώση με τους δασκάλους φίλους τους, παίζοντας, συζητώντας και μελετώντας διάφορα βιβλία και όχι ένα υποχρεωτικό σε κάθε μάθημα, όπως στην Ελλάδα. (Οι δάσκαλοί μας, ακόμη και να θέλουν να πάρουν πρωτοβουλίες δημιουργικής μάθησης δεν μπορούν. Είναι υποχρεωμένοι να δουλέψουν με συγκεκριμένα βιβλία με έναν στόχο: «να βγει όπως-όπως η ύλη», αποστηθισμένη βεβαίως).Τα παιδιά στη Φινλανδία, στις πρώτες έξι τάξεις, κάνουν συχνά τεστ, όχι όμως για να βαθμολογηθούν (να τιμωρηθούν όπως τα ελληνόπουλα)αλλά για να διαπιστωθούν οι αδυναμίες τους ώστε να τους παρασχεθεί εξατομικευμένη ενισχυτική διδασκαλία. Η φιλοσοφία τους είναι, «η βαθμολογία αποθαρρύνει και ωθεί ακόμη περισσότερο στην άρνηση μάθησης τον κακό μαθητή, ενώ επιβραβεύει τον καλό μαθητή, που έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται την επιβράβευση». Τα παιδιά στη Φινλανδία μπορούν ήδη από τις πρώτες τάξεις, να επιλέξουν ακόμη και το ημερήσιο πρόγραμμά τους. Ένα παιδί της δευτέρας δημοτικού, μπορεί μια ημέρα να επισκεφτεί κάποιο μάθημα της τρίτης ή ακόμη και της πρώτης, αν νομίζει πως αυτό χρειάζεται περισσότερο. Τα παιδιά στη Φινλανδία αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, που το εκπαιδευτικό τους σύστημα είναι ανάμεσα σε εκείνο των πρώτων πέντε στον κόσμο, όπως στην Ιαπωνία, Κορέα και Καναδά, όταν έχουν τεστ στα μαθηματικά, φυσική, χημεία, ακόμη και στη γλώσσα τους, επιτρέπεται να έχουν μαζί τους βοήθημα (βιβλίο με τους μαθηματικούς, φυσικούς, χημικούς τύπους και λεξικό γλώσσας). Οι παιδαγωγοί τους δεν έχουν κανένα λόγο να απαιτήσουν από τα παιδιά να μάθουν απ έξω πράγματα, που μετά από μερικές εβδομάδες δε θα θυμούνται. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μάθουν τα παιδιά τους να σκέπτονται λογικά, με κριτική αναλυτική σκέψη, κατανοώντας περίπλοκα νοήματα και αλληλοσυσχετισμούς. Με λίγα λόγια, τους ενδιαφέρει να αγαπήσουν τα παιδιά τη μάθηση και το βιβλίο για να συνεχίσουν να μαθαίνουν μόνα τους. Με το ζόρι δε μαθαίνει κανείς. Με το ζόρι μπορείς μόνο να αποστηθίσεις ξένη γνώση, για λίγο καιρό. Όταν το απόγευμα, μετά την ενισχυτική διδασκαλία, οι Φιλανδοί μαθητές πάνε στο σπίτι, αφήνουν τη σάκα με τα βιβλία στο σχολείο. Όλη η υπόλοιπη ημέρα τους ανήκει. Χαίρονται την παιδικότητά τους. Τεστ για το σπίτι απαγορεύονται. Η λέξη φροντιστήριο δεν υπάρχει ούτε στο λεξικό τους. Είναι πρώτα στην Ευρώπη στην ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων και τελευταία σε τηλεθέαση. Τα ελληνόπουλα τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο σαν κουρδιστά πορτοκάλια. Το μόνο που τους μένει μετά, είναι να καθίσουν εξαντλημένα μπροστά στην τηλεόραση μέχρι να τους πάρει ο ύπνος. Σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου δε βλέπεις παιδιά με τσάντες να κυκλοφορούν μέχρι τα μεσάνυχτα τρέχοντας σαν τον Βέγγο να προλάβουν το επόμενο μάθημα αποστήθισης, προς μεγάλη ικανοποίηση των φροντιστηρίων. Είναι δυνατόν αυτά τα τραύματα της χαμένης παιδικότητας να μην έχουν βαθιές και μακροχρόνιες ψυχικές συνέπειες; Τα περισσότερα ελληνόπουλα πάνε άκεφα σε άθλια δημόσια σχολεία, που μοιάζουν σαν γκαράζ αυτοκινήτων. Θα συναντήσουν δασκάλους, στην πλειονότητά τους σκυθρωπούς και δίχως όρεξη, που από τότε που τελείωσαν τις σπουδές τους δεν έχουν ανοίξει βιβλίο. Θα συναντήσουν δασκάλους, για τους οποίους η λέξη εξατομικευμένη προσέγγιση μαθητή με ιδιαίτερα προβλήματα, υπάρχει μόνο στα λεξικά. Θα πρέπει να αποστηθίσουν κακογραμμένα βιβλία πάνω στα οποία θα εξεταστούν. Όποιος έχει την καλύτερη μνήμη ή τις καλύτερες τεχνικές αποστήθισης, όχι απαραίτητα και το καλύτερο μυαλό, θα επιβραβευθεί. Οι κακοί μαθητές θα τιμωρηθούν και θα σπρωχθούν στη μαθησιακή άρνηση. Η μαθητική διαρροή στη χώρα μας, σε κάποιες περιοχές ξεπερνά το 30% , ενώ στη Φινλανδία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η απάντηση της υπουργού παιδείας τους είναι: «είμαστε μια μικρή χώρα και δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε ούτε έναν μαθητή». Γιατί αλήθεια συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά, στο σημαντικότερο τομέα μιας χώρας όπως είναι η παιδεία, από την οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα; Γιατί βασανίζουμε δίχως λόγο ότι πολυτιμότερο έχουμε, τα παιδιά μας; Γιατί, ενώ πληρώνουμε τα περισσότερα λεφτά στον κόσμο για την παιδεία (στην παραπαιδεία των φροντιστηρίων), έχουμε μια τόσο άθλια δημόσια παιδεία; Την απάντηση μας την έδωσε πριν λίγες ημέρες ο κος Βουλγαράκης: «υπάρχουν βουλευτές που τα δίδακτρα που πληρώνουν για τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία είναι περισσότερα από τα εισοδήματα που δηλώνουν στο πόθεν έσχες»!!! Κυβερνώντες και εξουσιάζοντες, που στέλνουν τα παιδιά τους σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία, δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά στη δημόσια παιδεία, όπως δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά για τη δημόσια υγεία αφού αν χρειαστεί, οι ίδιοι και τα παιδιά τους θα πάνε στο Memorial. Αυτή είναι η μοναδική εξήγηση και καμία άλλη για τα άθλια δημόσια σχολεία μας. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες προς βλάκες! Στη Φινλανδία, ο γιος του πρωθυπουργού, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του θυρωρού της πολυκατοικίας και του χασάπη της γειτονιάς πάνε στο ίδιο δημόσιο σχολείο. Γι αυτό και έχουν κάθε λόγο να δίνουν τα διπλάσια ακριβώς λεφτά από εμάς, γύρω στο 7% του ΑΕΠ, για την παιδεία τους. «Βάση της εκπαίδευσής μας είναι η ισότητα όλων στο σχολείο», λέει η υπουργός τους. Οι Φιλανδοί αγαπούν την πατρίδα τους, όχι ακροδεξιά και θεωρητικά σαν μια αφηρημένη ιδέα, αλλά σαν ζωντανό οργανισμό. Γι αυτούς πατρίδα είναι πάνω απ' όλα ο λαός τους, οι άνθρωποί τους, τα παιδιά τους.

παιχνίδι είναι η ζωή μας. Μας βοηθά να εκτονωνόμαστε, να ξεφεύγουμε από το άγχος, να είμαστε και να νιώθουμε παιδιά. Άλλωστε, ό,τι γίνεται σαν παιχνίδι έχει νόημα και μας αρέσει. Ακόμα και οι φιλίες έχουν το στοιχείο του παιχνιδιού. Αλλά και το διάβασμα, όταν είναι ευχάριστο και αποτελεί μέρος ενός παιχνιδιού που λέγεται "Πανεπιστήμιο", κουράζει λιγότερο. Ο αθλητισμός μας βοηθά να δενόμαστε, να γινόμαστε ομάδα, να μοιραζόμαστε την επιτυχία και την αποτυχία. Υπάρχει όμως και μια άλλη κατηγορία παιχνιδιών, αυτή που δεν απαιτεί παρέα. Φορτωμένα games στην οθόνη του υπολογιστή ή play station 1 και 2 στις τηλεοράσεις μας ή τα ηλεκτρονικά στην Ιάσονος υποκαθιστούν την διάθεσή μας για κοινωνικότητα, μας ευχαριστούν γιατί είναι εύκολο να παίξουμε κάθε στιγμή, αλλά και ταυτόχρονα μας βοηθούν να ξεχάσουμε το βάσανο της εφευρετικότητας και της στρατηγικής. Σίγουρα δεν είναι ό,τι χειρότερο κάνουμε στη ζωή μας τα ηλεκτρονικά. Μολονότι τα πιο εξελιγμένα περιλαμβάνουν άφθονη βία, φτηνό ερωτισμό ή και χυδαιότητα, μονότονους αγώνες, στηριγμένους στους ήχους και τα χρώματα, όπως είναι τα παιχνίδια με τη Φόρμουλα 1, και μια διαρκή επανάληψη ίδιων κινήσεων με σκοπό το υψηλό σκορ, δεν είναι "Αδύναμοι κρίκοι". Το ό,τι χάνεις δεν το ξέρει κανένας ούτε πρόκειται κάποιος να σε πειράξει επειδή δεν κέρδισες στο FIFA Soccer.Το πρόβλημα είναι ότι όλη αυτή η ηλεκτρονική μαγεία σε κάνει να ξεχνάς πόσο σπουδαίο είναι να χρησιμοποιείς το μυαλό σου δημιουργικά. Βέβαια, παίζουμε τέτοια παιχνίδια γιατί έχουμε κουράσει το μυαλό μας και θέλουμε να ξεφύγουμε από τις απαιτήσεις της ζωής. Ωστόσο, δεν παύουν οι ρυθμοί της εποχής να μας κυβερνούν κι εδώ. Οι μεγάλοι έπαιζαν επιτραπέζια παιχνίδια, έβαζαν το μυαλό τους να δουλεύει, δημιουργούσαν στρατηγικές και κάθε παιχνίδι ήταν μοναδικό κι ανεπανάληπτο. Σήμερα τραπέζι δεν υπάρχει, μόνο γραφείο με οθόνη. Σήμερα, δεν είναι εύκολο να βγει κανείς στη γειτονιά και να παίξει μπάλα, γιατί το πρόγραμμα τις καθημερινές περιλαμβάνει σχολείο- φροντιστήριο- φαγητό- διάβασμα και ύπνο. Άρα, το να πυροβολείς ασταμάτητα στην οθόνη, να καταπίνεις νομίσματα ή τελίτσες, να ανεβαίνεις τα πατώματα ενός τάφου ή μιας φυλακής, να τρέχεις με τη δική σου Φεράρι αποτελεί μια κάποια λύση.Ίσως θα ήταν καλύτερο να κλείναμε την οθόνη ή να βγαίναμε από το μαγαζί με τα ηλεκτρονικά ή να πατήσουμε το stop στο play station και να παίρναμε κάποιο τηλέφωνο τα πρόσωπα που νοιαζόμαστε. Μια κουβέντα με τους γονείς μας, το φυλλομέτρημα ενός βιβλίου, ένα βήμα έξω στη γειτονιά, ένας αγώνας που μπορεί να κανονιστεί στα γρήγορα, ένα επιτραπέζιο που καλούμε τους φίλους μας να αγωνιστούν μαζί μας, για να μετρήσουμε τις δυνατότητες του μυαλού μας να δημιουργήσει, αποτελούν παιχνίδια που μας βγάζουν από την μοναξιά μας και το "σκότωμα της ώρας".Και βέβαια, η πλήρης άρνηση του τζόγου, ο οποίος είναι το σήμα κατατεθέν της εποχής μας και περνά κυρίως μέσα από την εξοικείωσή μας με τον ηλεκτρονικό κόσμο, αποτελεί νεανική επιλογή. Τα μεγάλα σκορ τα οποία πετυχαίνουμε στα δικά μας παιχνίδια, μεταμορφώνονται σε κέρδος για τους μεγάλους σε αντίστοιχα δικά τους. Κι εκεί λείπει η κουβέντα, η ανθρωπιά, η παρέα. Κι εκεί σκοτώνεται ο νους και η δημιουργικότητά του στο όραμα της τύχης. Κι εκεί λείπει το κατεξοχήν στοιχείο του παιχνιδιού, η απόλαυση του πνεύματος.Χρειαζόμαστε το παιχνίδι σήμερα. Αυτό που αρνείται την μοναξιά και την ευκολία. Αυτό που είναι απλό και δημιουργικό. Αυτό που μας φέρνει κοντά στους άλλους. Αυτό που δεν τυποποιεί το μυαλό μας, αλλά ξεκουράζει πραγματικά τη ζωή μας. Αν κλείσουμε την οθόνη για κάποια στιγμή και νιώσουμε την αξία της παρέας, θα παραμείνουμε παιδιά. Κι αυτό το χρειαζόμαστε κι εμείς και ο κόσμος μας.
Η Ευτυχία βρίσκεται σε πράγματα μικρά
Πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά... "Τουλάχιστον έζησαν", λένε κάποιοι. Ζήσανε όμως πραγματικά; Ή μετέτρεψαν τη ζωή τους σ΄ έναν αγώνα για να βρουν την απομίμηση της ευτυχίας όπως κι εμείς; Τι είναι ευτυχία για σένα; Αχ όχι! Μη μου πει πάλι το club και η καφετέρια! Δε ρώτησα που νομίζεις ότι περνάς καλά, ρώτησα πότε νιώθεις αυτό που λέγεται Ευτυχία. Δε θυμάσαι ε; Έχεις καιρό να νιώσεις πραγματικά ευτυχισμένος; Τότε άφησέ με να σου μάθω αυτή τη λέξη, χωρίς λεξικό, να στη μάθω εμπειρικά...Η Ευτυχία βρίσκεται σε πράγματα μικρά. Μην τα χάνεις. Μην κοιτάς ψηλά για να τα βρεις. Είναι κοντά στο χέρι, κοντά στο πρόσωπό σου. Άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα γύρω σου. Δε μπορεί, κάπου θα διακρίνεις ένα κομμάτι Ευτυχίας. Έλα στη θάλασσα. Ανέβα σ' ένα καράβι και κοίτα τα θαλασσοπούλια που σ' ακολουθούν. Δεν είναι Ευτυχία αυτό; Ξέχνα για λίγο τις έγνοιες, το άγχος, τα προβλήματά σου. Ξέχνα τα και περπάτησε για λίγο σ' ένα μέρος διαφορετικό απ' την παραλία του Βόλου. Δεν είναι Ευτυχία αυτό; Κοίτα για λίγο γύρω σου και χάρισε ένα χαμόγελο σε όσους δεις. Θα στο ανταποδώσουν. Δεν είναι Ευτυχία αυτό; Ευτυχία είναι η επικοινωνία μ' ένα φίλο. Ευτυχία είναι οι παιδικές φωνές που ψάλλουν το "Πάτερ ημών" στη Λειτουργία. Εδώ όμως θα σ' αφήσω. Τώρα ξέρεις το δρόμο για την πραγματική Ευτυχία. Ακολούθησέ τον, όχι μόνος σου, αλλά μαζί με τους άλλους. Και να θυμάσαι. Δυστυχισμένος είναι όποιος αρνείται να είναι ευτυχισμένος!

Μια φορά κι εναν καιρό, ο βασιλιάς και η βασίλισσα απέκτησαν τρεις όμορφες κόρες. Η πιο όμορφη ήταν η Ψυχή, η νεότερη απο τις τρεις. Άνθρωποι από όλα τα μέρη της γης μαζεύτηκαν για να θαυμάσουν την ομορφιά αυτής της νέας γυναίκας. Κάποιοι είπαν οτι ήταν η Αφροδίτη, η θεά του ερωτα, ενώ άλλοι υποστήριζαν ότ η Ψυχή την είχε αντικαταστήσει και ότι τώρα εκείνη ήταν η θεά του έρωτα. Όπως ήταν φυσικο, η Αφροδίτη εξοργίστηκε από την προσοχή που έδιναν τώρα στην Ψυχή-μια απλή,θνητή γυναίκα- και όχι πλεον σε εκείνη. Έτσι αποφάσισε να δηλητηριάσει τις καρδιές των μνηστήρων της Ψυχής, με αποτέλεσμα ολοι ο ανδρες να την απορρίπτουν. Ο πατέρας της Ψυχης προβληματίστηκε από την ελλειψη μνηστήρων για την όμορφη κόρη του και άρχισε να υποπτεύεται ότι κάποια ανάμειξη ειχαν οι θεοι.Αναζητώντας να μάθει τι είχε συμβεί, ο βασιλιάς συμβουλεύτηκε ένα μαντειο απ΄όπου η Αφροδίτη του έδωσε την απάντηση. Του ειπε οτι η κόρη του ήταν προορισμενη ν παντρευτεί ένα τέρας, ενα φτερωτό ερπετό που προξενούσε φόβο ακόμη και στον Δία. Έπειτα διέταξε το βασιλιά να ντύσει την κόρη του με ρούχα του πενθους και να την οδηγήσει σε μια απομακρυσμένη βουνοκορφή, όπου θα γινόταν ο καταραμένος γάμος της.Η Ψυχή, ντυμένη με νεκρικά ρούχα και συνοδευόμενη απο πένθινη μουσική και απο τους γονείς της που θρηνουσαν, οδήγηθηκαν στην κορυφή του βουνού για την παράξενη γαμήλια τελετή. Όταν πια έφτασαν εκεί, οι γονεις της υπακούοντας στην εντολη της θεάς έφυγαν και την αφησαν μονη.Μόνη και τρομαγμένη, η Ψυχη περίμενε. Ξαφνικά ένας απαλός άνεμος την ανασήκωσε και αφού τη μετέφερε στην πλαγιά του βουνου, την άφησε μέσα σ΄ένα ευωδιαστό λιβάδι. Ένα παλάτι απο χρυσό και πολυτιμους λιθους, απίστευτα όμορφο και γεμάτο θησαυρούς, ορθωνόταν μπροστά της. Σκεπτόμενη ότι είχε πεθάνει και πως αυτο ήταν το σπίτι κάποιας θεότητας, η Ψυχή μπηκε μέσα και αθόρυβα άρχισε να περιπλανιέται απο δωμάτιο σε δωμάτιο. Σε ια πολυτελη κάμαρα αόρατα χέρια την πλησιάσαν και, αφου την έλουσαν και την έντυσαν, της πρόσφεραν υπέροχα φαγητά και όλων των ειδών τις ανέσεις.Στολισμένη με υπέροχα υφάσματα και νιώθοντας άνετα μέσα στο πολυτελές περιβάλλον του παλατιού, η Ψυχή ΄επεσε σε βαθύ ύπνο, αλλά κατα τα μεσάνυχτα της ξύπνησε ενας απαλός ψιθυρος. Επειδή γνώριζε πως θα μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε μέσα σ΄αυτό το απέραντο και ακατοίκητο μέρος, η Ψυχή φοβήθηκε για τη ζωή και την αγνοτητα της. Όμως η ψθυριστή ανδική φωνή, που ξαφνικά άκουσε καθαρά, της υποσχέθηκε ότ δεν θα της επιβαλλόταν ούτε θα την έβλαπτε. Ο αόρατος επισκέπτης αγκάλιασε την Ψυχή με απίστευτη τρυφερότητα και της έκανε έρωτα με τον πιο διεγερτικό και ευγενή τρόπο. Οι σεξουαλικές της επιθυμίες αφυπνίστηκαν, αλλα και ικανοποιήθηκαν απο το αγκάλιασμά του.Όταν η νύχτα του πάθους τους τέλειωσε, ο επισκέπτης της είπε οτι ηταν ο σύζυγος της και οτι δεν θα μπορούσε πότε να τον δει. Της είπε ακόμη πως όλες οι ανάγκες της μέσα στο παλάτι θα ικανοποιούνταν απο αόρατα χέρια και ότι, αν δεν προσπαθουσε να ανακαλύψει ποιος ηταν, θα συνεχιζαν να χαίρονται ο ένας τον άλλον κάθε βραδυ.Στην αρχή η Ψυχη δέχτηκε προθυμα αυτους τους όρους. Έκπληκτη απο τη μεγαλοπρέπει και τα πλούτη του παλατιού της, περνουσε τις μερες της με ευχάριστες ενασχολήσεις και τις νύχτες της έχοντας συντροφιά τον αόρατο συζυγό της. Σύντομα όμως η Ψυχή άρχισε να επιθυμεί τους γονείς και τις αδερφές τις. Ήθελε να τους συναντησει και να τους πει ότι δεν είχε πεθάνει, αλλά ότι ευημερούσε στο νέο της σπιτι. Η Ψυχή ικέτευσε το σύζυγο της να την αφήσει να επιστρέψει στους δικούς της, για να τους διαβεβαιώσει για την ασφάλεια και την καλή της τύχη. Εκείνος συμφώνησε απρόθυμα. Της υπενθύμισε όμως τους όρους του γάμου τους: δεν έπρεπε να γνωρίζει ή να αποκαλυψει της ταυτότητα του, αλλιώς όλα θα τέλειωναν.Η Ψυχή επέστρεψε στην οικογένεια της και με περηφάνεια τους περιέγραψε της περιπέτεια της- το ταξίδι της πάνω από την πλαγιά του βουνού, το ένδοξο παλάτι και τον ευγνεή σύζυγο της. Ομως οι αδερφές της Ψυχής, επειδή ζηλεψαν την καλή της τύχη, αρχισαν να τη μαλώνουν και να μιλούν για τους κινδυνους στους οποίους είχε εκθεσει τον εαυτό της. Στο τέλος της ειπαν ότι σύζυγος της θα μπορούσε να είναι ένα φτερωτό ερπετό, ένα τέρας, που εκεινη του παραδόθηκε, χωρίς να γνωρίζει την ταυτότητα του.Όταν η Ψυχή επέστρεψε στο παλάτι, είχε καταστρώσει μαζί με τις αδερφές της ένα σχέδιο, για να αποκαλυψει την αληθινή φύση του συζυγου της. Ετοιμάστηκε λοιπόν να αντιμετωπίσει το σύζυγο της, οπλισμένη μ΄ενα μαχαίρι και ένα κερί. Αφού εκανα έρωτα και εκείνος αποκοιμήθηκε, η Ψυχή άναψε το κερί και το υψωσε πάνω στο σωμα του. Μπροστά της αποκαλύφθηκε ο θεός Έρωτας- ο γιος της Αφροδίτης- σ΄ολη του τη λαμπρότητα. Έκπληκτη απο την ομορφιά του, η Ψυχη έκανε μια αποτομη κίνηση και έριξε το καυτό κερί στο γυμνο του στηθος. Ο Έρωτας, αφού ξύπνησε αιφνιδιασμένος, την καταράστηκε και τράπηκε σε φυγή. Από την κορ΄θφη ενός κυπαρισσιού, κατηγόρησε τη γυναικα του για την απερισκεψία της και χάθηκε στους ουρανούς. Απο τη στιγμή που η ταυτότητα του ειχε αποκαλυφθεί σε μια θνητή, ηταν υποχρεωμένος να επιστρέψει στη μητέρα του και να μην αναμιχθεί ποτέ ξανά στη ζωή ενός ανθρώπινου πλάσματος.Η Ψυχη το μετανιωσε βαθιά και άρχισε να περιπλανιέται στη γη, αναζητώντας τον αγαπημένο της σύζυγο. Εξαντλημένη και απελπισμενη, έφτασε σ΄ένα ναό της Αφροδίτης όπου μπήκε μέσα και εκλιπαρησε τη θεά του έρωτα να την βοηθήσει να ξαναβρεί τον Έρωτα. Επειδη όμως η Αφροδιτη ειχε εξοργιστει με τη συμμαχία της Ψυχης και του Έρωτα, έθεσε διάφορες επίπονες δοκιμασίες στη νύφη της. Αφου επελεξε άθλους που κανενας θνητός δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει, η Αφροδίτη υποσχέθηκε στην Ψυχη ότι θα εσμιγε ξανά με τον Έρωτα, αν τους έφερνε σε πέρας.Έχοντας πιστη στη μεγάλη της αγάπη για τον Έρωτα, η Ψυχή ξεκίνησε την ηρωική της περιπετεια. Σε καθε προσπάθεια της οι δυνάμεις του φυσικού κόσμου υποστήριζαν το κουράγιο και την αγάπη της. Ο τελευταίος και πιο δύσκολος άθλος της όριζε να πάρει απο τη Περσεφόνη, που βρισκόταν στον κάτω κόσμο, το κουτι της "ομορφιάς", ετσι ώστε η Αφροδιτη να μπορέσει να αποκτήσει παλι την νεανικη της εμφανιση που είχε αλλοιωθεί, καθως προσπαθουσε να αναθρέψει το γιό της.Με τη βοηθεια ενός πέτρινου πυργου που μιλούσε, η Ψυχή πηρε οδηγίες για τα ακριβή βήματα που έπρεπε να ακολουθήσει για να μπει και να βγει απο τον κάτω κόσμο. Αφού επέστρεψε και έχοντας πλέον ολοκληρώσει τον τελευταίο της άθλο, η Ψυχή απέρισκεπτα αποφάσισε να κρατήσει για τον εαυτο της λιγη ομορφιά απο το κουτί της Περσεφόνης. Όμως η Περσεφόνη είχε τοποθετησει το θάνατο και όχι την ομορφιά στο κουτι που προοριζόταν για την Αφροδίτη. Όταν λοιπόν η Ψυχή ανοιξε το κουτί, επεσε σ΄ένα θανάσιμο ύπνο.Οταν ο Έρωτας ανακάλυψε τη μοίρα της συζύγου του, αρχισε να ικετευει τη μητέρα του να επιστρέψει στην Ψυχή να γινει μια αθάνατη θεά. Τελικα η Αφροδίτη αποδεχτηκε την επιθυμία του γιού της και έτσι ο Έρωτας έσωσε τη γυναίκα του από το θανατηφόρο ύπνο της και την οδηγησε στον ΄Ολυμπο ως αιώνια συντροφο του.Ευχαριστώ!
Θυμάσαι την τελευταία φορά που ησουν ερωτευμένος?Η καρδιά σου αναστέναζε.Ήταν τόσο υπέροχο εκείνο το συναίσθημα!Το ίδιο είναι και όταν αγαπάς τον εαυτό σου, μόνο που εσύ δεν θα τον εγκαταλείψεις ποτέ.Όταν αποκτήσεις την αγάπη για τον εαυτό σου, τότε θα είναι μαζί σου για ολη την υπόλοιπη ζωή. Γι΄αυτό αυτή η σχέση πρέπει να την κάνεις όσο καλύτερη γίνεται! ΣΑΓΑΠΩ !

Κάποιες νύχτες με φεγγάρι, στο μυαλό μου θα΄ρθεις πάλι, και θα κρατώ τη γεύση σου, απ΄ το φιλί στο στόμα...

Ζεις
Αρχίζεις να υπάρχεις απ΄ τη στιγμή όχι που θα γεννηθείς αλλά θα ερωτευθείς...

Κάποιος είπε πως η αγάπη σ΄ ένα αστέρι κατοικεί, αύριο βράδυ θα΄ μαι΄ κει...Κάποιος είπε πως ο έρωτας για μια στιγμή κρατά, αύριο βράδυ θα΄ ναι αργά...



Πως ξημερώνει, η νύχτα, πώς..λείπεις και λείπει ο ουρανός..

Γράφω
Το άγγιγμα μιας πένας σ΄ ένα κομμάτι χαρτί, είναι η λύτρωση του νου, από μια έντονη διαρκή σκέψη!!!
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ!!!!!!!!!!
ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΣΑΣ ΓΕΜΑΤΗ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΚΑΝΕΤΕ....
ΦΙΛΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!

Welcome Orsalia...