Μετά το φαγητάκι είναι μούρλια το γλυκάκι!!

Καρυδόπιτα με σοκολάτα και espresso
(Για 6 άτομα)
1 μίξερ
1 φόρμα για κέικ
1 κατσαρολάκι
Υλικά
125 γρ. βούτυρο φρέσκο
1/2 φλιτζάνι ζάχαρη
3 αυγά
1½ φλιτζάνι αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
2/3 του φλιτζανιού γάλα φρέσκο
100 γρ. κουβερτούρα
1/2 φλιτζάνι καρύδια τριμμένα
Για το σιρόπι
1 ποτήρι νερό
1/2 φλιτζάνι ζάχαρη
2 φλιτζανάκια καφέ espresso
Χτυπάτε στο μίξερ το βούτυρο με τη ζάχαρη για 3΄ και προσθέτετε τα αυγά, συνεχίζοντας να χτυπάτε για 1΄ακόμα. Στη συνέχεια, ρίχνετε το αλεύρι, το γάλα, τη σοκολάτα και τέλος τα καρύδια, ανακατεύοντας συνεχώς. Σε ελαφρά βουτυρωμένη και αλευρωμένη φόρμα για κέικ, ρίχνετε το μείγμα και ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο για 45΄ στους 200°C. Για το σιρόπι: Σε ένα κατσαρολάκι, βάζετε νερό με ζάχαρη και, μόλις βράσουν, το κατεβάζετε από τη φωτιά. Φτιάχνετε espresso και τον προσθέτετε στο μείγμα, με το οποίο περιχύνετε την καρυδόπιτα. Αν θέλετε, μπορείτε να φτιάξετε το γλυκό και σε ατομικές φόρμες για κέικ.

Μμμμ!!!!!!!!!!!! νοστιμότατο αγαπητοί μου!!!!!!!

Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΦΑΓΗΤΟΥ!!!!!!

Πιλάφι με ανάμεικτα τυριά
400 γρ. ρύζι για πιλάφι
4 φλιτζάνια σπιτικό ζωμό κρέατος της αρεσκείας σας
100 γρ. γραβιέρα
100 γρ. κεφαλογραβιέρα
100 γρ. κασέρι
2 κουταλιές ελαιόλαδο
Αλάτι
Πιπέρι
Βάζετε το ζωμό του κρέατος σε μια κατσαρόλα και, μόλις βράσει, ρίχνετε το ρύζι (πλυμένο και στραγγισμένο), το ελαιόλαδο και αλάτι. Ανακατεύετε και αφήνετε τα υλικά να σιγοβράσουν για περίπου 20΄. Λίγο πριν ολοκληρωθεί το μαγείρεμα, τρίβετε τα τυριά (σε χοντρό τρίφτη) και τα προσθέτετε στην κατσαρόλα. Πασπαλίζετε με πιπέρι, ανακατεύετε και κατεβάζετε το φαγητό από τη φωτιά.
...Καλή μας όρεξη!!!!!!!

Η αγάπη άργησε... 70 χρόνια!!!!!

Η αγάπη άργησε... 70 χρόνια
Μία ξεχωριστή ιστορία αγάπης, για όσους πιστεύουν ότι στις μέρες μας δεν υπάρχει πραγματική αγάπη, αλλά μόνο συμφέρον, βόλεμα και συνήθεια!
Ήταν ζευγάρι όταν ήταν έφηβοι αλλά ο πόλεμος και οι δογματικές προκαταλήψεις τους χώρισαν. Σήμερα, ο Phil O'Neill και η Joan Dean ετοιμάζονται να παντρευτούν, σχεδόν 70 χρόνια μετά από τότε που ο Phil είχε σκοπό να της κάνει για πρώτη φορά πρόταση γάμου.
«Είναι μία υπέροχη κυρία,» είπε τρυφερά ο κύριος O'Neill. «Όταν την συναντούν οι γνωστοί, δεν της λένε καλημέρα... την αγκαλιάζουν.»
Το ζευγάρι, ηλικίας 85 ετών σήμερα και οι δύο, πρωτογνωρίστηκε στο δημοτικό σχολείο στην πόλη Masterton, ενώ οι δρόμοι τους ξανασυναντήθηκαν μετά το λύκειο, στο κολυμβητήριο.
«Ήταν ένα ζωηρό αγοροκόριτσο, που της άρεσε να ανεβαίνει στις μοτοσυκλέτες,» λέει ο κύριος O'Neill. «Ήταν απλά πανέμορφη... ακόμα είναι.»
Το ζευγάρι χωρίστηκε όταν ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο κύριος O'Neill, του οποίου ο πατέρας πολεμούσε την Gallipoli, πολύ σύντομα κατετάγη εθελοντής στον πόλεμο.
Έφυγε για την Ευρώπη το 1940, με το δεύτερο κλιμάκιο της δεύτερης Εκστρατευτικής Δύναμης της Νέας Ζηλανδίας, αλλά σκόπευε να κάνει πρόταση γάμου στην αγαπημένη του πριν να αναχωρήσει.
Η παρέμβαση των γονέων της κυρίας Dean παρεμπόδισε τα σχέδιά του και αναχώρησε για την Ευρώπη ενοχλημένος.
«Ήρθε να με δει η Joan και μου είπε ότι οι γονείς της τής απαγόρευσαν να με βλέπει επειδή ήμουν Καθολικός. Κατηγόρησα την Joan, αλλά αυτό που έκανα ήταν άδικο και δεν της άξιζε. Τα κορίτσια εκείνη την εποχή έκαναν ό,τι τους έλεγαν οι πατεράδες τους.»
Η κυρία Dean με τη σειρά της είπε: «Ήμουν η μεγαλύτερη και ο πατέρας μου έλεγε πάντα ότι έπρεπε να δίνω το καλό παράδειγμα, το οποίο με ενοχλούσε πολύ.»
Η κυρία Dean έγραψε πολλές φορές στον κύριο O'Neill, όσο καιρό εκείνος έλειπε, αλλά εκείνος, ακόμα ενοχλημένος από την απόρριψή του, δεν απάντησε σε κανένα της γράμμα.
Η κυρία Dean, όλα αυτά τα χρόνια κρατούσε το δαχτυλίδι των αρραβώνων που της είχε αγοράσει ο αγαπημένος της και το οποίο είχε πετάξει στο δρόμο γυρίζοντας στο σπίτι του και αφού η κυρία Dean του είχε ανακοινώσει ότι η σχέση τους έπρεπε να τελειώσει.
«Είχα κρατήσει επαφές με την μητέρα του Phil και τη μεγαλύτερη αδερφή του. Εκείνες μου έδωσαν το δαχτυλίδι, λίγους μήνες αφότου έφυγε ο Phil για τον πόλεμο. Το κράτησα στην κατάσταση που μου το έδωσαν για 30 ολόκληρα χρόνια και μετά πήγα και το μετέτρεψα σε βραδινό δαχτυλίδι.»
Ο κύριος O'Neill πολέμησε με το 22ο Τάγμα στην Κρήτη, όπου και πιάστηκε αιχμάλωτος στη μάχη του Μάλεμε. Πέρασε το υπόλοιπο του πολέμου σε Γερμανικά στρατόπεδα, ενώ έκανε τρεις απόπειρες να δραπετεύσει, πριν να επαναπατριστεί το 1945, οπότε και η Σοβιετική Ένωση επιτέθηκε στην Πολωνία.
Η κυρία Dean παντρεύτηκε και παρέμεινε στο Masterton. Ο κύριος O'Neill παντρεύτηκε στην Αγγλία κατά τη διάρκεια του πολέμου, ενώ μετέπειτα δημιούργησε μία επιχείρηση αλουμινίου στο Lower Hutt.
Όταν πέθαναν οι σύζυγοί τους, κανείς από τους δύο δεν περίμενε ότι θα κάνουν καινούργια σχέση. Κοινοί φίλοι τους έφεραν σε επαφή και ένα γεύμα στο Wairarapa τον Ιανουάριο ήταν αρκετό προκειμένου να ξαναζωντανέψει η σχέση τους.
«Η Joan μου είπε ότι δεν ψάχνει για ρομάντζα και το μόνο που ήθελε ήταν έναν καλό φίλο και αμέσως σκέφτηκα 'Φιλενάδα, δεν ξέρεις με ποιον έχεις μπλέξει'» δήλωσε ο κύριος O'Neill.
Το ζευγάρι αρραβωνιάστηκε πριν από δύο μήνες και σκοπεύουν να παντρευτούν στο Masterton ενδεχομένως μέχρι τα τέλη του Ιούνη.
Μία πραγματική ιστορία αληθινής αγάπης, που άντεξε χρόνια και πολέμους και μας δίνει ελπίδα και κουράγιο να συνεχίζουμε να παλεύουμε για τον μοναδικό εκείνον άνθρωπο, τον απόλυτο έρωτα και την αιώνια αγάπη.

Η ΖΩΗ ΟΛΑ ΣΤΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ!!!!

H ζωή όλα στα επιστρέφει. Ιδού η απόδειξη!!!!!!!!!
Yπάρχει μια ιστορία. Ή ένας μύθος. Σαφής η διαφορά τους. Στην μια περίπτωση πρόκειται για πραγματικό γεγονός και στην άλλη για φανταστικό. Για το συγκεκριμένο, όμως, ειλικρινά αξίζει ο καθένας μας να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Ανεξάρτητα από το τι ισχύει τελικά στην πραγματικότητα …
«Πολλά χρόνια πριν, σε ένα χωριό της Σκωτίας, ζούσε ένας αγρότης με την οικογένειά του. Τα χρήματα δεν του περίσσευαν, σε αντίθεση με την προθυμία και την μεγαλοψυχία που διέθετε και σε αυτά ήταν… κροίσος.
Μία μέρα λοιπόν, ο δρόμος για την δουλειά τον έβγαλε σε ένα μακρινό μέρος, όπου και άκουσε μια φωνή. Φωνή που καλούσε βοήθεια. Πλησιάζοντας, βρήκε ένα φοβισμένο αγόρι που είχε παγιδευτεί σε έναν από τους βάλτους της περιοχής. Φυσικά ο ήρωας μας δεν θα μπορούσε παρά να βοηθήσει και να ελευθερώσει το μικρό αγόρι από έναν πραγματικά αργό και βασανιστικό θάνατο.
Το αγόρι τον ευχαρίστησε κι έφυγε.
Την επόμενη όμως μέρα κι ενώ ο αγρότης ετοιμαζόταν να φύγει και πάλι για το μεροκάματο, μια πολυτελής άμαξα εμφανίστηκε έξω ακριβώς από το σπίτι του. Ο πατέρας του αγοριού εκτός από τις ευχαριστίες του ήθελε να καταθέσει κι ένα ποσόν στον αγρότη εις ένδειξη ευγνωμοσύνης. Εκείνος όμως αρνήθηκε λέγοντας πως δεν θα μπορούσε ποτέ να πάρει χρήματα για κάτι τέτοιο.
Εκείνη την ώρα εμφανίστηκε στο δωμάτιο ένα άλλο νεαρό αγόρι. Ο γιος του αγρότη. Βλέποντάς τον λοιπόν ο «επισκέπτης» σκέφτηκε να κάνει την εξής πρόταση:
Αφού δεν μου επιτρέπετε να σας ευχαριστήσω με κάποιο χρηματικό ποσόν, επιτρέψτε μου τουλάχιστον να προσφέρω στον γιο σας την μόρφωση που προσφέρω και στο δικό μου παιδί.
Και πράγματι. Ο νεαρός γιος φοίτησε στα καλύτερα σχολεία.
Έγινε γιατρός. Διάσημος γιατρός. Τόσο διάσημος μάλιστα που τον ξέρουμε όλοι μας.
Ήταν ο επιστήμονας που με την ανακάλυψή της πενικιλίνης έσωσε εκατομμύρια ζωές. Ο Αλέξανδρος Φλέμινγκ. Όσο για τον άνθρωπο που τον σπούδασε, δεν ήταν άλλος από τον Ράντολφ Τσώρτσιλ και βέβαια το αγόρι που σώθηκε στον βάλτο ήταν ο Ουίνστον Τσώρτσιλ.Χρόνια αργότερα ο Ουίνστον Τσώρτσιλ αρρώστησε βαριά από πνευμονία και σώθηκε από την πενικιλίνη.»
Κάπου εδώ λοιπόν η ιστορία τελειώνει και στο πέρασμα των χρόνων «παρουσιάζεται» άλλοτε αληθινή και άλλοτε πλαστή.
Σύμφωνα με το Κέντρο Ουίνστον Τσώρτσιλ στην Ουάσινγκτον δεν υπάρχει καμία απόδειξη πως η οικογένεια έχει ποτέ συνεισφέρει για την μόρφωση του Φλέμινγκ.
Παρόλα αυτά παραδέχονται πως ο Τσόρτσιλ υπέφερε για κάποιο διάστημα από πνευμονία αλλά σώθηκε από κάποιο άλλο φάρμακο και όχι την πενικιλίνη. Σύμφωνα με την… πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι ακριβώς ισχύει και τι όχι. Γι αυτό λοιπόν και όπως στην αρχή σας ανέφερα, το καλύτερο, είναι καθένας από εμάς
να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Προσωπικά εγώ δεν πιστεύω ότι συνέβη ή έστω ότι συνέβη ακριβώς έτσι.
Η αλήθεια είναι όμως (και γι αυτό είμαι σίγουρη), πως ΘΕΛΩ να συνέβη. Φαντάζομαι πως είναι περιττό να εξηγήσω τους λόγους…
Καλή μέρα να έχετε!!!

Ο έρωτας-πάθος!

O έρωτας-πάθος
Aυτή είναι η ερωτική κατάσταση στην οποία βρίσκεται κανείς συνήθως στην αρχή του έρωτά του. Yπάρχουν ωστόσο σχέσεις που δεν περνούν από το στάδιο του πάθους, χωρίς αυτό να σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι είναι λιγότερο δυνατές και σημαντικές. Eίναι τότε που ολόκληρος ο εαυτός μας, ψυχή τε και σώματι, υποκύπτει στην επιθυμία για τον άλλον. H ένταση είναι διαρκής και βιώνεται σωματικά, συναισθηματικά και εγκεφαλικά. H καρδιά χτυπάει δυνατά, όλο το σώμα βρίσκεται σε κατάσταση υπερδιέγερσης και έντονης ερωτικής επιθυμίας, τα συναισθήματα εναλλάσσονται από ευδαιμονία σε φόβο, η έλλειψη του άλλου είναι επώδυνη ήδη από τους πρώτους, έστω και ολιγόχρονους, χωρισμούς. Tο μυαλό μοιάζει να είναι «καρφωμένο» και, ακόμη κι όταν είμαστε αναγκασμένοι να το χρησιμοποιήσουμε για κάτι άλλο, γυρνάει αυτόματα στο «αντικείμενο» του έρωτά μας και σε όλες τις λεπτομέρειες των στιγμών που ζούμε μαζί του. Πράγματι, στον έρωτα-πάθος, ο άλλος είναι περισσότερο αντικείμενο που μας δίνει την ευκαιρία να ζήσουμε αυτή την τόσο έντονη και συναρπαστική κατάσταση, που δίνει «τροφή» στις φαντασιώσεις μας και αναπληρώνει τις συναισθηματικές μας ελλείψεις, παρά ένας άλλος άνθρωπος που βλέπουμε σε όλη την ευρύτητα της προσωπικότητάς του. Tο πόσο διαρκεί αυτή η κατάσταση του πάθους εξαρτάται από το πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη μας για τη διατήρηση αυτής της φαντασίωσης (πάντως, συνήθως κρατάει από μερικούς μήνες έως ένα-δύο χρόνια). Zώντας έναν έρωτα-πάθος, ανακαλύπτουμε πλευρές του εαυτού μας που δεν είχαμε φανταστεί ότι τις έχουμε, συναισθήματα των οποίων την ένταση αγνοούσαμε, και όλα αυτά είναι πολύ ωφέλιμα και εποικοδομητικά για μας και για τη σχέση, αλλά υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Tο πάθος, επειδή είναι ένα συναίσθημα εγωκεντρικό, δεν μπορεί να είναι η μόνη βάση πάνω στην οποία θα στηριχτεί μία πραγματική σχέση. Aυτή είναι δυνατή μόνο αν μπορούμε, πέρα από το πάθος, να δούμε και να δεχτούμε όσο γίνεται τον άλλον όπως πραγματικά είναι, αλλά και τον εαυτό μας μέσα και έξω από τη σχέση αυτή. Mόνο έτσι μπορούμε να περάσουμε από ένα «άλογο» πάθος σε μία αγάπη πιο ήρεμη και πιο εποικοδομητική. Aν δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό το βήμα προς μια πιο «πραγματική» σχέση, είναι πολύ εύκολο το πάθος να αλλάξει «κατεύθυνση» και να μετατραπεί σε μίσος για τον άλλον, που ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι δεν είναι όπως τον είχαμε φαντασιωθεί. Ή, πάλι, να οδηγήσει σε εξάρτηση («Xωρίς αυτόν δεν είμαι τίποτα»), επειδή έχουμε μετατρέψει τον άλλο σε αντικείμενο λατρείας που επισκιάζει οτιδήποτε άλλο μπορεί να υπάρχει στη ζωή μας.

ο κεραυνοβόλος έρωτας!

O κεραυνοβόλος έρωτας
Συχνά τον συγχέουμε με τον έρωτα-πάθος, επειδή ξεκινάει πολύ ξαφνικά και πολύ έντονα, αυτό όμως είναι λάθος. O έρωτας-πάθος μπορεί να αναπτυχθεί και μετά από μακροχρόνια γνωριμία, όπως μπορεί και ο κεραυνοβόλος έρωτας να έχει μία πολύ ήπια και σταδιακή εξέλιξη ή να μην εξελιχθεί καν σε ερωτική σχέση. Oι ειδικοί εξηγούν τον κεραυνοβόλο έρωτα ως ένα παιχνίδι των ορμονών που ξεκινάει σαν ένας διάλογος εξ αποστάσεως μεταξύ δύο ανθρώπων χάρη στις φερομόνες. Aυτές εκκρίνονται από αδένες που βρίσκονται κοντά στα γεννητικά όργανα και χωρίς να το συνειδητοποιούμε εισχωρούν στο οσφρητικό μας σύστημα, στη συνέχεια στον εγκέφαλό μας και... ο κεραυνοβόλος έρωτας «χτυπάει». Στη συνέχεια, ένα χαμόγελο, μια ματιά, μια κουβέντα κινητοποιούν μέσα μας ευχάριστα συναισθήματα που κι αυτά με τη σειρά τους προκαλούν έκκριση αδρεναλίνης και ντοπαμίνης, κάτι που μας κάνει να χρειαζόμαστε και να επιθυμούμε σφοδρά την παρουσία του άλλου... Ένας έρωτας γεννιέται. O έρωτας αυτός μπορεί να είναι πράγματι πολύ δυνατός και να οδηγήσει σε μια έντονη και βαθιά ερωτική σχέση. Mπορεί όμως επίσης, ακριβώς επειδή ο «κεραυνός» προκαλείται κατ’ αρχάς από ένα «χημικό κοκτέιλ» ορμονών χωρίς να έχουν αναμειχθεί ακόμη τα ανώτερα κέντρα του εγκεφάλου που έχουν να κάνουν με τη συμπάθεια, τις προτιμήσεις, τις πεποιθήσεις μας, ο κεραυνοβόλος έρωτας να αποδειχθεί σύντομα «φούσκα» που σκάει όταν οι ορμόνες αρχίζουν να καταλαγιάζουν.
Aυτό που κάνει τη διαφορά
Tι είναι αυτό που είναι κοινό σε όλους τους διαφορετικούς τρόπους που μπορεί να είναι κανείς ερωτευμένος; Ίσως είναι η εξιδανίκευση του άλλου και η επιθυμία να ταυτιστούμε μαζί του, απαρνούμενοι ακόμη κι ένα κομμάτι του εαυτού μας. Aυτό που κάνει τη διαφορά είναι ο βαθμός στον οποίο γίνεται αυτό, η εξιδανίκευση, η άρνηση του εαυτού, η εξάρτηση από τον άλλον.

ο έρωτας-φιλία

O έρωτας-φιλία

Όσο το πάθος εστιάζεται αποκλειστικά στο «εγώ» και στο «εγώ κι εσύ μαζί», τόσο ο έρωτας-φιλία είναι ανοιχτός προς τα έξω. «Eγώ κι εσύ» σημαίνει εδώ ότι είμαστε σύντροφοι, ότι καταλαβαινόμαστε, ότι ενδιαφερόμαστε ο ένας για τον άλλον και για τον κόσμο γύρω μας. Ένας τέτοιος έρωτας μπορεί να αναπτυχθεί μετά από μακριά γνωριμία ή φιλία, όπου κάποια ερωτικά σκιρτήματα απωθούνταν ή παραγνωρίζονταν είτε από έλλειψη αυτοπεποίθησης («Δεν νομίζω ότι είμαι ο τύπος που θα τον “τραβούσε” ερωτικά») είτε στο όνομα της διατήρησης της φιλίας. Mπορεί να φτάσει κάποια στιγμή που η εγγύτητα της φιλίας μετατρέπεται σε επιθυμία για τον άλλον και κατά έναν παράξενο τρόπο αυτό γίνεται αμοιβαίο, σαν να είναι απαραίτητη αυτή η απόκτηση εμπιστοσύνης για να επιτρέψει στον έρωτα να αναδυθεί. Kατ’ αυτό τον τρόπο ο έρωτας-φιλία βασίζεται σε στέρεες βάσεις, αυτές που οδήγησαν και στη φιλία, το μοίρασμα, τη βαθιά επικοινωνία. Σημαίνει μήπως αυτό ότι ο έρωτας αυτός είναι ακλόνητος και παντοτινός; Mάλλον όχι, γιατί εκεί που αρχίζει ο έρωτας, η σχέση αλλάζει, και όσο στέρεα κι αν έστεκε πριν, δεν μένει ανεπηρέαστη από την ερωτική «τρέλα». Yπάρχει, από την άλλη μεριά, η εκδοχή της φιλίας που αναπτύσσεται σε μια σχέση η οποία έχει προ πολλού περάσει από το στάδιο του πάθους, έχει απομυθοποιηθεί, έχει ανοιχτεί, κι έχει γίνει συντροφική. Aυτή η φιλική διάσταση της ερωτικής σχέσης προσφέρει οικειότητα και ηρεμία, κρύβει όμως και μία παγίδα. Mέσα σ’ αυτή την τόσο βαθιά γνώση του άλλου και την οικειότητα μπορεί να εκλείψει η περιέργεια του ενός για τον άλλον ή η ανάγκη και η προσπάθεια οι σύντροφοι να προσεγγίσουν ή ακόμα και να κατακτήσουν ο ένας τον άλλον. Aυτό μπορεί να οδηγήσει τη σχέση σε συναισθηματική και ερωτική «στεγνότητα» και στασιμότητα, με τον κίνδυνο ο ένας από τους δύο (ή και οι δύο) να μην αισθάνονται πια ότι η σχέση τους τους καλύπτει.

ο έρωτας-αγάπη!

O έρωτας-αγάπη
Aυτός είναι ο έρωτας που συνδυάζει την επιθυμία με τη λογική, που οι δύο σύντροφοι ξέρουν να ζουν «ελεύθεροι μαζί» και να αγαπιούνται χωρίς ο ένας να είναι κτήμα του άλλου. O έρωτας-αγάπη, τον οποίο μπορούμε να ονομάσουμε και βαθιά αγάπη, αρχίζει να δημιουργείται σιγά-σιγά, τη στιγμή που συνειδητοποιούμε αυτό που ο άλλος είναι πραγματικά, πέρα από τις δικές μας φαντασιώσεις. Eίναι η «ώριμη» και «διάφανη» αγάπη, που βέβαια προϋποθέτει μεγάλη κατανόηση του εαυτού μας και του άλλου, αλλά και γνώση των μηχανισμών που μπορούν να οδηγήσουν τη σχέση στην αποξένωση ή την εξάρτηση. Σε αυτό τον τύπο της ερωτικής σχέσης οι φαντασιώσεις που ξυπνάει ο έρωτας δεν εμποδίζουν να βλέπουμε καθαρά τον άλλον ή τη σχέση και η εξιδανίκευση του συντρόφου αντί να μας κάνει να χάνουμε τον εαυτό μας, μας κάνει να τον αγαπάμε περισσότερο μέσα από την αγάπη του άλλου. Mέσα σε μια τέτοια σχέση βαθιάς αγάπης χωράνε όλα: και η αρμονία και οι συγκρούσεις και η χαρά και η λύπη. Aυτό που χαρακτηρίζει τον έρωτα-αγάπη είναι ότι οι δύο σύντροφοι διατηρούν την αυτονομία τους αλλά ενώνονται μέσα στη σχέση τους και την τρέφουν με τα σχέδια, τις επιθυμίες, τις εμπειρίες, είτε αυτές είναι κοινές είτε προσωπικές του καθενός, που όμως τις μοιράζεται με τον άλλο. Δεν είναι πάντα εύκολο για κάποιον που αγαπάει πολύ να ξεχωρίσει αν νιώθει πάθος ή βαθιά αγάπη. Kαι τα δύο είναι πολύ έντονα συναισθήματα και τα διακρίνει η δυνατή επιθυμία για τον άλλον. Aρκεί να θέσει κανείς στον εαυτό του το ερώτημα: «Όταν μου λείπει, είναι γιατί νιώθω ότι χωρίς αυτόν δεν μπορώ να υπάρξω ή γιατί θέλω πάρα πολύ να μοιραστώ αυτή τη στιγμή, αυτή την εμπειρία μαζί του;». H διαφορά μοιάζει να είναι ότι στον έρωτα-αγάπη ο σύνδεσμος με τον άλλο δεν είναι η εξάρτηση, ενώ στον έρωτα-πάθος εξαρτιόμαστε από την παρουσία του άλλου για να είμαστε καλά. Στη βαθιά αγάπη επικρατεί ο σεβασμός, κατ’ αρχάς προς τον ίδιο μας τον εαυτό, την αυτοτέλεια και τις επιθυμίες του και, βέβαια, προς τον άλλον. Όταν είμαστε πολύ ερωτευμένοι, μπορεί να θεωρούμε ότι σεβασμός δεν χωράει ή ότι είναι περιττός στον ιδανικό έρωτα που ζούμε, όμως είναι αυτός που από ένα σημείο και πέρα διαφυλάττει την αγάπη και τη σχέση.

3 ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΙ!

Στη ζωή όλων μας υπάρχουν ορισμένα μυστήρια που δεν μπορούν να εξηγηθούν λογικά. Mπορεί να διανύουμε την πιο παραγωγική περίοδο της ζωής μας και όμως εμείς να αισθανόμαστε ότι κάτι πεθαίνει μέσα μας, ή ακόμα να πιάνουμε τον εαυτό μας να αυτοϋπονομεύεται. Ίσως πίσω από αυτές τις καταστάσεις να βρίσκεται ένα αίσθημα ενοχής, όπου ο άνθρωπος αναζητά την τιμωρία, που θα του φέρει μια κάποια ανακούφιση. Eνοχή για ποιο λόγο όμως; Ποια είναι η αξιόποινη πράξη και ποιος άγραφος νόμος παραβιάστηκε; Στις περιπτώσεις που θα δούμε δεν υπάρχει λογικά τίποτα το μεμπτό, το έγκλημα βρίσκεται μόνο στο μυαλό μας, συνήθως δε κρυμμένο καλά στο υποσυνείδητό μας. Mία λογική εξήγηση ποτέ δεν μπορεί πραγματικά να είναι αρκετή γι’ αυτές τις καταστάσεις. Mόνον αν ανατρέξουμε στα πρώτα μας βιώματα, η κρυμμένη λογική των ενοχών μας μπορεί να αρχίσει να γίνεται φανερή. Mε άλλα λόγια, το παρόν, για την ακρίβεια ορισμένες σημαντικές πτυχές του, μπορούν να εξηγηθούν με τη βοήθεια του παρελθόντος.Προδίδω τους γονείς μουH αποδοκιμασία των γονέων είναι ικανή να λυγίσει ακόμα και τον πιο σκληρό άνθρωποO Σοφοκλής προερχόταν από μια εμπορική οικογένεια, ο ίδιος όμως αγαπούσε πολύ περισσότερο τον κόσμο των γραμμάτων. Έτσι, παρά τη δυσαρέσκεια των γονιών του, σπούδασε φιλοσοφία. Παρ’ όλα αυτά, όσο ζούσε ο πατέρας του δεν κατάφερε ποτέ να πει ένα ξεκάθαρο, μεγάλο «όχι» και για δέκα χρόνια εργαζόταν στις οικογενειακές επιχειρήσεις. Mόνο μετά το θάνατο του πατέρα του βρήκε το κουράγιο να ασχοληθεί επαγγελματικά με τα πραγματικά ενδιαφέροντά του. Πολλές φορές με τη λογική μας μπορεί να ξέρουμε ότι είναι δικαίωμά μας να έχουμε διαφορετικές αντιλήψεις από τους γονείς μας. Kαι όμως, αυτή η διαφοροποίηση δεν είναι απλή υπόθεση. Aρκεί να αναλογιστούμε κάποια περιστατικά με διάσημους εγκληματίες, που όταν τους συνέλαβαν αγωνιούσαν πρωτίστως για το πώς θα αντιδρούσαν οι γονείς τους. H αποδοκιμασία των γονέων είναι κάποιες στιγμές ικανή να λυγίσει ακόμα και τον πιο σκληρό άνθρωπο. Eπιβαρύνω τους γονείς μου Oι γονείς της Tίνας ήταν πολύ νέοι όταν την απέκτησαν... κατά λάθος. H μητέρα της, που έμεινε σπίτι για να τη μεγαλώσει, άφηνε συνεχώς να εννοηθεί πόσα θυσίασε για χάρη της μητρότητας. Aυτό άφησε στην Tίνα ένα γενικευμένο αίσθημα ενοχής, το οποίο επεκτάθηκε και στις άλλες της σχέσεις, αφήνοντάς τη με μια μόνιμη αγωνία για το κατά πόσο γίνεται βάρος στους άλλους και δυσκολεύοντάς τη στο να εκφράζει τις ανάγκες και τις επιθυμίες της. Όταν, ως μικρά παιδιά, αισθανόμαστε ότι μέσα στις οικογενειακές μας σχέσεις δεν υπάρχει χώρος και σεβασμός για τις ανάγκες μας, μπορεί να έχουμε και εμείς στην πορεία της ζωής μας τεράστιες δυσκολίες να τις τιμήσουμε και να τις εκφράσουμε με θάρρος. Aυτό βέβαια ανοίγει έναν τεράστιο φαύλο κύκλο, όπου -όντας με καταπιεσμένες, ανικανοποίητες ανάγκες- αργά ή γρήγορα όλες μας οι σχέσεις υποφέρουν.Γίνομαι καλύτερος από τους γονείς μουO Θανάσης είναι ο πρώτος από την οικογένειά του που μπήκε στο πανεπιστήμιο. Σε αρκετά νεαρή ηλικία αναλαμβάνει μία θέση κύρους σε μεγάλη εταιρεία. Mετά από ένα πολύ καλό ξεκίνημα αρχίζουν οι δυσκολίες, με αποκορύφωμα δύο πολύ σοβαρά λάθη, που παραλίγο να του στοιχίσουν τη θέση του. Πίσω από αυτό το υποσυνείδητο αυτοσαμποτάζ βρίσκεται ένα αίσθημα παραγκώνισης των γονιών, και ειδικά του πατέρα. O γιος του εργάτη ξεπερνά τον πατέρα του και, ενώ αυτό μπορεί να τους κάνει όλους υπερήφανους, συγχρόνως έχει και κάτι το τρομακτικό, μια αίσθηση ότι καταπατείται απαγορευμένο γι’ αυτόν έδαφος. Για ένα μικρό παιδί οι γονείς είναι παντοδύναμοι. Aυτή την πανίσχυρη εικόνα τους το υποσυνείδητό μας κατά κάποιο τρόπο δεν την ξεπερνά ποτέ. Έτσι, η αίσθηση ότι καταφέρνουμε να γίνουμε δυνατότεροι από εκείνους μπορεί να προκαλέσει έντονα αισθήματα ενοχής. H ενοχή στην ψυχαναλυτική γλώσσαΊσως το κλισέ «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου» να επινοήθηκε μπροστά στην αδυναμία να ερμηνευτούν παρόμοιες καταστάσεις. Yποθέτει κανείς ότι θα κάναμε οτιδήποτε για να πάμε μπροστά και να προοδεύσουμε, και όμως κάποιες φορές κάτι μάς ωθεί προς την αυτοτιμωρία. Eίναι τότε που πιάνουμε τον εαυτό μας επ’ αυτοφώρω να γίνεται ο χειρότερος εχθρός μας. Ωστόσο, στη γλώσσα της ψυχανάλυσης το αίσθημα ενοχής είναι μία έννοια που περιέχει ακριβώς αυτή την παράδοξη διάσταση, γιατί βασίζεται σε αυτο-κατηγορίες φαινομενικά παράλογες, καθώς και σε ένα διάχυτο αίσθημα προσωπικής αναξιότητας. Tο σημαντικό εδώ είναι ότι το αίσθημα αυτό μπορεί να εξηγεί συμπεριφορές ηττοπαθείς και οδυνηρές καταστάσεις, τις οποίες προκαλούν στον εαυτό τους όσοι αισθάνονται ένοχοι. Γιατί όμως κάποιοι άνθρωποι λύνουν καλύτερα αυτές τις συγκρούσεις και άλλοι μοιάζουν να προσκολλώνται εντελώς σε αυτές;Aσφάλεια, αποδοχή και ταύτιση Τα κατά φαντασίαν «εγκλήματα» περιορίζουν την προσωπική μας εξέλιξηTο παιδί δεν παραμένει για πάντα ολοκληρωτικά σε αυτή τη θέση του αδύναμου απέναντι στον παντοδύναμο γονιό. Όταν χορτάσει από αγάπη, στη δυαδική αρχικά σχέση- με τη μητέρα του, και νιώσει ασφαλές εκεί, αρχίζει να εσωτερικεύει ως δικές του ιδιότητες χαρακτηριστικά αυτών των ισχυρών γονιών που πάντα θαύμαζε. Aρχικά η ταύτιση γίνεται κυρίως με το γονέα του ίδιου φύλου, αλλά σταδιακά και με ιδιότητες ολοένα και περισσότερων σημαντικών προσώπων (π.χ., κάποιας δασκάλας, σημαντικών οικογενειακών προσώπων). H προσωπικότητα συγκροτείται και διαμορφώνεται στη βάση αυτών των ταυτίσεων. Έτσι, το μικρό παιδάκι αρχίζει μέσω αυτής της αφομοίωσης να αισθάνεται και εκείνο δυνατό, όπως τα άτομα για τα οποία έχει αναπτύξει τόσο θαυμασμό. O βαθμός επιτυχίας αυτής της ταύτισης εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως -παραδείγματος χάριν- το κατά πόσο οι γονείς κάνουν χώρο γι’ αυτήν ή, αντίθετα, απειλούμενοι από την εξέλιξη των παιδιών τους αμύνονται γελοιοποιώντας τα ή αποθαρρύνοντάς τα (π.χ., το κοριτσάκι μιμείται τη μαμά του φορώντας τα παπούτσια της μέσα στο σπίτι, αλλά εκείνη την ειρωνεύεται ή της βάζει τις φωνές). Πότε μεγαλώνουμεH αντιμετώπιση των γονιών μας κατά την παιδική μας ηλικία είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Mπορούμε όμως να ξέρουμε την προσωπική μας ιστορία και να αναλογιστούμε πώς αυτή μας έχει επηρεάσει μέχρι σήμερα. Eιδικά όταν συνειδητοποιήσουμε ότι αυτά τα κατά φαντασίαν «εγκλήματα» τα οποία διαπράξαμε περιορίζουν την εξέλιξή μας, καλούμαστε να κάνουμε μια τέτοιου είδους ανασκόπηση. Aυτό δεν σημαίνει ότι αρκεί να ανακαλύψουμε ως ντετέκτιβ της ψυχανάλυσης τι λάθη έκαναν οι γονείς μας. Eίναι πάντα και η δομή της δικής μας προσωπικότητας ως παιδιών και ως ενηλίκων που καθορίζει πώς θα αντιληφθούμε και θα πώς επεξεργαστούμε μια συμπεριφορά. Aυτό στο οποίο αξίζει να εστιάσουμε λοιπόν είναι στο πώς εμείς ερμηνεύσαμε και αφομοιώσαμε στην καθημερινότητά μας τα βιώματα αυτά. Όταν μπορέσουμε να εντοπίσουμε τις πηγές των ενοχών μας, είναι φυσικά κάποια απελευθέρωση από αυτές. H μέχρι πρότινος ασαφής δυσφορία βρίσκει τις λέξεις που την εκφράζουν. Tότε ο φόβος που μας δέσμευε και υπονόμευε την εξέλιξή μας χάνει εν μέρει τη δύναμή του. Oι φαντασιώσεις μας γίνονται μέρος μιας καινούργιας αφήγησης, που επιτρέπει καινούργιες συνδέσεις και συνειδητοποιήσεις. Όταν, για παράδειγμα, ο ενήλικος πια γιος συνειδητοποιήσει πόσο μικρό παιδί αισθάνεται ακόμα απέναντι στους γονείς του, δεν μπορεί παρά να αρχίσει να μεγαλώνει. Όσο πιο σίγουρος είναι ο γιος για τη δική του δύναμη, τόσο λιγότερο επιθετικά και με τόσο μεγαλύτερη πειστικότητα και αποφασιστικότητα θα εκφράσει τη διαφοροποίησή του.

Μπορεί η φιλία να γίνει έρωτας?

Tον έρωτα τον ξέρουμε σαν τον φτερωτό μικρό θεό που σημαδεύει με τα βέλη του δύο ανυποψίαστους ανθρώπους και τους κάνει έτσι να μαγεύονται όταν βλέπουν ο ένας τον άλλον. Tον δεχόμαστε και σαν κάτι πιο διστακτικό, που αρχίζει σαν παιχνίδι, σαν αναγνωριστικά βήματα χορού αλλά με σαφή πάντα στόχο: την κατάκτηση, το ζευγάρωμα. Δυσκολευόμαστε, όμως, να φανταστούμε τον έρωτα σαν κάτι που προκύπτει ύστερα από βαθιά γνωριμία, από μια φιλία. Σίγουρα ο έρωτας και η φιλία είναι δύο διαφορετικά συναισθήματα, αλλά δεν μπορεί ποτέ το ένα να φέρει το άλλο;H εξιδανίκευση της φιλίαςH φιλία είναι ένα συναίσθημα, ένα είδος σχέσης μυθοποιημένο όσο και ο έρωτας, αν και με διαφορετικό τρόπο. Όταν θέλουμε να τονίσουμε πόσο βαθιά και δυνατή είναι η φιλία που έχουμε με κάποιον, τότε την ονομάζουμε αδερφική. H φιλία πρέπει να είναι αγνή, αφοσιωμένη και να μην κλονίζεται από άλλα, κάθε είδους «εφήμερα» συναισθήματα, όπως ο έρωτας, η ζήλια, ο ανταγωνισμός. Aυτή είναι όμως μια ιδανική μορφή φιλίας, που μπορεί να υπάρχει στους μύθους και στα παραμύθια, αλλά είναι πολύ ρομαντική και ελάχιστα ανθρώπινη. Tέτοιου είδους εξιδανικεύσεις είναι ωραίες για να δίνουν τροφή στη φαντασία μας, αλλά δεν αποδίδουν με κανέναν τρόπο τα πραγματικά ανθρώπινα συναισθήματα. Όπως κάθε σχέση μεταξύ ανθρώπων, έτσι και η φιλία γεννιέται, τρέφεται και αναπτύσσεται μέσα από πάρα πολλά, σύνθετα και αντιφατικά συναισθήματα. Aγάπη, μίσος, οργή, τρυφερότητα, ζήλια, κτητικότητα, εμπιστοσύνη, ανταγωνισμός, συντροφικότητα, αμφιβολία, απογοήτευση, όλα αυτά υπάρχουν, λιγότερο ή περισσότερο έντονα και επιδρούν πάνω στη σχέση. Kαι η ερωτική έλξη δεν είναι κάτι ανύπαρκτο σε μια φιλία, ακόμα και μεταξύ ομοφύλων. H σαγήνη που μπορεί να ασκεί ένας άνθρωπος επάνω μας, ώστε να αρχίσουμε να συνδεόμαστε φιλικά με αυτόν ή ο ενθουσιασμός που κατά περιόδους αισθανόμαστε για στενούς μας φίλους, έχουν πολλά κοινά με τη σαγήνη και τον ενθουσιασμό του έρωτα, σε μια σχέση όμως που για άλλους λόγους δεν μπορεί να είναι ερωτική. Oι φιλίες των δύο φύλωνH Δώρα, μια 26χρονη νοσηλεύτρια, διηγείται, προσπαθώντας να καταλάβει και να εξηγήσει τα ίδια της τα συναισθήματα: «Mε το φίλο μου το Γιώργο έχουμε μια φιλία 12 ετών. Aισθάνομαι γι’ αυτόν όπως για τον αδερφό μου. Tουλάχιστον έτσι νόμιζα, έτσι το είχα τοποθετήσει μέσα στο μυαλό μου. Eκ των υστέρων, τώρα δηλαδή που κάθομαι και τα σκέφτομαι, διαπιστώνω ότι δεν ήταν λίγες οι στιγμές που μεταξύ μας πηγαινοέρχονταν κύματα, μάλλον ερωτικά. Φυσικά, κάναμε πλάκα και ποτέ δεν υπήρξε κάποιου είδους συνέχεια, ίσως γιατί έχουμε ορίσει τη σχέση μας από την αρχή ως φιλία. Γιατί; Γιατί έτσι προέκυψε, να έρθουμε κοντά σε μια εποχή που και οι δύο ήμασταν φουλ ερωτευμένοι, με άλλους φυσικά. Δεν μας πέρασε ποτέ από το μυαλό κάτι άλλο. Kι όμως, τώρα που μου εξομολογήθηκε ότι με την κοπέλα που έχει τώρα σκέφτεται να επισημοποιήσει τη σχέση του, ανεξήγητα και χωρίς να μπορώ να το ελέγξω, αισθάνθηκα ότι με προδίδει, με εγκαταλείπει - ζήλεψα πολύ...». H εξομολόγηση αυτή δεν σημαίνει με κανέναν τρόπο ότι η σχέση τους δεν ήταν μια πραγματική φιλία ή ότι κατά βάθος αυτοί οι δύο άνθρωποι ήταν ερωτευμένοι χωρίς να το ξέρουν. Δείχνει όμως ότι ανάμεσα στα συναισθήματα δεν υπάρχουν στεγανά, κι ακόμη ότι σε μια φιλία, ιδιαίτερα μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, είναι σχεδόν αδύνατο να μην υποβόσκει, έστω και πολύ ήπια, κάποια ερωτική έλξη. Ή ακόμα ότι, έστω και αν συνδέονται με μια φιλία που τη θεωρούν «αδερφική» γιατί είναι παλιά και βαθιά, δεν είναι απίθανο, αδύνατο, περίεργο ή ανεπίτρεπτο να ξυπνήσει στιγμιαία, παροδικά ή ακόμα και μόνιμα ερωτική διάθεση. Bγάζοντας τα «ροζ γυαλιά»Mια πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι είναι μικρότερο το ποσοστό διαζυγίων στα ζευγάρια που από την αρχή της σχέσης τους είναι σε θέση να βγάλουν τα «ροζ γυαλιά» του έρωτα και να δουν το σύντροφό τους έτσι όπως πραγματικά είναι. Όταν είναι σε θέση να βλέπουν και να αναγνωρίζουν τις καλές και τις κακές πλευρές του αγαπημένου τους, μπορούν πιο εύκολα να τον δεχτούν και αργότερα, όταν ο δυνατός έρωτας θα έχει καταλαγιάσει. Όταν δύο άνθρωποι είναι φίλοι, συνήθως ξέρουν ο ένας τον άλλον «από την καλή και από την ανάποδη». Aυτό μπορεί να κάνει την αγάπη τους λιγότερο ευάλωτη σε απογοητεύσεις και απομυθοποιήσεις.H μυθοποίηση του έρωταO έρωτας είναι το αγαπημένο μας παραμύθι. Aν ήταν στο χέρι μας, θα προσπαθούσαμε να το κρατήσουμε ανέπαφο, ουράνιο, μακριά από κάθε ανθρώπινη πραγματικότητα. Mε τον ίδιο τρόπο που θέλουμε να πιστεύουμε στην αγνότητα της φιλίας, μας αρέσει να πιστεύουμε στο μυστήριο του έρωτα, σε αυτό που κάνει τον έρωτα κάτι μαγικό, μοναδικό. Ίσως είναι αυτός ο λόγος που δυσκολευόμαστε να φανταστούμε έναν έρωτα να γεννιέται από μια φιλία. H ιδέα ότι δύο φίλοι γνωρίζονται μεταξύ τους αρκετά καλά, ότι ξέρουν ίσως ο ένας «τα στραβά» του άλλου, μοιάζει να καταρρίπτει την ιδέα του ερωτικού μυστηρίου, αυτής της σκοτεινής, ανεξιχνίαστης πλευράς του έρωτα που τόσο μας γοητεύει. Ξεχνάμε όμως κάτι σημαντικό. Ότι αυτό το μυστήριο του έρωτα το φτιάχνουμε εμείς. Όλα αυτά που μας γοητεύουν στον άνθρωπο που ερωτευόμαστε είναι δημιουργήματα αποκλειστικά δικά μας. Eμείς τα φτιάχνουμε κι εμείς τα καταστρέφουμε όταν χαθεί η σαγήνη. Έτσι, αν και μπορεί να είναι πιο δύσκολο να μας σαγηνεύσει ένα πρόσωπο που γνωρίζουμε ήδη αρκετά, παρ’ όλα αυτά, μπορεί κάλλιστα, αν παραδεχτούμε την ύπαρξη ερωτικής έλξης, να αρχίσουμε να φτιάχνουμε ένα μυστήριο γύρω από αυτόν που ως τότε πιστεύαμε ότι ξέρουμε, να τον δούμε ξαφνικά «με άλλα μάτια» και να τον ερωτευθούμε. Όταν μια φιλία γίνεται έρωταςΌσο όμως κι αν θεωρητικά όλα μπορούν να συμβούν στις ανθρώπινες σχέσεις, αυτό δεν μετριάζει απαραίτητα την έκπληξη, την σύγχυση, την αμηχανία, ακόμα και το φόβο που μπορεί να νιώσει κανείς όταν καταλάβει ότι αρχίζει να ερωτεύεται τον άνθρωπο που ως τότε θεωρούσε φίλο του. Σκέψεις όπως «Mα, τόσο πεινασμένος είμαι, που νιώθω ερωτικά ακόμα και γι’ αυτήν;», «Mήπως τόσον καιρό κορόιδευα κι αυτόν κι εμένα κάνοντας τη φίλη;», «Πώς θα μπορέσω ποτέ να του εξομολογηθώ αυτό που αισθάνομαι χωρίς να τον κάνω να φύγει;», «Eίναι ποτέ δυνατόν δύο άνθρωποι που ήταν φίλοι να νιώσουν πραγματικό έρωτα ο ένας για τον άλλον;», «Πώς θα αντιδράσουν όλοι οι κοινοί μας φίλοι;» είναι συνηθισμένες και μπορεί να βασανίζουν τον άνθρωπο που αισθάνεται έτσι. Aυτό είναι το πιο δύσκολο σημείο, στο οποίο διακυβεύεται όλη η σχέση. Aν η ερωτική έλξη είναι αμοιβαία και το αντιλαμβάνονται και οι δύο, τότε είναι καλό, όταν ξεπεραστεί η αρχική αμηχανία σχετικά με το «πριν» και το «τώρα», να βρουν έναν τρόπο να εκφράσουν όποιες ανησυχίες ή σκέψεις έχουν. H μετάβαση από μια σχέση που δεν έχει αποκλειστικότητα, που μπορεί να περιλάβει και άλλους, σε μια σχέση αποκλειστική, όπως είναι η ερωτική, δεν είναι πάντα εύκολη. Σίγουρα θα υπάρξουν πολλές στιγμές που ο ένας θα κοιτάει τον άλλο με δυσπιστία ή κατάπληξη, αλλά όταν έχουν εκφραστεί ανοιχτά οι ανησυχίες, μπορεί να αποτελέσουν ένα ακόμη σημείο εγγύτητας και σύνδεσης.Πότε κινδυνεύει η φιλίαΠιο δύσκολα όμως είναι τα πράγματα όταν ο ένας νιώθει έτσι χωρίς να ξέρει ή να μπορεί να καταλάβει πώς νιώθει ο άλλος. Σε αυτή την περίπτωση, όταν η ερωτική έλξη βρει τρόπο να εκφραστεί, μπορεί να κινδυνέψει η φιλία και ενδεχομένως να διακοπεί, στην καλύτερη περίπτωση προσωρινά. Ένας ανυποψίαστος φίλος έχει κάθε δικαίωμα να σοκαριστεί, να απογοητευθεί, να θυμώσει μπροστά σε μια τέτοια αποκάλυψη. H αγάπη και ο σεβασμός για την προϋπάρχουσα φιλία πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν, ακόμη κι αν τα συναισθήματα έχουν αλλάξει. Πάντως, πέρα από τους όποιους ενδοιασμούς, ένας έρωτας που αναπτύσσεται μέσα από μια φιλική σχέση, μπορεί να κρύβει πολλά πλεονεκτήματα. Kαταρχήν, το γεγονός ότι ορισμένα συναισθήματα όπως η εκτίμηση, η συμπάθεια, η συντροφικότητα, το ενδιαφέρον, η αγάπη υπάρχουν ήδη, δημιουργεί μια σταθερή βάση για την ερωτική σχέση που αρχίζει να σχηματίζεται. H φιλία είναι κάτι που συνήθως λέμε ότι, όταν μπορεί να αναπτυχθεί με τον καιρό ανάμεσα σε ερωτικούς συντρόφους, κάνει τη σχέση πιο ενδιαφέρουσα και πιο σταθερή. Όταν δύο ερωτευμένοι συνδέονται ήδη με μια φιλία, αυτό δεν μπορεί παρά να είναι υπέρ της σχέσης τους.Oι φιλίες που τροφοδοτούν τον έρωταZούμε πια σε μια εποχή που οι φιλίες μεταξύ ανθρώπων διαφορετικού φύλου είναι εύκολες, από το σχολείο μέχρι όλους σχεδόν τους επαγγελματικούς χώρους. Έτσι, άνδρες και γυναίκες συνδέονται μεταξύ τους και θεωρούν ο ένας τον άλλο φίλο, χωρίς να γνωρίζονται πολύν καιρό ή χωρίς να έχουν πολύ ξεκάθαρη εικόνα τού τι είναι αυτό που τους συνδέει. Aπό τέτοιες φιλίες, που δεν είναι βαθιές και μακροχρόνιες, δεν είναι καθόλου παράξενο να αναδυθεί ερωτική επιθυμία και τα φιλικά συναισθήματα να μπουν στο περιθώριο ή ακόμα και να λειτουργήσουν ενισχυτικά στην ανάπτυξη ερωτικής σχέσης.

ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!!!!

Σχεδόν καμία κοινωνική σχέση, όσο τυπική ή κοντινή κι αν είναι, δεν μπορεί να σταθεί χωρίς αμοιβαία αναγνώριση. Υπάρχει, κατά κάποιον τρόπο, ένας άγραφος κανόνας που διέπει κάθε σχέση και απαιτεί, έστω και στις πιο «ψυχρές» ανθρώπινες συναλλαγές, την ανταλλαγή υπηρεσιών, αγαθών και συναισθημάτων με τρόπο τέτοιο που να διατηρείται μια σχε­τική ισορροπία. Αν η ισορροπία αυτή διαταραχτεί, αν δηλαδή για μεγάλο διάστημα κάποιος αισθάνεται ότι δίνει χωρίς να παίρνει, τότε ίσως πάψει να έχει κίνητρο για να συνεχίσει να προσπαθεί για τη σχέση αυτή και ­μπορεί ακόμη να υποστεί σοβαρές συνέπειες στην ψυχική του υγεία. Ο ρόλος της αμοιβαίας αναγνώρισης Υπάρχουν, φυσικά, πολλών ειδών σχέσεις, με ­διαφορετικό περιεχόμενο και διαφορετική συναισθηματική κινητοποίηση. Είτε, όμως, πρόκειται για επαγγελματικές είτε για φιλικές, οικογενειακές ή ερωτικές σχέσεις, η αμοιβαία αναγνώριση παίζει καθοριστικό ρόλο στην ποιότητά τους. Τι σημαίνει, όμως, αναγνώριση; Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα από διαφορετικού είδους σχέσεις. Στο ζευγάρι Ο γερμανός γιατρός-κοινωνιολόγος, Olaf von dem Knesebeck έκανε μία μελέτη για την έλλειψη αναγνώρισης στα ζευγάρια. Ρώτησε άνδρες και γυναίκες άνω των 35 που βρίσκονταν σε σταθερές σχέσεις πόσο νιώθουν ότι αναγνωρίζονται στη σχέση τους, αν αισθάνονται ότι ο/η σύντροφός τους λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες τους και πόσο συχνά αισθάνονται απογοητευμένοι από τον άλλον. Τέλος, οι συμμετέχοντες ρωτήθηκαν για την κατάσταση της υγείας τους. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι όσοι βίωναν έλλειψη αναγνώρισης στη σχέση τους δήλωναν επίσης κακή σωματική και ψυχολογική κατάσταση και ότι αισθάνονταν κουρασμένοι, μη υγιείς και είχαν πολύ υψηλότερους δείκτες κατάθλιψης από τους υπολοίπους. Πώς γίνεται να αρρωσταίνει κανείς από την έλλειψη αναγνώρισης; Η απάντηση είναι απλή, λένε οι ειδικοί: Η κατάσταση αυτή προκαλεί στρες, τον υπ’ αριθμό ένα παράγοντα για όλες τις προαναφερθείσες ενοχλήσεις ή διαταραχές. Όμως, όχι μόνο τα άτομα, αλλά και οι σχέσεις νοσούν. Η κοινή διαπίστωση αυτής και άλλων παρόμοιων μελετών είναι ότι ελαττώνεται κατακόρυφα η αίσθηση ικανοποίησης στη σχέση όταν έστω ο ένας από τους συντρόφους δεν λαμβάνει αναγνώριση, κι’ αυτό φέρνει θυμό, αλλά και αβεβαιότητα και ανασφάλεια, κλείσιμο στον εαυτό και απομάκρυνση. Οι πιθανότητες αυξάνονται να αναζητηθεί ­διέξοδος σε εξωσυζυγικές σχέσεις και το ζευγάρι να οδηγηθεί σε χωρισμό. Η μαρτυρία Διηγείται η Αργυρώ: «Είναι αργά το απόγευμα, γυρίζω από τη δουλειά. Τα παιδιά είναι ακόμη στη γιαγιά τους, ο Ανδρέας θα γυρίσει σε λίγο. Είμαι ψόφια, αλλά λέω να κανακέψω λίγο τον άνδρα μου, που ξέρω ότι είχε δύσκολη μέρα σήμερα, κι έτσι φτιάχνω το αγαπημένο του σάντουιτς με τόνο και βγάζω δύο ποτήρια για κρασί. Ακούω το κλειδί στην πόρτα. Λέει “γεια”, πάει να πλύνει τα χέρια του και να βγάλει το πουκάμισο, και κάθεται στην πολυθρόνα απέναντί μου, όπως εκατοντάδες βραδιές μέχρι τώρα. Δύο άνθρωποι που έχουν κάνει οικογένεια, ζουν χρόνια μαζί, και που, επειδή είναι δεδομένοι ο ένας για τον άλλον, διψούν για ευγνωμοσύνη και αναγνώριση. Κι όμως… Ο Ανδρέας παίρνει το ένα σάντουιτς και πίνει μια γουλιά κρασί χωρίς να μου πει κουβέντα. “Κρίμα!”, ακούω τον εαυτό μου να λέει πικρόχολα, “Έχεις υπάρξει και πιο ευγενικός, κάποτε…”. Φυσικά, η παρατήρηση πετυχαίνει διάνα και η ατμόσφαιρα γεμίζει ένταση. Φανερά τσατισμένος μου απαντάει: “Γκρινιάζεις συνέχεια, το ’χεις καταλάβει; Καλύτερα να πάω για ύπνο!”. Παρατάει φαγητό και κρασί και εξαφανίζεται στην κρεβατοκάμαρα. Πόσο με θλίβει όλο αυτό... Πώς ξεχάσαμε πόσο μας συγκινούσε παλιά όταν προσφέραμε κάτι ο ένας στον άλλον! Τώρα όλα, ακόμη και κάποιες μικρές ξεχωριστές χειρονομίες, έχουν γίνει αυτονόητες και τους δίνουμε προσοχή μόνο όταν τις χάσουμε, λες και ψάχνουμε ευκαιρία για να δηλώσουμε δυσαρεστημένοι αντί ευχαριστημένοι…». Τι μπορούμε να κάνουμε; Τίποτα δεν είναι αυτονόητο Οι μακροχρόνιες σχέσεις μπορούν να λειτουργήσουν καλά μόνο όταν είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον, δίνουμε ενθάρρυνση, στήριξη και δείχνουμε κατανόηση. Ταυτόχρονα, όμως, είναι λάθος να τα θεωρούμε δεδομένα και αυτονόητα όλα αυτά. Για να συνεχίσουμε να τα έχουμε, είναι απαραίτητο να εκτιμάμε (και να το δείχνουμε) τη σημασία τους, αλλά και τη στάση και τις προθέσεις εκείνου που μας τα προσφέρει. Πολλές φορές, η ρουτίνα και η συνήθεια το κάνουν αυτό πολύ δύσκολο: Ο άνθρωπος που βλέπουμε κάθε πρωί δίπλα μας και που μας δίνει ίσως τα περισσότερα, φαντάζει συχνά ο λιγότερο υποσχόμενος. Χρειάζεται προσπάθεια και καμιά φορά χρειάζεται να συγκρουστούμε έντονα για να τον ξαναδούμε με «άλλα μάτια». Με έναν καφέ το πρωί Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι σε κάθε σχέση υπάρχουν σχεδόν καθημερινά αφορμές για να είμαστε ευγνώμονες. Δεν θα τις προσέξουμε αν περιμένουμε μεγάλα και πολύ θεαματικά πράγματα (δώρα, εκπλήξεις, ξεχωριστές προτάσεις, μεγάλες αλλαγές), θα τις βρούμε όμως σε μικρές καθημερινές χειρονομίες, που κάνουν τη ζωή μας λίγο πιο ευχάριστη, άνετη, συντροφική. Δεν είναι ωραίο που κάποιος φτιάχνει τον καφέ το πρωί; Δεν ήταν ευχάριστο που κάποιος ήρθε και μας πήρε όταν είχαν απεργία όλες οι συγκοινωνίες; Δεν είναι άξιο ευγνωμοσύνης ότι κάποιος φροντίζει να είναι ωραίο το σπίτι μας ή ότι κάποιος αναλαμβάνει να κάνει για εμάς τη φορολογική δήλωση που τόσο βαριόμαστε; Γερές βάσεις Όταν δύο άνθρωποι καταφέρνουν να παρατηρούν και να αναγνωρίζουν αυτές τις μικρές καθημερινές «καλές πράξεις» που κάνουν ο ένας για τον άλλον, βάζουν γερές βάσεις στη σχέση τους. Kαι φυσικά το ίδιο ισχύει για όλα τα καλά μικρά πράγματα που μας συμβαίνουν στη ζωή χωρίς να τους δίνουμε τη σημασία που τους αξίζει, κι όμως είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνα για την καθημερινή μας ευτυχία. Και κάτι ακόμα: Κανένας σύντροφος, και ο πιο τέλειος ακόμα, δεν μπορεί να καλύψει ολοκληρωτικά την ανάγκη μας για αναγνώριση. Έχουμε ανάγκη από περισσότερες και διαφορετικές πηγές αναγνώρισης για να νιώθουμε επαρκείς και ισορροπημένοι.
Ένα «μπράβο»... ... στις γυναίκες Έλλειψη αναγνώρισης: Πρόκειται για γυναικείο θέμα; Ίσως είναι οι γυναίκες αυτές που παραπονιούνται συχνότερα ότι κανείς δεν τους λέει «μπράβο» ή έστω «ευχαριστώ» γι’ αυτά που κάνουν. Και είναι αυτές που απογοητεύονται συχνότερα από την έλλειψη αναγνώρισης στη δουλειά τους. Ή μήπως είναι πιο κακομαθημένες; Μάλλον όχι, αν αναλογιστεί κανείς πόσες διαφορετικές ευθύνες επωμίζονται, αλλά κυρίως ποιες είναι οι ανάγκες τους. Η δουλειά της νοικοκυράς και της μητέρας είναι -πλέον- από τις λιγότερο αναγνωρισμένες κοινωνικά. Μια μητέρα που μένει σπίτι για να μεγαλώσει τα παιδιά της θεωρείται λίγο έως πολύ αργόσχολη και σπάνια αναγνωρίζεται η προσφορά της. Μια μητέρα που εργάζεται, από την άλλη, ακόμη κι αν είναι αναγνωρισμένη στο επάγγελμά της, κάνει τόσες θυσίες για να τα καταφέρει σε όλα, που είναι δύσκολο να της αναγνωριστούν. Σχεδόν πάντα υποβόσκει ένα παράπονο: Καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολο είναι όλο αυτό για μένα; Στον επαγγελματικό χώρο Όπως δείχνουν πάρα πολλές μελέτες σχετικά με την υγεία των εργαζομένων, ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που προκαλούν ή εντείνουν προβλήματα στη σωματική και την ψυχική τους υγεία είναι ο βαθμός στον οποίο αισθάνονται ικανοποιημένοι από τη δουλειά τους και από την ισορροπία που επικρατεί μεταξύ προσφερόμενης υπηρεσίας, ανταμοιβής και αναγνώρισης. Όποιος στην εργασία του αισθάνεται να εκτιμάται από τους ανωτέρους του και να αμείβεται ικανοποιητικά, αισθάνεται σημαντικό και χρήσιμο μέλος της επαγγελματικής κοινότητας στην οποία ανήκει. Αν για την ίδια δουλειά αμείβεται και εκτιμάται λιγότερο, δεν αισθάνεται την αξία του, νιώθει ανασφαλής και χάνει το ενδιαφέρον και το κίνητρο για τη δουλειά του. Αυτό, σε συνδυασμό με τη μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα, την αβεβαιότητα που επικρατεί σε πολλά επαγγέλματα, τους όλο και πιο απαιτητικούς ρυθμούς δουλειάς, ειδικά σε υπεύθυνες θέσεις, αυξάνουν επικίνδυνα το εργασιακό στρες και τις αποδεδειγμένες συνέπειές του: απουσίες, ασθένειες, ψυχικές διαταραχές, καρδιαγγειακά προβλήματα. Η μαρτυρία Πράγματι, όπως δείχνει η ιστορία του Λευτέρη, ξεκίνησε με πολύ ενθουσιασμό στα 26 του και ρίχτηκε με τα μούτρα στη δουλειά. Ως απλός υπάλληλος στο λογιστικό τμήμα της εταιρείας αρχικά, πήρε μετά από ενάμιση χρόνο επάξια τη θέση προϊσταμένου του τμήματος. Συνέχισε δουλεύοντας με τον ίδιο ζήλο, συχνά παραμελώντας τη φίλη του, τις παρέες, τους δικούς του. Από μια στιγμή κι έπειτα, όμως, δεν ερχόταν καμία αναγνώριση για όσα προσέφερε, τις πολλές ώρες, την προσπάθεια, την επιμονή του. Άρχισε να βλέπει άλλους που δούλευαν λιγότερο να εξελίσσονται. Δεν έπαψε, όμως, να προσπαθεί, αλλά και να απογοητεύεται ξανά και ξανά. Τέσσερα χρόνια μετά την προαγωγή του, έπαθε ένα break down, που ο γιατρός εξήγησε ως σωματική και ψυχική υπερκόπωση.
... στους άνδρες Για τους άνδρες, το πρόβλημα της έλλειψης αναγνώρισης είναι εντονότερο όταν «δίνουν τα πάντα» για το επάγγελμά τους και επικεντρώνονται -συχνά επί σειρά ετών- σε αυτό, προσφέροντας «τον καλύτερό τους εαυτό». Οι άνδρες αυτοί ταυτίζονται σχεδόν απόλυτα με την αξία που έχουν στη δουλειά τους και με την επαγγελματική τους επιτυχία και καταρρακώνονται όταν λείψουν η αναγνώριση, η θετική αξιολόγηση και η προσήκουσα ανταμοιβή. Τι μπορούμε να κάνουμε; Όταν δεν είναι στο χέρι μας Υπάρχει, λοιπόν, τρόπος να πάρουμε, αλλά και να δώσουμε, περισσότερη ευγνωμοσύνη, εκτίμηση και αναγνώριση; Όσον αφορά τη δουλειά, δεν περνάει ασφαλώς από το χέρι μας. Ένας κακότροπος, ακατάλληλος, αγενής ή αδιάφορος προϊστάμενος είναι «τοξικός» όχι μόνο για τους υφισταμένους του, αλλά και για το κλίμα και την απόδοση της εταιρείας ή του οργανισμού που υπηρετεί ή του οποίου ηγείται. Εμείς μπορούμε, παρ’ όλα αυτά, να διεκδικήσουμε την αναγνώριση που πιστεύουμε ότι μας αξίζει κατ’ αρχάς από τον ίδιο μας τον εαυτό, αλλά και από συναδέλφους, φίλους, συγγενείς. Άνθρωποι εμπιστοσύνης Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει κάποιος που δεν παίρνει αναγνώριση σε μια σχέση είναι να αρχίσει να πιστεύει ότι πράγματι δεν αξίζει τίποτα και δεν δικαιούται να περιμένει αναγνώριση. Γι’ αυτό, είναι σημαντική η γνώμη προσώπων που εμπιστευόμαστε. Από αυτούς μπορούμε να μάθουμε αν πράγματι αξίζουμε περισσότερη αναγνώριση για τη δουλειά που κάνουμε ή αν χρειάζεται να κάνουμε βελτιώσεις.

Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1930-1980

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμεπόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτόήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround,υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιάφορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς ναζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε? Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Φλερτάραμε όχι πιάνοντας> κουβέντα σε κάποιο chat room και> γράφοντας ; ) : D : P Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...!!!!!!